Δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Θα ήταν και το ξενύχτι, όλα τα νιώθεις πιο έντονα όταν είσαι κουρασμένος και φτάνεις χαράματα σε ένα ξένο μέρος. Είχαμε πάει με το ΚΤΕΛ, η κοπέλα μου τρελαμένη με παραδοσιακούς χορούς και αυτή, όπου περίεργο πανηγύρι, πρώτοι πρώτοι. Τα φτιάξαμε κοντά στα Βουλγαρικά σύνορα χορεύοντας Θρακιώτικα σε Σαρακατσάνικο γλέντι και συνεχίσαμε αντίστοιχα. Στο περίεργο τοπίο εκεί γύρω από το Κιλκίς, το παγανιστικό αυτό έθιμο ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Πρώτα από όλα το μοσχάρι έκανε γύρα στους τρεις μαχαλάδες του χωριού. Από πίσω οι τσιγγάνοι να παίζουν μουσική. Όλη η κομπανία με δραματικό τρόπο άξιο Ιταλικής ταινίας, ανέβηκε έναν λόφο για να φτάσει στην εκκλησία. Εκεί ο παπάς το ευλόγησε, το ράντισε και….το τσεκουρώσαν. Γέμισε αίματα το προαύλιο της εκκλησίας και αρχίσαν οι χοροί. Ελληνάρες εμείς, ξεπεράσαμε το σοκ, χορέψαμε και το φάγαμε λίγο αργότερα.
Κάπως έτσι ο Τσίπρας τώρα. Ο μοσχοφόρος που βρέθηκε στην Ακρόπολη είναι ένα χοντροκομμένο έργο, όπως κι αν το δεις. Δεν είπε ο γλύπτης στο υλικό τι να κάνει. Ένα παραλληλόγραμμο κομμάτι πέτρα μάλλον καθόρισε τι βγήκε τελικά. Σαν να φοβόταν να πελεκήσει πολύ, μην και το σπάσει. Τα χέρια είναι κολλημένα κάπως αφύσικα γιατί αυτό ήταν η πιο ασφαλής επιλογή. Το χαμόγελο, τελείως αφύσικο, είναι επειδή δεν μπορούσε να το κάνει αλλιώς, δεν ήξερε. Το πιο πιθανό είναι ότι ο γλύπτης πήρε την πέτρα, ζωγράφισε έτσι κατάφατσα αυτό που ήθελε, και πελέκησε όσο λιγότερο μπορούσε για να φανεί.
Δεν είναι δημιουργική ασάφεια αυτό. Ασχετίλα, έλλειψη προετοιμασίας και δειλία είναι.