Γράφω πολλά αστεία κείμενα τελευταία. Αυτό όμως είναι σοβαρό και 100% αλήθεια. Δυστυχώς. Δεν ασχολούμαι με ποδόσφαιρο. Μικρός ήμουν φανατικός, όλη μέρα μπάλα. Έπαιζα μπάλα, διάβαζα μπάλα, έβλεπα μπάλα, ζωγράφιζα φάσεις στο βιβλίο της Οδύσσειας το χοντρό εκεί στην άκρη της σελίδας και όπως έπεφταν οι σελίδες τα έβλεπαν οι συμμαθητές μου και γελάγαμε. Μια Κυριακή στον αγώνα της τοπικής ομάδας μπήκα αλλαγή. Σχεδόν αμέσως προέκυψε ευκαιρία. Έφυγα λίγο γρήγορα από δεξιά στην άμυνα και πήγαινα δυνατά για το τέρμα. Μόνο ένας έμπειρος πιο ηλικιωμένος παίχτης μπροστά μου, τον πέρασα εύκολα….σχεδόν. Επειδή βαριόταν και επειδή δεν με προλάβαινε, με έκοψε άτσαλα. Νόμιζα ότι έσπασε το πόδι αλλά ευτυχώς άντεξε. Εγώ σοκαρίστηκα όμως.
Το κατάλαβα πόσο είχα επηρεαστεί τρεις μέρες αργότερα που με κάλεσε φίλος να δούμε αγώνα. Στο Ολυμπιακό στάδιο, Champions League, κυριλέ στις θέσεις των επισήμων. Στο 45′ η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα αλλά ο διαιτητής το ακυρώνει γιατί λέει έληξε ο χρόνος πριν περάσει την γραμμή. Βγαίνουμε απογοητευμένοι να πάρουμε μια πορτοκαλάδα και δεν έχουμε πάρει πρέφα ότι από την θύρα των φανατικών έχει αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.
“Τρέχα Αλέξη!” Ο φίλος μου πιο έμπειρος, κάτι κατάλαβε. Πρόλαβα να νιώσω κάτι να έρχεται. Άρχισα το σπριντ. Ήμουν γρήγορος ευτυχώς. Δίπλα μου ακριβώς ένας μαλλούρας χούλιγκαν. Είδα το χέρι του αστυνόμου να του πιάνει τα μαλλιά και καθώς γύρισα λίγο είδα το κεφάλι του να σκάει στο γόνατο του αστυνόμου.
Δεν θυμάμαι καν τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο. Από εκείνη την ημέρα δεν ξαναείδα ποδόσφαιρο. Σε αυτή τη χώρα είναι για ζώα, όχι για ανθρώπους. Ούτε Μουντιάλ ούτε τίποτα. Όλα στημένα είναι. Κερδίσαμε το Euro το 2004 και ήμουν ο μόνος Έλληνας που έλεγε ότι λαδώσαμε και το πήραμε λόγω Ολυμπιακών αγώνων.
Αλλά να εξηγήσω τώρα ειδικά για τον Ολυμπιακό. Σαν παιδί, όταν κρατούσα στατιστικά είχα φτιάξει ένα αλγόριθμο για να μαντεύω τι θα γίνει στους αγώνες. Δεν έπαιζα Προπό αλλά με ένοιαζε πολύ. Φανατικός λέμε. Με το τρανζιστοράκι στο αυτί κάθε Κυριακή, σημείωνα γκολ, παίχτες, έπαιρνα αθλητικές εφημερίδες και έκοβα αποτελέσματα, τα κόλλαγα σε τετράδια. Από τότε κάτι περίεργο γινόταν με τον Ολυμπιακό. Μετά πήγα γυμνάσιο. Στο Καστρί, απέναντι από το σπίτι του Αντρέα όπου έφταναν οι κούτες με τα Pampers από τον Κοσκωτά. Μετά άφησα τη μπάλα και το έριξα σε άλλα σπορ. Αλλά κάτι βαθιά μέσα μου προφανώς συνέχισε να παρατηρεί την Ελλάδα να σαπίζει και τον Ολυμπιακό να είναι σύμβολο και φερετζές αυτής της σαπίλας.
Ένα βράδυ γύρισα αργά από δουλειά, μεγάλος πια. Είχε μαζευτεί η παρέα σε γείτονες να δούνε μπάσκετ. Λίγο μετά τις μεγάλες εποχές του Άρη στην Ευρώπη. Δεν ήξερα καν ποιές ομάδες έπαιζαν, όλοι ήταν ήδη στο σαλόνι και άκουγα τις μπύρες να κουδουνίζουν γλυκά. Μύριζα τις πίτσες. Είναι μια στιγμή που δεν θα την ξεχάσω όσο ζω γιατί ήταν μεταφυσική. Άφησα κάτι που κρατούσα στην πόρτα, έβγαλα τα παπούτσια και ένιωσα το πλακάκι κρύο στα πόδια μου. Είχε διαφημίσεις, ο Κώστας με χαιρέτησε από μακριά, πίσω από τον καναπέ. Περίπου τέσσερα μέτρα είχα για να φτάσω στην ζεστή αγκαλιά της παρέας μου όταν ξαφνικά κόλλησα στο πάτωμα. Μαρμάρωσα.
Μόνο σε ταινία έχω δει κάτι αντίστοιχο. Σαν τους Blues Brothers με έλουσε ένα μπλε φως (δεν είδα μπλε φως, αλλά η φάση έμοιαζε) και όλα γύρω μου εξαφανίστηκαν. Όλο το Σύμπαν μου φώναζε στο αυτί ένα και μόνο πράγμα:
Πρέπει να χάνει ο γαύρος.
Όταν συνήλθα ήμουν στον καναπέ και έβλεπα το ματς. Έπαιζε ο Ολυμπιακός με κάποια ευρωπαϊκή ομάδα. Όλα ήταν πια ξεκάθαρα. Ήθελα να χάσει. Να χάνει. Να ξεφτιλίζεται. Στην εποχή του ΚΛΙΚ, του Κωστόπουλου, του Λαμπράκη, του ΠΑΣΟΚ και της παρακμής της χώρας μου, ο Ολυμπιακός έγινε χωρίς να το καταλάβω σύμβολο όλων που μισώ.
Ευτυχώς έχω πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου και ποτέ δεν μου έφαγε χρόνο αυτό το πάθος. Δεν πάω σε αγώνες, δεν βλέπω αγώνες….δηλαδή εξαρτάται. Αν είναι πχ τελευταία λεπτά παιχνιδιού και χάνει ο ΟΣΦΠ θα κάτσω. Με την ελπίδα να φάει άλλα 2-3 γκολ. Μια φορά γυρνούσαμε με την γυναίκα μου από ταξίδι με πλοίο και καθώς μπαίναμε από το λιμάνι προς την Εθνική, μόλις είχε λήξει αγώνας όπου είχε αποκλειστεί ο ΟΣΦΠ από το Champions League. Κάποια ξεφτιλιστική ήττα από Κυπριακή ομάδα. Τους έβλεπα θλιμμένους να περπατάνε στον δρόμο. Έκανα δεξιά στο πεζοδρόμιο. Έσβησα τη μηχανή. Τα παιδιά είχαν ψιλοκοιμηθεί, με τη γυναίκα μου είχαμε βαρεθεί να πλακωνόμαστε στις διακοπές, δεν είπε τίποτα. Για 2-3 λεπτά απλά τους κοιτούσα έτσι λυπημένους. Και χαιρόμουν βαθιά. Ανείπωτη χαρά.
Προσέξτε. Δεν είμαι αντιΟλυμπιακός επειδή είμαι Βάζελος ή άλλη ομάδα. Δεν με νοιάζει καν το ποδόσφαιρο. Απλά θέλω να χάνει ο γαύρος παντού και πάντα. Και μάλιστα να ξεφτιλίζεται αν γίνεται υποδειγματικά. Να κερδίζει πχ 1-0 σε όλο το ματς με το γνωστό βαρετό και στημένο ποδόσφαιρο που παίζει συνήθως και να φάει δυο γκολ στο τελευταίο πεντάλεπτο. Να κερδίσει κατά τύχη 1-0 εκτός έδρας κάπου στην Ευρώπη και να φάει εδώ 4.
Γιατί το αντιΟλυμπιακό μου μένος είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Αν φανατίζεστε με το ποδόσφαιρο είστε ηλίθιοι. Δεν αξίζετε να ζείτε στην ίδια χώρα με εμένα. Αν παραμυθιάζεστε έτσι εύκολα, δεν βλέπετε την βρωμιά και τα στημένα, είστε μέρος του προβλήματος. Οι ίδιοι που κάνετε τα στραβά μάτια όταν πρέπει το Κράτος να πληρώνει εκατομμύρια για τις ζημιές που κάνετε, ή για την αστυνομία που φυλάει τα ζώα κάθε Κυριακή, οι ίδιοι που κάνετε ότι δεν υπάρχει το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, οι στημένοι αγώνες. Ότι και να κάνει ο πρόεδρος μιας ομάδας, είναι σύμφωνα με τους οπαδούς του πάντα “μια χαρά”. Πας να τους εξηγήσεις για την μια παρανομία και αλλάζουν θέμα. Είστε οι ίδιοι που ψηφίζετε ηλίθια με αντίστοιχα κριτήρια τύπου “ε, μου αρέσει αυτός” ή “και οι άλλοι τα ίδια έκαναν”.
Δεν είναι το πρόβλημα ο Ολυμπιακός προφανώς. Αλλά όπως και η ελληνική πολιτική σκηνή, είναι κότα και αυγό. Έχετε τον Ολυμπιακό που σας αξίζει. Εμείς τι φταίμε;
