Έως ο εξευτελισμός μας να γίνει τέλειος…
Μικρός το επιχειρούσα συχνά. Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα σ’ άλλους κόσμους. Κάτι σαν αυτόματη μετάβαση στο σοσιαλισμό, χωρίς
στάδια και διαδικασίες.
Καμιά φορά το επιχειρώ και τώρα, όταν τα ρημαγμένα παιδιά της
Παλαιστίνης, της Λιβύης, του Κοσσόβου μου επιβάλλουν να δραπε-
τεύω για να μη λαλήσω.
Ίσως και γι’ αυτό να πιστεύω πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφι-
κτός». Όμως κακά τα ψέματα, όταν τα όνειρα και η αθωότητα λιγο-
στεύουν, τέτοιες δραπετεύσεις είναι όλο και πιο δύσκολες. Κι επειδή
αυτά τα «σαλταρίσματα» είναι απαραίτητα, νόμισα πως βρήκα άλλη
λύση: Το τηλεκοντρόλ. Αυτό το μαγικό ραβδί της εκάστοτε εξουσίας
και ιδεολογίας, αυτό το μικρό πράγμα που παράγει «όνειρα» για
τους πολλούς και κέρδη για τους λίγους.
Είναι φρίκη ο κόσμος του τηλεκοντρόλ, έχεις όμως την ψευδαί-
σθηση της επιλογής. Το πατάς κι όλα αλλάζουν. Εμφανίζονται
πράγματα που δεν υπάρχουν και εξαφανίζονται όλα όσα βλέπεις.
Μεγεθύνονται τα ασήμαντα και μικραίνουν τα σημαντικά. Η ασχή-
μια, η θλίψη, η μιζέρια γίνονται show και ρουτίνα, ενώ η ομορφιά,
η αλήθεια, το σωστό γίνονται ντοκιμαντέρ. Ο πόλεμος γίνεται επι-
χείρηση κι ο θάνατος παράπλευρη απώλεια. Ο μαγικός κόσμος του
συστήματος…
Είναι καταπληκτικό. Ανακαλύπτεις πως αυτά που βλέπεις και βιώ-
νεις, αυτά που νιώθεις είναι πλάσματα της φαντασίας σου.
Ξέρεις ας πούμε πως το παιδί σου είναι χρόνια άνεργο, όπως εκα-
τοντάδες χιλιάδες άλλα παιδιά, και μαθαίνεις πως η ανεργία έχει
μειωθεί στο ελάχιστο. Είναι ανύπαρκτη.
Αμέσως συνειδητοποιώ πως η Αγγελική μου και οι φίλες της, που
μήνες τώρα ψάχνουν για δουλειά, έστω χωρίς ασφάλιση και χωρίς
ωράριο, σίγουρα είναι πλάσματα της φαντασίας μου.
Το έμαθα από μικρός. Την Ιστορία τη γράφουν οι ιστορικοί. Ξαφ-
νικά, όμως, ανακαλύπτω τη πλάνη μου.
Την Ιστορία, φίλε μου, τη γράφει ο μακεδόνας ελληναράς νο-
μάρχης και ο «αδέσμευτος» βουλευτής του «δικτύου» και η «όψιμη
Ρόζα» της επανάστασης κι εκείνος ο συνομιλητής του Θεού που σή-
μερα έμαθε πως το ’67 έγινε Χούντα κι αυτά τα υπέροχα παιδιά της
«Χρυσής Αυγής».
Ανακουφίστηκα όμως, είναι αλήθεια, όταν πατώντας το τηλεκοντρόλ έμαθα πως, ενενήντα χρόνια μετά το 1917, το ΚΚΕ κατέληξε
μετά βεβαιότητας πως το νέο βιβλίο της Ιστορίας πρέπει να αποσυρθεί, γιατί δεν προβάλλει την ταξική πάλη ως παράγοντα κοινωνικής
προόδου, ενώ όλα τα προηγούμενα ήταν αντιγραφή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.
Ανακαλύπτεις πως όλα αυτά τα περί άμιλλας και αθλητικού πνεύματος είναι καθαρά αποκυήματα της φαντασίας σου.
Οι αγώνες γίνονται για να μετράμε ζημιές και θύματα, κι εκεί κρίνεται το σκόρ. Μαθαίνεις επίσης ότι προπονητής της Εθνικής είναι ο
Γιακουμάτος και δημόσιος κατήγορος του χουλιγκανισμού ο χουλι-
γκάνος δημοσιογράφος που εκτόξευε μπουκάλια στον διαιτητή.
Συνειδητοποιείς ακόμα πως κάθε παιχνίδι της Εθνικής είναι ένας
αγώνας επιβίωσης του Ελληνισμού και οφείλεις να το παρακολου-
θείς ντυμένος τσολιάς. Άλλο αν τους τσολιάδες τους πυρπολούμε
έξω από τη Βουλή.
Ανακαλύπτεις πως η δικαιοσύνη στη χώρα μας απονέμεται ταχύ-
τατα. Το πρωί το έγκλημα και την άλλη στιγμή να στο «κουτί» οι
δικαστές, οι ειδικοί, οι εκτιμητές, τα ονόματα υπόπτων, εισαγγελείς
και ανακριτές, να ψάχνουν όλοι τους την «αλήθεια», δηλαδή την κο-
νόμα της τηλεθέασης και την προβολή.
Κάθε φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, όλοι απαραιτήτως αναφέρο-
νται σ’ ένα μυστηριώδες κόκαλο κι ένα αόρατο μαχαίρι.
Είσαι σίγουρος πως από τα Ταμεία των εργαζομένων κάποια λαμόγια τσέπωσαν 300 εκατομμύρια ευρώ. Πατάς το κουμπάκι και
ξαφνικά βλέπεις τον υπουργό να λέει πως τα Ταμεία αύξησαν τα
κέρδη τους και άδικα τους κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτό έκλεβε
περισσότερα, και η Κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη… αν δεν ξέρουν οι-
κονομικά οι διοικήσεις που διόρισε.
Τότε συνειδητοποιείς πως κάθε τέσσερα χρόνια δεν εκλέγουμε
κυβέρνηση, αλλά τους λιγότερο κλέφτες, και αναπολείς τις τσάντες
του Κοσκωτά.
Μαθαίνεις πως ο εισαγγελέας δεν είναι αυτός που ήξερες από τις
ταινίες, ένας βλοσυρός τύπος που σε χώνει στη φυλακή. Φαίνεται
είναι κάτι σαν εξομολογητής. Όλοι οι «κακοί» πάνε σ’ αυτόν, τους
ακούει, τα σημειώνει, φεύγουν και είναι πια έτοιμοι να πάνε στους
κανονικούς εισαγγελείς της TV.
Πατώντας αυτό το κουμπάκι μαθαίνεις πως τα πιο επικίνδυνα
πράγματα στη χώρα μας είναι οι ζαρντινιέρες και ο ακούνητος αστυφύλακας.
Βλέπεις το ΚΚΕ να τιμά πολιτικούς αντιπάλους και λες πως πρόκειται για τον Φαράκο. Ανακαλύπτεις όμως πως πρόκειται για τον
Κωνσταντίνο Καραμανλή. Γιατί άλλο αντίπαλος κι άλλο εχθρός, όταν
μάλιστα υπήρξε και γραμματέας του κόμματος που δεν τον ψήφισε
κανένα από τα σημερινά στελέχη, αλλά το Πεντάγωνο και η CIA.
«Σιγά, μην τον τιμήσουμε κιόλας…» έγραφαν στο Ριζοσπάστη τα
σχόλια του μικρόψυχου μικρονοϊκού.
Σιγά που δεν θα ήταν έτσι!
Φρίκη και παράνοια τούτο το τηλεκοντρόλ, τούτη η κοινωνία τους.
Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Σήκω, φίλε, να πάμε στην πορεία, στη
διαδήλωση, στη συγκέντρωση, εκεί όπου ζουν και παλεύουν οι «άν-
θρωποι χωρίς το τηλεκοντρόλ» εκεί όπου ακόμα κάποιοι αντιστέκονται και αμφισβητούν, να κάτσουμε κάτω από τα πανό, να κλείσουμε
τα μάτια, να πεισμώσουμε και να φωνάξουμε δυνατά:
«Ένας άλλος κόσμος είναι απαραίτητος!»
Για να μην εξανδραποδισθούμε και τρελαθούμε τελείως.
Πέντε λεπτά διάλειμμα – ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗΣ