Η αποστολή ήταν απλή: εισαγωγή στο island hopping. Έτσι το είπε η φίλη της ανιψιάς μου στην Αμερική ότι θα το έκανε και έτσι έπρεπε να βρούμε τρόπο κι εμείς να την καλύψουμε. Δεν θα μας ξεπεράσει εμάς στο Instagram καμία συμμαθήτρια, εδώ πολεμάμε για την socialmediaυπόληψη για όλο το σόι μας!
Μικρές Κυκλάδες. Τις είχα πρόσφατες στο μυαλό μου από περσινή καγιακάδα εκεί. Απαραίτητο για να βγει το πρόγραμμα να ξέρεις τις καβάντζες κάπως. Φέτος είναι η χρονιά της τρομολαγνείας περί ελεύθερου camping. “Εδώ το κυνηγάνε;” το ερώτημα όλων. Βλακώδες θέμα βέβαια, σχεδόν πουθενά δεν το κυνηγάνε αρκεί να μην είσαι χυδαίος και αναίσθητος. Εφτά παιδιά. Από 15 ως 9 χρονών. Ευτυχώς δεμένη παρέα και εκπαιδευμένη στα βασικά. Κανένα δεν θα σε ρωτήσει αν έχει φίδια εκεί που πάμε ή αν θα έρθει κάποιος δολοφόνος στην παραλία το βράδυ. Όλα ξέρουν να κοιμούνται χωρίς σκηνή όπου χρειαστεί. Όλα θα περπατήσουν μισή ή μια ώρα στον ήλιο για να γλιτώσουμε το ΚΤΕΛ που δεν θα μας χώραγε μάλλον έτσι κι αλλιώς με όλα τα σακίδια.
Το μεγάλο έξοδο είναι τα μεταφορικά. Πάνω από τα μισά για να ακριβολογούμε. Εννοείται παίρνεις ότι πιο αργό βρεθεί, ότι ώρα τύχει. Όταν σου λέει για Αμοργό-Κουφονήσι 140 ευρώ=μισή ώρα και με τον σκυλοπνίχτη 40 ευρώ=4 ώρες , ε, πας με τον Σκοπελίτη. Και περνάνε και όλα τέλεια με την εμπειρία, κύματα στα μούτρα, πράγματα να φεύγουν και να σπάνε από το κούνημα και “δεν μπορούσα να πετύχω την τουαλέτα στο κατούρημα, μια πήγαινε δεξιά μια αριστερά ο στόχος μου”.
Δυο ενήλικες συνοδοί. Ε, πρώτη τους φορά ήταν. Μάλλον θα χρειαστεί και μια δεύτερη βόλτα για να τους να εξηγήσω πως υπολογίζεις διάφορα πράγματα για να βγει αβίαστα και όμορφα το πρόγραμμα. Κυρίως στα έξοδα. Σουβλάκι, σταθερή αξία. Ακόμα και με 2.40 είναι σχεδόν πλήρες γεύμα, πιο φτηνό συχνά από το “να πάρουμε πράγματα στο super market”. Ανάλυση τιμοκαταλόγου, αποφυγή παγίδων.
Ανόητο να μην πάρουν κινητό αν το θέλουν. Υποκρισία βασικά να πεις “όχι, δεν θα το πάρεις” αφού κι εσύ θα ασχολείσαι με αυτό κάποια στιγμή που θα βρεθεί wifi να δεις τι γίνεται στον κυβερνοκόσμο σου. Απλά με Android είναι καλύτερα τα πράγματα γιατί φορτώνεις και τα δικά τους accounts και μπορούν να μπούνε 3-4 παιδιά από το δικό σου να τσεκάρουν τα μαρούλια που φύτεψαν, ή τα κασόνια με χρυσό που πρέπει να ανοίγουν κάθε μέρα για να μην μείνουν πίσω.
Γενικά δεν πολυασχολήθηκα με τα παιδιά. Το λέω με στόμφο και νόημα αυτό. Δεν χρειάζεται να κάνεις τον κλόουν. Τα αφήνεις να βρούνε μόνα τους τι θα κάνουν, αν θα 
θεωρηθεί cool να χτίσουν κάστρο στην άμμο ή να κάνουν βουτιές από τον μώλο ενώ έχει ήδη δέσει το πλοίο μας. Κάπως πρέπει να μάθουν και συνήθως μαθαίνουμε καλύτερα χωρίς λόγια. Μόνη εξαίρεση που έπαιξα βραδιάτικα μαζί τους μπάσκετ γιατί μου είχε λείψει. (4 εμείς, ο ένας με Crocs, κόντρα σε 5 ντόπιους. Νικήσαμε για δυο πόντους, δραματικό ματς.) Παρέα θέλουν όπως όλοι μας. Τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα.
Κι ύστερα είναι οι φωτογραφίες. Ωραίο παιχνίδι. Κάνεις shared folder στο Google Photos και άτυπος διαγωνισμός ποιος θα ανεβάσει τις καλύτερες. Αλληλοκαλυπτόμαστε με διαφορετικές ματιές στο ίδιο θέμα, μας μένει ένα υπέροχο άλμπουμ και όλοι μπορούν να τις κατεβάσουν σε πλήρη ανάλυση αντί για τις μπούρδες χαμηλής ποιότητας στο Facebook (που άντε να τις βρεις μετά) ή το Instagram. Οι φωτογραφίες εμπνέουν και στον επερχόμενο χειμώνα, τους “φτιάχνουν” για μελλοντικούς προορισμούς και νέα πλάνα με νέες παρέες.
Μάλλον έγινε θεσμός, του χρόνου τέτοια εποχή θα δίνω απολυτήρια ελπίζω και του παραχρόνου πάνε μόνα τους.
