«Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων», είπε ο Λειβαδίτης πριν χρόνια μιλώντας για τον έρωτα. Μα ίσως δεν είναι μόνο αυτό το νόημά του. Ίσως το νόημα είναι να προσφέρεις ανιδιοτελώς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τον εθελοντισμό και την αίσθηση πληρότητας που σου δίνει.
Βλέπεις καθημερινά από την τηλεόρασή σου παιδιά να πεθαίνουν, τη δημοκρατία να πλήττεται από αμαθείς ανθρώπους που θεωρούν πως η θρησκεία, το χρώμα και το φύλο τους αξίζουν περισσότερο από άλλων. Σκέφτεσαι πόσο λάθος κάνουν, τους λυπάσαι και λίγο που περιήλθαν σε αυτή την κατάσταση.
Αλήθεια, τι κάνεις γι’ αυτόν τον κόσμο που τόσο απεχθάνεσαι, που τόσο ζητάς να μη γίνεις μέρος του;
Εγώ σου λέω πως είναι αναπόφευκτο. Κάθε μέρα που περνάει ερχόμαστε όλο και πιο κοντά σε αυτό που φοβόμαστε, σε μια βία που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Ο δυτικός «πολιτισμένος» μας κόσμος καταρρέει και μας τραβάει μαζί του δίχως να το επιζητούμε, τουλάχιστον όχι άμεσα. Όλα θεωρείς πως συμβαίνουν σε χώρες μακρινές, με άλλο πολίτευμα, με διαφορετική θρησκεία. Ο χριστιανισμός δεν προτάσσει τη βία ως μέσο.
Μα ούτε το κοράνι προτάσσει τη βία. «Να μη σκοτώνετε την ψυχή που ο Αλλάχ έχει απαγορέψει, εκτός για δίκαιους λόγους». Το πώς το λαμβάνουν είναι θέμα παιδείας. Θα μπορούσε να πει κανείς με σιγουριά πως όλα από εκεί ξεκινάνε.
Και τώρα πίσω στην πραγματικότητα. Ο κόσμος δε χρειάζεται πολλά για να καλυτερέψει, μα αναμφίβολα χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους να προσφέρουν και να μην κλείνουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους όταν βλέπουν μικρά παιδιά και άμαχους πληθυσμούς να πεθαίνουν στο όνομα μιας υποτιθέμενης ειρήνης.
Εξάλλου, όλα τα άσχημα και τα δεινά δε βρίσκονται μακριά, είναι ταυτόχρονα και δίπλα σου. Κοίταξες ποτέ στα μάτια έναν άστεγο; Οι περισσότεροι, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, στην καλύτερη θα δώσουμε ένα νόμισμα και θα φύγουμε θεωρώντας πως κάναμε την καλή μας πράξη. Στη χειρότερη θα τον προσπεράσουμε, αγνοώντας την ασχήμια που πάλλεται στην ατμόσφαιρα. Μόλις φύγουμε αρκετά μακριά, η συνείδησή μας επιστρέφει, σβήσαμε από το μυαλό μας τα άσχημα. Εμείς εξάλλου έχουμε να φάμε. Πάει η ανθρωπιά μας λοιπόν. Χάθηκε και αυτή μαζί με την εικόνα που προσπεράσαμε.
Το μείζονος σημασίας θέμα αυτές τις δύσκολες μέρες είναι σίγουρα το προσφυγικό. Στην πλατεία Βικτωρίας, όπου φιλοξενούνταν προσωρινά, η κατάσταση σε έκανε πολλές φορές να παραλύσεις που δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτές τις εικόνες που περνούσαν από τα μάτια σου. Μπορούσες να τρέξεις και να φύγεις μα δε θα το ξέχναγες.
Παιδιά ασυνόδευτα, πολλά πλέον ορφανά, μόλις σε δουν να φέρνεις πράγματα τρέχουν με την ελπίδα να έχεις κάτι για αυτούς. Αλλά είναι τόσα πολλά, οι ανάγκες τόσο μεγάλες, που ποτέ δεν είναι αρκετά αυτά που φέρνεις.
Η κασετίνα με τις ξυλομπογιές που είχες μικρή πήγε σε ένα παιδί από το πλήθος μα βλέπεις και άλλα να θέλουν. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ίσως μετά από αυτό πάνε και άλλοι τα πράγματα που δε χρειάζονται. Μακάρι. Σιγά-σιγά θα λιγοστεύουν οι ανάγκες και θα πολλαπλασιαστούν τα χαμόγελα.
Υπάρχουν τόσα πολλά να κάνεις, που αν χρησιμοποιούσα δέκα σελίδες δε θα μου έφταναν να στα απαριθμήσω.
Όλα στην τελική είναι στην κρίση σου και στο τι είσαι σε θέση να προσφέρεις ώστε να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο. Και άμα δε γίνει κατευθείαν, να μη σε νοιάζει, γιατί αν το αίσθημα γίνει πανανθρώπινο υπάρχει ελπίδα.
Γιατί ο κόσμος μπορεί να είναι κτηνώδης μα μπορείς να αντιπαρατεθείς σε αυτόν και ας τους έχεις όλους απέναντί σου.
«Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται τους άλλους και πρέπει να αναζητούμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται», όπως είπε και ο Σεφέρης όταν πήρε το νόμπελ.
Λίγο από το υστέρημα σου, λίγο από το χρόνο σου και το κομμάτι ευτυχίας που δίνεις δε θα συγκριθούν ποτέ με αυτό που θα πάρεις.
Χριστίνα Χατζηθεοδώρου
πηγή: www.mindthetrap.gr