” Μπαμπά, γιατί ο λαιμός σου είναι ψηλός και αδύνατος σαν της καμηλοπάρδαλης”;
Η ερώτηση αυτή ήρθε απ’ την κόρη του Μάθιου Μακ Κόναχι και ήταν η πιο ειλικρινής αντίδραση απ όσες εισέπραξε, όταν έχασε 22 κιλά και από τα 78 έφτασε στα 56 (!!) ώστε να ενσαρκώσει τον Ron Woodroof!
Ο ίδιος σε συνέντευξη του δήλωσε ότι όσοι φίλοι και γνωστοί του δεν γνώριζαν για τον επικείμενο ρόλο, υπέθεσαν ότι είναι όντως βαριά άρρωστος!!
ΥΠΟΘΕΣΗ: Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 80. Το Aids είναι μια σχετικά άγνωστη ασθένεια και ο θάνατος του Ροκ Χάτσον (αν δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω είσαι σε λάθος σελίδα) έχει ήδη σκάσει σαν βόμβα! Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και τα φάρμακα είναι σε πρώιμο πειραματικό στάδιο! Η επίσημη ενημέρωση από τους ιατρικούς φορείς είναι ανύπαρκτη και όλα δείχνουν ότι η ασθένεια είναι ανίκητη! Ένας ηλεκτρολόγος… part time Rodeo-cowboy, αρσενικό με όλη την σημασία της λέξης και απροκάλυπτα ομοφοβικός, μαθαίνει ότι έχει προσβληθεί από τον φονικό ιό και ότι έχει μόνο 30 μέρες ζωής! Η άρνηση αλλά και η οργή του για ό,τι του συμβαίνει δίνουν σιγά σιγά την θέση τους στη καθημερινή μάχη για επιβίωση και στην ελπίδα, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για εκατοντάδες ασθενείς με AIDS!
Ο Jean Marc Valee, που μας έδωσε το Love story της δεκαετίας πριν δυο χρόνια με το Cafe De Flore, σκηνοθετεί την πραγματική ιστορία του Ron Woodroof (και τον αγώνα του έναντι στον -ΕΟΦ- της Αμερικής), ο οποίος παρέκαμψε με παράνομα μέσα το ιατρό φαρμακευτικό σύστημα των ΗΠΑ, ώστε να φέρει εναλλακτικά φάρμακα σε ασθενείς του Αids, οι οποίοι ως τότε δεν είχαν πρόσβαση σε αυτά και ήταν απλά πειραματόζωα σε τοξικές θεραπείες χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα!
Απρόσμενος σύμμαχος αλλά και συνοδοιπόρος του σε αυτό το μοναχικό ταξίδι θα είναι ο Rayon, ένας τρανσέξουαλ που νοσεί και αυτός από την ασθένεια και τον οποίο υποδύεται συγκλονιστικά ο Jared Leto ( μεταξύ άλλων, ο Ηφαιστίωνας του Alexander και front man των 30 seconds to Μars)!
ΓΝΩΜΗ: Ο Μακ Κόναχι πολύ απλά μας δίνει την ερμηνεία της ζωής του! Είναι σπαραχτικά καθηλωτικός και σε καρφώνει στην θέση σου για δύο ώρες, χωρίς να μπορείς να πάρεις ανάσα! Πριν λίγο καιρό και με αφορμή την μικρή, αλλά ξεχωριστή συνεισφορά του στον “Λύκο της Γουωλ Στρητ” είχα γράψει ότι ήδη έχει κάνει level up σε επιλογές ρόλων!
Paper Boy, Mud και Magic Mike έδειξαν τον δρόμο μακριά από τις χαρούμενες αλλά ανούσιες κομεντί που είχαμε συνηθίσει να τον βλέπουμε, κυρίως σε ρόλους ζεν πρεμιέ!
Στο Dallas buyers club συντρίβει το σέξι image, που τον ακολουθεί εδώ και χρόνια και δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας με προσωπικό, ανυπέρβλητο τσαλάκωμα που λίγοι στη θέση του θα τολμούσαν και που εγώ προσωπικά συγκρίνω φέτος μόνο με τον “Λύκο” Ντι Κάπριο. Έχοντας λοιπόν ήδη σαρώσει ότι βραβείο υπάρχει και αυτός και ο Λέτο.. -όχι του Παναθηναικού- μα καλά τι διαβάζεις τόση ώρα… συγκεντρώσου λέμε… τα φετινά Όσκαρ θα είναι τα πιο απρόβλεπτα της τελευταίας 15 ετίας (2001 τα τότε βραβεία είχαν σχεδόν μοιραστεί σε Μονομάχο-Τίγρη και Δράκο-Traffic). Ειλικρινά, θα στεναχωρηθώ για τον Μακ Κόναχι, όταν θα ακουστεί το όνομα του Ντι Κάπριο την βραδιά της απονομής αλλά φέτος είναι η χρονιά του Λέο και το δικαιούται πιο πολύ απ΄το καθένα!
Η ταινία δεν κάνει καμία ”κοιλιά” και μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες μας δίνει ένα δυνατό αποτέλεσμα… για γερά στομάχια! Πολλά αστέρια από μένα για τους δυο πρωταγωνιστές αλλά και για την Jennifer Garner στο ρόλο της γιατρού.
2 ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ, ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ. 
ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ