Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Εγώ είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας και του ανολοκλήρωτου. Για να αντισταθμίσει αυτή την αίσθηση το Εγώ αναπτύσσει διάφορες στρατηγικές και ψάχνει για ευκαιρίες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Κάθε φορά που “γεμίζει το κενό” αισθάνεται μια παροδική πληρότητα, η οποία όμως λήγει πολύ σύντομα, και έτσι η προσπάθειά του να το ξαναγεμίσει συνεχίζεται.
Αυτή η αίσθηση της ανεπάρκειας εκφράζεται με λόγια όπως “δεν είμαι ο εαυτός μου”, “δεν είμαι ολοκληρωμένος όπως είμαι”, “δεν αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου” ή “δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί που θέλω”.
Μεταξύ άλλων λοιπόν, ένας τομέας που χρησιμοποιεί πολύ συχνά το Εγώ για να αντισταθμίσει την αίσθηση της ανεπάρκειάς του είναι οι ερωτικές σχέσεις.
Μόλις το Εγώ βρει ένα άτομο που κρίνει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να γεμίσει το κενό του, εστιάζει όλη την προσοχή του πάνω του και ασυνείδητα το εξιδανικεύει.
Πιστεύει πλέον ότι βρήκε το άτομο που θα του γεμίσει αυτό το κενό και θα το ολοκληρώσει.
Εξού και η έκφραση “αυτός (ή αυτή) είναι ο ένας και μοναδικός (ή η μία και μοναδική)”.
Δημιουργείται μια εμμονή με την εικόνα του άλλου ατόμου.
Και τότε λέει κανείς ότι είναι ερωτευμένος.
Και μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, θα βρεις έναν άνθρωπο που θα νιώθει το ίδιο για σένα: δηλαδή εσύ θα είσαι εκείνος που θα τον ολοκληρώνει.
Και θα αισθάνεσαι τέλεια.
Μπορεί να τον παντρευτείς κιόλας, αφού πρώτα βέβαια τον βάλεις να υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα λέει ότι για την υπόλοιπη ζωή του θα ολοκληρώνει και εκείνος εσένα και δεν θα σε εγκαταλείψει.
Και σ’ αυτό το σημείο τελειώνει συνήθως η ρομαντική ταινία. Εδώ είναι που ο σκηνοθέτης λέει “cut”.
Αλλά η πραγματική ζωή συνεχίζεται.
Και αφού παντρευτείτε, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού, εμφανίζονται οι πρώτες αμφιβολίες για το αν ο άλλος θα μπορέσει να ικανοποιήσει αυτή την τεράστια απαίτηση να σε ολοκληρώσει.
Σιγά-σιγά επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου, στη δουλειά σου ή στην οικογένειά σου, και βλέπεις ότι η αίσθηση της ανεπάρκειας είναι ακόμα εκεί.
Σταδιακά αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις προσδοκίες σου για να σε κάνει ευτυχισμένο.
Την προσδοκία αυτή τη βλέπεις γραμμένη ακόμα και σε αγγελίες: π.χ. “άντρας μόνος ψάχνει γυναίκα που θα τον κάνει ευτυχισμένο”.
Με τον καιρό λοιπόν, η ίδια αίσθηση της ανεπάρκειας και του φόβου επιστρέφει, ενώ η αυταπάτη της εξιδανίκευσης του άλλου σβήνει.
Με τον νου σου όμως, αρχίζεις να κατηγορείς τον άλλον για τη δυστυχία σου και λες “αυτός φταίει που εγώ είμαι δυστυχισμένος”.
Αναβιώνεις και ξαναβιώνεις την ίδια κατάσταση του Εγώ, αυτή τη φορά όμως σε πιο έντονο βαθμό, γιατί για αρκετό καιρό την είχες καταπιέσει.
Κάθε φορά που ο άλλος δεν ικανοποιεί την ανάγκη σου να νιώσεις ολοκληρωμένος, η υποτιθέμενη αγάπη μετατρέπεται σε μίσος ή επιθετικότητα.
Μπορεί να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να σε ρωτάει ο άλλος “τι έχεις;” και εσύ να μη μιλάς, ή μπορεί ακόμα και να του πετάς αντικείμενα για να τον εκδικηθείς.
Και έτσι η σχέση μπορεί να λειτουργεί καλά για ένα διάστημα και μετά να περνάει μια κρίση, μετά να ξαναλειτουργεί για λίγο και μετά να ξαναπερνάει μια κρίση, κ.ο.κ. Και όσο περνάει ο καιρός οι περίοδοι που δεν λειτουργεί η σχέση μεγαλώνουν και διαρκούν περισσότερο.
Η ευτυχία του γάμου μετατρέπεται σε δυστυχία μέσα στη σχέση και πολλές φορές ακολουθεί και το διαζύγιο.
Όλα αυτά είναι οι διάφορες μορφές που πηγάζουν από την ίδια αιτία: την προσπάθειά σου να ολοκληρωθείς μέσα από έναν άλλον άνθρωπο, μια άλλη μορφή.
Και ο πόνος που αναδύεται είναι ο πόνος του Εγώ.
Στις περιπτώσεις όπου το ενδιαφέρον και ο έρωτας δεν βρίσκουν αντίκρυσμα στον άλλον, ο νους δημιουργεί διάφορες φαντασιώσεις και ιστορίες, όπου ο εαυτός και το Εγώ νιώθουν πολύ άσχημα και μειονεκτικά.
Γι’ αυτό είναι πολύ πιθανό μετά τον μονόδρομο έρωτα να ακολουθήσει το μίσος και η αντιπάθεια για το άλλο πρόσωπο.
Και εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν υπήρχε αγάπη, αλλά ήταν απλά μια βαθιά ανάγκη του Εγώ που ήθελε να ικανοποιηθεί.
*Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.
Μετάφραση: Ν. Μπάτρας
Πηγή: aytepignosi.com
* Ο Έκχαρτ Τόλε γεννήθηκε το 1948 στη Γερμανία, όπου πέρασε τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Μετά την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έγινε ερευνητής και επόπτης του Πανεπιστημίου Κέμπριτς.
Στα είκοσι εννιά του, μια βαθιά πνευματική μεταμόρφωση διέλυσε σχεδόν την παλιά του ταυτότητα και άλλαξε ριζικά την πορεία της ζωής του.
Τα επόμενα χρόνια τα αφιέρωσε για να κατανοήσει, να αφομοιώσει και να βαθύνει αυτή τη μεταμόρφωση που σημάδεψε το ξεκίνημα ενός εσωτερικού ταξιδιού γεμάτου συγκινήσεις.
Τα τελευταία δέκα χρόνια είναι σύμβουλος και πνευματικός δάσκαλος και δουλεύει με άτομα και μικρές ομάδες. Από το 1996 ζει στο Βανκούβερ του Καναδά.
Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί μέχρι στιγμής δύο από τα βιβλία του, στα οποία υπάρχουν και οι σημαντικότερες από τις διδασκαλίες του:
Η Δύναμη του Τώρα (εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας)
Για μια Νέα Ζωή (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη)
