Εγώ το θέλω!
-Μα είναι δικό μου.
Το σηκώνω ψηλά, ως άλλος Σολομώντας:
“Θα το κόψω στη μέση.”
Όοοοοοοχι! Δεν μπορείς να κόψεις σουβλάκι πίτα απ’όλα έτσι!
.
Είναι έξυπνα τα παιδιά μου. Αλλά όχι πάντα. Μια μέρα τους εξηγούσα ότι όταν μεγαλώσουν μπορούν να γίνουν ότι θέλουν;
“Εγώ θα γίνω σκαθάρι!” λέει ο ένας.
“Εγώ σκουλήκι!” ο άλλος.
Ξεκινάω να τους εξηγήσω με τρόπο ότι δεν μπορούν να γίνουν άλλο είδος. Και ότι είναι αξιοπερίεργο που θέλουν κιόλα. Αλλά μέχρι να πω τρεις προτάσεις γυρνάω και βλέπω τον έναν να έχει κάνει μπάλα τα σκατά του και να την σπρώχνει με τα πίσω πόδια και τον άλλο να έχει ξεκινήσει τούνελ.
.
Γενικά δεν χρειάζεται να ανησυχείς πολύ, είναι μικρά ακόμα. Μόνο αν έχει πολύ ησυχία στο δωμάτιό τους ανησυχώ. Κι αν πούνε “ουπς!” τότε μάλλον έχουν γκρεμίσει κάτι ή σκοτώσει κάποιον. Όσο μπορώ προσπαθώ να τα προστατεύω από κινδύνους αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Να σήμερα το απόγευμα, μετά τα σουβλάκια, έφαγα μόνος ένα ταψί γαλακτομπούρεκο για να μην κινδυνέψουν από παιδικό διαβήτη.
