Το μυαλό παίζει βρώμικα. Εκεί που λες ότι την κατέχεις τη φαιά ουσία σου, ξέρεις ότι πρόκειται για ουσία αξιοπρεπή και σοβαρή, τσακ στην κάνει και συνουσιάζεται.
Και μετά εμφανίζεται μπλαζέ και χαμογελαστή, σα να μην ξέρει τίποτα για τις συλλήψεις που έχει.
Πήγα για καφεδάκι πρόσφατα με τη Ντίνα και το Μάνο και κλασικά, αφού αναλύσαμε την κακομοιριά μας, τα λιγοστά λεφτά μας, προσθέσαμε τους φόρους που δεν θα πληρώσουμε, αγχωθήκαμε που δεν θα πληρώσουμε, αλλά φουσκώσαμε από περηφάνια που ανήκουμε στην Αντίσταση, φάγαμε υστερικά όλα τα πατατάκια και τα βουτήματα που μας έφερνε η σερβιτόρα, ε, τι έμενε πια να αναλύσουμε;
Η συζήτηση γύρισε από μόνη της στο γκομενικό, στις σχέσεις, με μια λαχτάρα όμοια με αυτή που αισθάνεται το σάλιο σου λίγο πριν στάξει στη θέα ενός προφιτερόλ με έξτρα ενέσεις σοκόλασης.
Μόνο που οι σχέσεις που έπεσαν στο τραπέζι ήταν φανταστικές, ένα σενάριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ενός, αφήνοντας τον δεύτερο σαστισμένο από την έκπληξη που προκαλεί ένα ειδύλλιο, το οποίο νόμιζε φιλία.
Δεν ξέρω αν από μόνη της η σκέψη βρίσκει διεξόδους πάντα σε ανάλαφρες λύσεις, δεν ξέρω αν η λύση είναι να μας φτιάξει ένα κλασικό εικονογραφημένο, ουσιαστικά δεν ξέρω τίποτα και αυτό είναι που με συναρπάζει πιο πολύ.
Και ξαφνικά ο κολλητός σου σε αποκαλεί παγωτομωρό, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη γίνεται ανατριχίλα, η ανυπομονησία για αθώο κουτσομπολιό γίνεται οδυνηρή εξάρτηση και βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που… προκάλεσες; Προκαλείς, σου το λέω προκαλείς;
Χαμογελάω όταν σκέφτομαι την αποστομωτική απάντηση που εισέπραξα όταν για μυριοστή φορά μοιράστηκα την αφελή μου παρατήρηση – ερώτηση… «Μα γίνεται δύο άνθρωποι αντίθετου φίλου να είναι μόνο φίλοι, δε γίνεται».
«Ναι» μου λέει ο Μάνος, «γίνεται να είναι πολύ καλοί φίλοι, λίγο πριν και αμέσως μετά ξελαμπικάρουν ο ένας καβάλα στον άλλο. Και αν τελικά μείνεις μόνο στο πριν και το μετά και δεν ενδώσεις να δώσεις αυτό το κάτι που θέλουν, καταλήγεις να είσαι ο κομπλεξικός, ο χειρότερος άνθρωπος του πλανήτη τούτου, ίσως και του ηλιακού συστήματος ολόκληρου. Πώς τόλμησες και εκμεταλλεύτηκες την ανυποψίαστη παρθένα πουλώντας της απλόχερα μεγάλες δόσεις… φιλίας;».
Συμφώνησα και σκέφτηκα πως, αντίστροφα, αν αυτό συμβεί στις Ντίνες τούτης της ζωής και τολμήσουν να το παίξουν απλά κολλητές, αυτόματα ονομάζονται όλες Σαπφώ, αγαμήτων λοιπών στοιχείων.
Γιατί είναι γνωστό πως δε θα κάνεις χειρότερο εχθρό από έναν πρώην κολλητό που ξαφνικά την είδε Ρωμαίος ή Ιουλιέτα αντίστοιχα. Τα πληγωμένα, ανεκπλήρωτα αισθήματα μεταμορφώνουν την αδελφή ψυχή σε σκυλί που δαγκώνει, σε πληγές που κακοφορμίζουν και στάζουν δηλητήριο… Και γίνεται η αγάπη δίκοπο μαχαίρι, και απέχει η λατρεία από το μίσος, ένα και δύο και δέκα-δύο ξεκατινιάσματα δρόμο στο πιο καλό σενάριο.
Οι σχέσεις της φαντασίας μας είναι ένα παιχνίδι συναρπαστικό με δακρύβρεχτο τέλος.
Ένα πάρε-δώσε σε καθημερινή βάση, που στηρίζεται σε συναίσθημα – πυροτέχνημα.
Για λίγο καιρό ζωγραφίζει ουρανούς με διάφορα φωτοσχήματα, έρχεται όμως η μέρα που σκάει τζούφιο μπούμερανγκ και τότε σου γυρίζει σκυλιασμένος, όλος ο οικιακός εξοπλισμός που παραχώρησες οικειοθελώς. Το μήνυμα δεν παραδόθηκε και επιστρέφει γονατισμένο… μαζί με όλα τα λουλουδοδωράκια που αντάλλαξες στις ροζ εποχές του παραλίγο έρωτα.
Σκάλες, εκτυπωτές, πληκτρολόγια, αρκούδια κομπιασμένα από το πλύσιμο, μαζί με απορία, απογοήτευση και πίκρα να τραγουδάς με νταλκά «δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει».
Και πιστέψτε με, αυτό ακριβώς είναι το πιο αμήχανο mailer daemon ever!
