Είναι άδικο. Αγαπάμε ένα σπορ για το οποίο δεν κάνει το σώμα μας. Πολλοί φαντασιώνονται να μπορούσαν να καρφώνουν στο μπάσκετ. Είναι συχνό σαν το άλλο όνειρο που πετάς μόνο καλύτερο. Γιατί όταν καρφώνεις, μπορείς και να καρφώσεις ΠΑΝΩ σε κάποιον. Όνειρο είναι, ότι θες κάνεις. Μπορείς να σηκωθείς θεαματικά σε αργή κίνηση (έτσι γίνεται στα καρφώματα πάντα) να κάνεις τις φιγούρες σου και να ρίξεις την μπάλα με φόρα στο καλάθι με αμυντικό τον Χριστό. Και να του πεις και ατάκα τύπου “αναστήσου τώρα αν μπορείς ρε!” καθώς τον συνθλίβεις πέφτοντας. “Ο αναμάρτητος μόλις την έφαγε!” ή “και την έβδομη μέρα ο Θεός έκανε τριπλό ανεμόμυλο και κάτω από τα πόδια και κάρφωσε στα μούτρα του γιού του!”
Οπότε είναι και ψυχοθεραπεία. Ίσως θα έπρεπε να έχουν κοντές μπασκέτες στα γραφεία τους οι ψυχολόγοι αντί για καναπέδες, για να καρφώνεις και να νιώθεις καλύτερα. “Πάρε ΑΥΤΟ ρε μαλάκα που έφυγες μετά το διαζύγιο και μας άφησες!” θα λέει η γεματούλα μεσήλικας κλαίγοντας. “Κάρφωσα στο κεφάλι του Βελουχιώτη, τον σκότωσα και γλίτωσα το χωριό μου αναδρομικά” ο γεράκος που έχει αρχίσει να τα χάνει αλλά παραμένει κολλημένος στον Εμφύλιο. “Θέλω να καρφώσω δυνατά στον Brad Pitt, τόσο δυνατά που να του χαλάσω την τέλεια φάτσα, ο κρυπτομοφυλόφιλος καθωσπρέπει κύριος που έχει στύση και μόνο που το σκέφτηκε το σκηνικό.”
Για όλους αυτούς τους λόγους παρακαλώ τον Δήμο να βάλει στα γήπεδα της περιοχής και κοντές μπασκέτες που να τις φτάνουμε.
