Αν είναι μικρός θάνατος κάθε ύπνος, είμαι νεκρόφιλος. Κοιμήθηκα νωρίς. Ξύπνησα 4 το πρωί. Η νέα μου φίλη η Μάριαμ λέει ότι δεν είναι τυχαία αυτά. Ήταν η ώρα που άρχιζε το ματς.
Σε αυτό το σημείο ο φίλος μου ο Γιάννης θα πει ότι βαριέται το μπάσκετ. Γιάννη δεν θα σου πω για μπάσκετ. Θα σου πω το νόημα της ζωής. Απλά τυχαίνει να μου το δίδαξε καλαθοσφαιριστής.
LeBron James. (LBJ) Σαν τον Χριστό. Αλλά αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο, ζει στην εποχή μας και είναι καλύτερος.
Πολλοί δεν βλέπουν το πρώτο ημίχρονο. Τι νόημα έχει; Αφού μπορεί να γυρίσει οποιοδήποτε σκορ. Αν νύσταζα περισσότερο ίσως να συμφωνούσα. Αλλά ο LBJ έχει σχέδιο. Εξερευνεί όλο το γήπεδο σαν φιλόσοφος. Δοκιμάζει αντιπάλους και συμπαίκτες σε διάφορα σενάρια. Είναι σαν τους πνευματικούς που μου διαφημίζουν γνωστοί στο Άγιο όρος, σαν να ξέρει ακριβώς όλη την ζωή όλων. Και βάζει στον καθένα μια πρόκληση, ένα πρόβλημα, δίνει μια ευκαιρία να βελτιωθούν. Τελειώνει το ημίχρονο και σχεδόν δεν με νοιάζει το σκορ. Έτσι πρέπει. Στεναχωριέμαι για όσους παίχτες δεν ήταν καλοί μόνο, χαίρομαι που οι περισσότεροι ήταν εξαιρετικοί.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι επικεντρώνονται στο αποτέλεσμα όμως. Στο τρίτο δεκάλεπτο οι αντίπαλοι του LBJ ανεβάζουν την πίεση, οι συμπαίκτες του λιποψυχούν. Δίνει το παράδειγμα, βάζει μερικά καλάθια. Θα μπορούσε να πάρει μόνος το παιχνίδι βέβαια. Οι συμπαίκτες του για μια στιγμή απλά στέκονται και περιμένουν να κάνει τα μαγικά του. Αλλά το κρύβει καλά. Καλύτερος από τον superman, μπερδεύει την πλοκή για να μην επικεντρωθούμε σε αυτόν. Πασάρει, δίνει ευκαιρίες, τους κάνει να νιώθουν ότι η ομάδα μπορεί.
Έρχεται το τέλος. Ο Jamal Murray είναι ασυγκράτητος στα τελευταία 16 παιχνίδια του στο τέλος, έχει στατιστικά απίθανα σε ευστοχία από παντού στις κρίσιμες φάσεις. Φέρνει το ματς στον πόντο.
Πως μιλάει ο Θεός;
Ανεπαίσθητα. Ένα νεύμα στον συμπαίκτη του ότι “θα τον μαρκάρω εγώ”. Διακριτικά. Ευγενικά. Μηδενίζει το μεγαλύτερο φετινό ταλέντο στις επόμενες τέσσερις επιθέσεις. Ουσιαστικά λήγει το ματς για αυτόν τον λόγο. Και ο Θεός εξίσου απαλά ξαναφήνει τον παίχτη. Να βάλει κάνα δυο καλάθια. Δεν είναι κακιασμένος εγωιστής σαν τον Michael Jordan, δεν θέλει να μιλάνε όλοι την επόμενη μέρα για τον τρόπο που εξαφάνισε τον αντίπαλο του. Είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος που προσπαθεί να βοηθήσει όλους.
Λήγει το ματς και εξαντλημένος πάει προς τα αποδυτήρια. Αλλά ήταν ο καλύτερος του αγώνα και πρέπει να μιλήσει στις κάμερες γιατί ο Anthony Davis είναι ακόμα πιο χάλια σωματικά και δεν αντέχει. Άλλωστε ο LBJ είναι η φωνή των μαύρων της Αμερικής τόσα χρόνια και τώρα περισσότερο από ποτέ.
Ένας ιδρωμένος δίμετρος μουσάτος με καράφλα κέρδισε το δικαίωμα να μιλάει στον πλανήτη. Εκατομμύρια άνθρωποι σαν κι εμένα δεν έπεσαν να πάρουν έναν υπνάκο πριν σηκωθούν να ετοιμάσουν τα παιδιά για τα σχολείο για να τον ακούσουν. Δεν βγάζει ατάκες. Δεν λέει βαθυστόχαστα ποιητικά. Ξέρει ότι στις τέσσερις ερωτήσεις η μια δεν θα αναφέρεται στο μπάσκετ, ένα δικαίωμα που το έχτισε ο ίδιος, έναν ρόλο κέρδισε με όσο κόπο κέρδισε και την θέση του ως ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών.
Σε ένα επικοινωνιακό τοπίο που όλα έχουν ειπωθεί, σε μια προεκλογική Αμερική με τους κορυφαίους του marketing να ψάχνουν κάθε προσέγγιση κάθε μέρα, ο Θεός μου απλά είπε για την κόρη, την γυναίκα και την μάνα του για να καταφέρει να κλαίω έξι το πρωί και να προσπαθήσω να σας το εξηγήσω.
(Μέχρι και η δημοσιογράφος θόλωσε. Φρόντισε μωρή του χρόνου να μην τον ψηφίσεις MVP αν τολμάς.)