Δεν πήγαινε άλλο αυτή η χρονιά. Πήρα το ημερολόγιο του 2020 και του έβαλα φωτιά.
“Δεν θα μας κάνεις τίποτα άλλο πια!” φώναξα μόνος μου δυνατά για να ξορκίσω το κακό.
Από την φωνή μου οι φλόγες του ημερολογίου μετατοπίστηκαν προς τα πίσω, άρπαξε η κουρτίνα, πήγα να την σβήσω, πήρα φωτιά κι εγώ.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο βρήκα σε βιβλιοπωλείο ένα άλλο ημερολόγιο 2020, το χρυσοπλήρωσα, το κρέμασα στον τοίχο και δεν το πειράζω καθόλου. Έπεσε με τον σεισμό χθες, το αφήνω στο πάτωμα καλού κακού. Αρχικά δεν κατάλαβα ότι ήταν σεισμός γιατί είχε περάσει πολύ γρήγορα ένα κάμπριο αυτοκίνητο. Έλεγα μήπως έφταιγε εκείνο. Δυο γυμνασμένα αγόρια στέκονταν όρθια, έμοιαζαν σαν σύγχρονοι Κένταυροι, μισοί άνθρωποι και το κάτω μισό αυτοκίνητο, δηλαδή 100 άλογα αν θες να το δεις έτσι, το λες και μια από τις σπάνιες βελτιώσεις στην Ελλάδα από την αρχαιότητα.
Για όλες τις φίλες που με διαβάζουν να πω ένα μυστικό σεξουαλικότατο. Αν πάτε απόγευμα σε γήπεδο μπάσκετ θα έχετε σχεδόν πορνογραφικά εμπνευστικό οπτικό υλικό καθώς παίζουν αγόρια 15-25 χρονών, δηλαδή στα ντουζένια τους τα σώματα, ιδρωμένα, γυμνασμένα, τζάμπα θέαμα καλύτερο από youporn, ταυτόχρονα θα γυμνάζεστε κι εσείς κάνοντας βόλτες στο γήπεδο για ξεκάρφωμα. Γιατί αν είναι να πολλά απωθημένα συνέχεια μαζί σου, εγώ λέω να τα χρεώνεις και ενοίκιο. Ρώτησα μια και μου είπε ότι η σεξουαλική της ζωή, της ταιριάζει πολύ γιατί της αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο. Όπως το δει κανείς.
Έκατσα στην κουζίνα να φάω. Για δυο φρικτά λεπτά φοβήθηκα ότι είχα χάσει την αίσθηση γεύσης αλλά τελικά απλά είναι άνοστη η τυρόπιτα. Βρίσκω στο ψυγείο κάτι άλλα χθεσινά απομεινάρια και τους χώνομαι καλά. Χτυπάει το τηλέφωνο:
Φίλος: “Πάμε για μπάνιο;”
Εγώ τελειώνω την μπουκιά παϊδάκια μου χώνοντας τηγανητές πατάτες και τζατζίκι στο στόμα:
“Μμπαααα, έχω δουλειά. Και είναι ξεφόρτιστο το κινητό μου ακόμα.”
Το κινητό φαινόταν νεκρό αλλά φόρτιζε. Δηλαδή φόρτιζε μόνο και εφόσον το καλώδιο ήταν σε ακριβώς 37 μοίρες, το είχες σε μαξιλαράκι αγιασμένο από μοναστήρι και παίζει απαλά μουσική Cafe del mar για να χαλαρώνει.
Φίλος: “Καλά, πάρε έναν υπνάκο να φορτίσεις κι εσύ και πάμε μετά.”
Α, εγώ δεν είμαι έτσι. Λέει ο άλλος “θα ρίξω ένα δεκαπεντάλεπτο τονωτικό υπνάκο”. ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ; Εγώ αν πέσω μεσημέρι θα σηκωθώ αφού τελειώσουν τα παιδιά όλα τα Fast and Furious που βλέπουν στη σειρά και ακόμα θα κοιμάμαι. Πιθανώς το επόμενο πρωί βασικά. Κι όταν σηκωθώ κάποτε θα νομίζω ότι πέθανα ή με νάρκωσαν. Έχω και να σκεφτώ πως θα πληρώσω το νοσοκομείο που πήγα για τα εγκαύματα.
Λογαριασμός ιδιωτικού νοσοκομείου αναλυτικά, κάποιες χρεώσεις:
– Το δευτερόλεπτο που σε χαιρέτησε ένας γιατρός ένα πρωί.
– Εκείνο το βράδυ που βάρεσες το κουμπί και σου μάζεψε το τηλεκοντρόλ από το πάτωμα η νοσοκόμα.
– Τον χρόνο που έκανε ο τεχνικός μηχανογράφησης να βγάλει από την πρίζα και να ξαναβάλει το τηλέφωνο στο δωμάτιό σου.
– Το πλαστικό κουτάλι που ράγισες τρώγοντας το φριχτό ζελεδάκι-επιδόρπιο
Φίλος: “Αλέκο μπας και τα κοπάνησες μεσημεριάτικα;”
Τι λες τώρα; Εγώ έχω μεθύσει με την χαρά της ζωής ρε φιλαράκι. Με το φεγγάρι και το καλοκαιρινό αεράκι στο μποξεράκι μου.
ΟΚ, και το τσίπουρα. Ήταν 2-3 καραφάκια τσίπουρα βασικά.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας διεθνώς γνωστός για το βραβείο Πούλιτζερ που έφτιαξε μόνος του και έχει φάτσα κάρτα πάνω από το τζάκι της γκόμενάς του γιατί είναι από παπιέ μασέ και μπορεί να χρειαστεί προσάναμμα κάποια μέρα.