Όπως ξέρετε τώρα, περπατάω κάπως, οπότε όταν θέλω να πάω κάπου συγκεκριμένα, με πάνε με το αυτοκίνητο όσο πιο κοντά γίνεται, και μετά συνεχίζω ποδαράτη. Τι πιο φυσιολογικό; Για μένα δεν είναι όμως! Αν μπορούσα να μπω και μέσα στο μαγαζί με το αυτοκίνητο, θα το έκανα ΑΝΕΤΟΤΑΤΑ! Και όχι επειδή δεν θέλω να περπατάω, όπως οι περισσότεροι που το κάνουν! Ίσα-ίσα! Μου αρέσει! Με διασκεδάζουν οι βόλτες! Απλά γιατί πολλοί άνθρωποι είναι αναίσθητοι (πολύ ευγενικά!), και πέφτουν πάνω μου!
Σκηνικό: Έχω κατεβεί στην αγορά για να αγοράσω παπούτσια. Αν ήταν κάτι άλλο θα μου το αγόραζε η μητέρα μου! Αλλά τα παπούτσια είναι από τα πράγματα που πρέπει να είμαι κι εγώ εκεί. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, λίγα είναι τα πράγματα που μου παίρνουν άλλοι και μου αρέσουν, τελικά. Είμαι λίγο ψώνιο, μάλλον, αλλά μόνο λίγο. Τι να κάνω; Αφού έχω προσωπικό γούστο.
Περπατώ «χαρούμενη» λοιπόν, για να επιστρέψω στο θέμα μου και βλέπω την άλλη τη βοδάρα να έρχεται κατά πάνω μου, κοιτώντας… το κινητό της! Τι περιμένει άραγε; Να κάνω εγώ στην άκρη; Αυτό λοιπόν, είναι ένα σημείο που διαφωνώ πάντα με τον πατέρα μου! Του λέω πως όταν βλέπω τον άλλον να έρχεται σαν το μοσχάρι κατά πάνω μου, καλό είναι να κάνω στην άκρη… Ο πατέρας μου επιμένει να μην «παρεκκλίνω της πορείας μου»! Εννοείται πως ούτε εγώ θέλω να είμαι θύμα! Έχουμε κι έναν εγωισμό κυρά μου! Που επειδή εσύ είσαι νούμερο, και δεν κοιτάς μπροστά σου, πρέπει εγώ να κάνω στην άκρη;
Αλλά αφού θα τρακάρουμε… ΣΤΑΝΤΑΡ! Τελευταία στιγμή σταματάω πάντα, αλλά τρακάρουμε έστω και λίγο…Μετά μου ζητάνε συγνώμη και τέτοια, αλλά να το χέσω! Το θέμα είναι να μην γίνει. Και αναρωτιέμαι: Γιατί μου συμβαίνει; Τόσο απαρατήρητη περνάω; Είναι γεγονός πάντως, πως όταν περπατώ με τον πατέρα μου και τους ρίχνει το δολοφονικό του βλέμμα, σπάνια συμβαίνει! Συμβαίνει όμως! Όταν είμαι με την μητέρα μου πάλι, μόνο από πάνω μας που δεν περνάνε!
Το συμπέρασμα είναι, πως ο κόσμος βρίσκεται γενικά στην κοσμάρα του! Σε εμάς λοιπόν έγκειται το γεγονός του να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας! Για να καταλαβαίνουν, να το νοιώθουν πως υπάρχουμε, και να μην μας πατάνε. Θα με κράξετε μάλλον, αλλά δε με νοιάζει και πολύ…: Το θέμα είναι καθαρά εγκεφαλικό: Όταν προσέχουμε τον δρόμο μπροστά μας, και κοιτάμε έντονα κάποιον που πάει να μας τον κλείσει, δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα… ως επί το πλείστον! Αυτό!!
Τα λέμε την επόμενη φορά!
