Μετάφραση: Εύη Κουζούμη
Θέλεις να τσαντίσεις πραγματικά έναν αγχωμένο άνθρωπο; Πες του να διαχειριστεί το άγχος του με το να κοιμάται περισσότερο. Ή με το να τρώει καλύτερα. Ή με το να διαλογίζεται συστηματικά μέσα στη μέρα. Είναι ένας σίγουρος τρόπος για να τον κάνεις… να θέλει να σου πετάξει την καρέκλα στο κεφάλι.
Όλοι θέλουν να γνωρίζουν με ποιον τρόπο μπορούν να μειώσουν το στρες στη ζωή τους, όμως πολλές από τις προτεινόμενες “λύσεις” μεγαλώνουν τις ευθύνες με αποτέλεσμα να το αυξάνουν.
Πολύ συχνά, συναντώ ανθρώπους που λένε: “Έχω τόσα στο κεφάλι μου και πάνω από όλα ξέρω πως πρέπει να μειώσω και το άγχος μου. Ο γιατρός μου μου συνέστησε να βρω χρόνο για διαλογισμό. Και πρέπει να πίνω περισσότερους πράσινους χυμούς. Γιατί αν δεν το κάνω κιδυνεύω από καρδιακά προβλήματα. Κούραση. Αύξηση βάρους. Κορτιζόλη! Γκρρρρρρ”
Οι άνθρωποι αυτοί είναι αγχωμένοι και μάλιστα έχουν και άγχος που είναι αγχωμένοι.
Δεν θέλω να μειώσω τις αρνητικές συνέπειες του στρες, ούτε να υποβιβάσω τις τυπικές τεχνικές μείωσης του άγχους όπως ο διαλογισμός, η σωστή διατροφή, η άσκηση, ο ύπνος, οι κοινωνικές επαφές, η διασκέδαση – όλες αυτές είναι σωστές πρακτικές για να αισθανόμαστε ήρεμοι και χαλαροί.
Εγώ προσωπικά, όταν είμαι εντελώς αγχωμένη, το μόνο πράσινο που με ενδιαφέρει είναι αυτό που βρίσκεται στον προσωπικό μου λογαριασμό.
Έτσι, αντί να φορτώνουμε το ήδη γεμάτο πρόγραμμα μας με επιπλέον δραστηριότητες σας παραθέτω μερικές απλές λύσεις που αποφορτίζουν την πίεση.
1) Η εξίσωση του άγχους: Άγχος = Ανάληψη ευθυνών περισσότερες από αυτές που μπορείς να φέρεις εις πέρας.
Ένας μικρός βαθμός άγχους είναι καλό να υπάρχει, εφόσον συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο βαθμό διαχείρησής του.Για παράδειγμα, η ύπαρξή του μπορεί να υποδεικνύει ότι υπάρχει νόημα στη ζωή μας, αξιόλογες ευθύνες, άνθρωποι που νοιαζόμαστε και ακεραιότητα. Δεν χρειάζεται, λοιπόν να κατηγορούμε τον εαυτό μας που είμαστε αγχωμένοι, είναι φυσιολογικό και υγιές μέχρι ενός βαθμού. Αν αυτός ο βαθμός ανέβει σε σημείο που δεν μπορούμε να τον αντέξουμε και να τον διαχειριστούμε τότε μας δίνει ένα σημάδι ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε κάπως τα πράγματα.
2) Ρώτησε τον εαυτό σου: Τι ή ποιος ασκεί πίεση επάνω σου;
Πολύ συχνά η αγωνία, η αίσθηση του επείγοντος, η αδυναμία, η σύγχυση η οποία συνοδεύει το άγχος είναι μια αντανάκλαση του χάσματος μεταξύ των προδοκιών μας και της πραγματικότητας. Αν αισθάνεστε ένα από τα παραπάνω, μάλλον υπάρχει μεγάλη απόκλιση των προσδοκιών σας και της πραγματικότητας που βιώνετε. Αναρωτηθείτε από που πηγάζουν οι προσδοκίες: Από εσάς, από τον εργοδότη σας, από ένα φίλο, από την κοινωνία; Ποιος σας υποδεικνύει τι σπίτι πρέπει να έχετε ή τι διατροφή πρέπει να ακολουθείτε; Είναι κάποιες ή οι περισσότερες από αυτές προσδοκίες που ξεπηδάνε από μέσα σας;
3) Κόψε αυτά που μπορείς και μείωσε τις προσδοκίες σου σε αυτά που δεν μπορείς να κόψεις.
Μερικές φορές πρέπει να βάζουμε μπροστά τον εαυτό μας πρώτο και να ακυρώνουμε σχέδια, να παρατάμε δραστηριότητες ή να αναθέτουμε ασήμαντες οργανωτικές διαδικασίες (χρονοβόρες) σε άλλους. Εκεί που δεν μπορούμε ούτε να κόψουμε, ούτε να αναθέσουμε σε άλλους είναι χρήσιμο να αλλάζουμε τις προσδοκίες μας σε σχέση με τον εαυτό μας. Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι αυτές είναι ρεαλιστικές και στηρίζονται σε αντικειμενική συμπεριφορά και όχι σε μια γνώμη ή σε ένα αποτέλεσμα. (Π.χ, μπορούμε να πούμε, θα εργαστώ για αυτή την πρόταση δύο ώρες τη μέρα αντί να πούμε θα ετοιμάσω μια τέλεια πρόταση ή θα τελειώσω την πρόταση).
4)Έχετε γνώση τι ανήκει στον έλεγχό σας και τι όχι.
Πάρτε λίγο χρόνο, κάντε ένα βήμα πίσω και αναρωτηθείτε τι από αυτά που συμβαίνουν είναι πραγματικά κάτω από τον έλεγχό σας (βοήθεια: όχι πολλά) και σχετικά με το τώρα αμέσως ή το άμεσο μέλλον. Για παράδειγμα, δεν μπορείτε να ελέγξετε την αντίληψη ενός άλλου ατόμου για μία κατάσταση όπως επίσης δεν μπορείτε να ανησυχείτε για πράγματα που δε θα έχουν καμμία σημασία δυο εβδομάδες μετά ή δύο χρόνια μετά.
Η επίγνωση ότι τα πράγματα είναι έξω από τον έλεγχό μας μπορεί να είναι τρομακτική αλλά μπορεί να είναι απελευθερωτική, επίσης. Όπως αναφέρει και ο Robert Schuller : ” Όταν βρίσκόμαστε στη μέση του χάος, πρέπει να αφήνουμε την ανάγκη μας να το ελέγξουμε. Αυτό που χρειάζεται είναι να λουστούμε με αυτό, να ζήσουμε τη στιγμή, να πάψουμε την προσπάθεια να ελέγξουμε το αποτέλεσμα και να διαχειριστούμε τη ροή όπως αυτή προκύπτει.”
5) Κάνε ένα αυτοέλεγχο πραγματικότητας.
Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Θα καταρρεύσει η δουλειά σου αν πάρεις μια μέρα άδεια λόγω ασθένειας; Θα σε ξεχάσουν οι φίλοι σου ή δε θα σε συγχωρήσουν ποτέ αν ακυρώσεις το ραντεβού σου μαζί τους; Θα πάρεις 10 κιλά αν δεν πας μια φορά στο γυμναστήριο; Δε λέω ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς, αλλά πολύ πιθανόν οι άλλοι δεν πρόκειται να χάσουν και τον ύπνο τους αν εσύ δεν ολοκληρώσεις την check list σου. Εκτός από εσένα. Κάνε λίγο χώρο και πρόσθεσε ευελιξία σε αυτά που έχεις αναλάβει.
6) Δώσε άδεια στον εαυτό σου να είσαι ένας απλός άνθρωπος
Να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι είσαι ένα ατελές ανθρώπινο πλάσμα. Δοκίμασε μια φορά να προχωρήσεις απλά υπάρχοντας, να κάνεις πράγματα αλλά όχι και απαραίτητα να τα κάνεις τέλεια χωρίς να αισθάνεσαι αγωνία και πίεση. Μπορείς πάντα να γυρίσεις στην παλιά σου συνήθεια να φέρεσαι στον εαυτό σου σαν να ήταν μηχανή αν δεν σου αρέσει ο νέος τρόπος ζωής.
7) Μάθε να δίνεις προσοχή στο άγχος.
Άρχισε να δίνεις σημασία στα σημάδια που σου δείχνουν ότι το στρες σου αυξάνεται ώστε να μειώσεις τους ρυθμούς σου πριν αρχίσεις να εξαντλείσαι. Σου δίνω παρακάτω μερικά από τα δικά μου σημάδια που μου υπενθυμίζουν ότι έχω αρχίσει να ξεπερνώ τα όριά μου.
Όταν θυμώνω που οι φίλοι μου μου στέλνουν μηνύματα.
Όταν αρχίζω να γράφω λεπτομερέστατες λίστες με το τι πρόκειται να κάνω τις επόμενες δυο μέρες ή δυο εβδομάδες.
Όταν κάποιος μου λέει να πάμε για καφέ και πρέπει να το προγραμματίσω για τον επόμενο μήνα.
Όταν δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλα πλυντήριο.
Όταν δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο γυμναστήριο.
Νομίζω το’ πιασες.
Αυτό που χρειάζεται είναι να υπενθυμίζουμε στον ευτό μας ότι λίγα πράγματα μπορούμε να ελέγξουμε, ότι εμείς είμαστε αυτοί που με τις προσδοκίες μας πιέζουμε τον εαυτό μας και ευτυχώς αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει. Και ευτυχώς για τους φίλους ή συνεργάτες μας, κανείς δεν χρειάζεται να φάει μια καρέκλα στο κεφάλι.
