Άλεξ. Το Αλέξανδρος είναι υπερβολικά μακρύ.Και όλοι που ξέρω που λέγονται «Αλέξανδρος» είναι λίγο ψώνια με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Αλέξης, το έκοψα όταν ήρθε ο Τσίπρας. Όχι ότι δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ίσα-ίσα. Επειδή έχω, δε θέλω να με μπερδεύουν!
Στον δικτυωμένο κόσμο πάντως, δεν το κάνουμε αυτό. Δεν γράφουμε βιογραφικά 600 λέξεων. Γράφουμε ατάκες, εξυπνάδες σαν πεταχτά χαμόγελα γεμάτα υποσχέσεις. «Κανείς δεν διαβάζει 600 λέξεις». Έχει αποδειχτεί και στατιστικά. (Όλα τα ψάχνω στατιστικά εγώ. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αλλάξει στον τρόπο που δέχεται πληροφορίες. (Όλα τα ψάχνω και επιστημονικά.)
Πώς κατάντησα έτσι;
Κατασκευάστηκα στην Ολλανδία. Made in Holland. Γεννήθηκα στην Αγγλία. Τη χρονιά του Woodstock, του Neil Armstrong και της ίδρυσης του Gap. (Στο GAP τελειώνει και η σχέση μου με τη μόδα – «όπως είναι αυτό το συνολάκι που βλέπω στην φωτογραφία παρακαλώ, τυλίξτε το και έφυγα»). Και ναι, είμαι μισός Άγγλος. Αλλά όχι, δεν μου αρέσουν οι άντρες. Τουναντίον.
(Αφήνω κενό για έμφαση. Για όσες πιάσουν το υπονοούμενο.)
Πρακτικά, έχω ζήσει όλη τη ζωή μου στην Ελλάδα, εκτός από τις σπουδές. Διοίκηση επιχειρήσεων και marketing στο πτυχίο. Έρευνα αγοράς σαν χόμπι -δίπλωμα τσόντα. Media και κοινωνία το μεταπτυχιακό. Μετά φανταρικό. Και μετά τεχνολογία. Για κάποιον ηλίθιο λόγο, όταν πεις «τεχνολογία» όλοι συνεχίζουν “Α, κατάλαβα. Γκατζετάκιας ε; Είσαι συνέχεια Online ε; Θέλεις όλοι να είμαστε δικτυωμένοι και αυτοματοποιημένοι, ε;”.
Ε, όχι. Είστε τουλάχιστον ανώριμοι αν λέτε τέτοιες μπούρδες. Όταν πάω κάπου, κλείνω το κινητό. Χαλαρά, μένω χωρίς σύνδεση για όσο θέλω. Η τεχνολογία είναι σκλάβος μας, όχι αφεντικό. Κάτι τέτοια με απασχολούσαν στη στήλη μου στο PC magazine και άλλα περιοδικά «του χώρου». Εκεί ανάμεσα στις δοκιμές υπολογιστών και εκτυπωτών, ρώταγα εγώ “πού ακριβώς χρησιμεύουν και που μας πάνε;” Κατάντησα να κάνω και εκπομπή στην τηλεόραση, σε αντίστοιχο χύμα ύφος. Έσκαγα μύτη στο στούντιο με όλα τα κουμπιούτερ και τσιμπράγκαλα και έκανα ουσιαστικά live jamming ακροβατικά, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Έπαιζε πριν το χρηματιστήριο κάθε μεσημέρι, έγινα φίρμα στα 16χρονα, σε όλη την Ελλάδα. Και μερικές γριές όταν με βλέπουν, ακόμα μου λένε: «Καλά τα λές. Δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά βλέπω για να μαθαίνω και από αυτά….».
Ένα ρεκόρ που με κάνει περήφανο, είναι ότι σε δυο χρόνια έκατσα σπίτι μου μόλις 2 Σαββατοκύριακα. Ή για δουλειά ή για βουνά. Έχω δει τουλάχιστον 40 χώρες του κόσμου (τις μέτρησα πρόχειρα μια μέρα με ένα Facebook app) και το αεροπλάνο είχε γίνει λεωφορείο μια εποχή.
Και τότε ήρθε η εποχή του blogging. Έντυπο περιοδικό; Χα! Τηλεόραση; Διπλό χα! Μπλογκάρω πλέον ασύστολα. Γράφω πριν ξυπνήσω, γράφω πριν κοιμηθώ. Σκέφτομαι στον ύπνο μου τι θα γράψω. Έχω ένα blog για ελληνικά, ένα για αγγλικά, ένα για θέματα φαγητού, ένα για πολιτική, ένα που γράφω γνώμες για ταινίες, ένα για το ηλεκτρικό ποδήλατο, ένα για να πολεμήσω τις μπούρδες των εναλλακτικών θεραπειών και καμιά ντουζίνα ακόμα, για άλλα θέματα που με απασχολούν.
Και αυτά είναι μόνο τα προσωπικά μου blog.
Γιατί η δουλειά μου είναι το content marketing. Με φωνάζει διευθυντής εταιρείας να του πω τι να κάνει. Δεν ξέρει ποιον να πιστέψει πια. Η διαφημιστική του λέει μπούρδες και τον χρεώνει ακόμα και τους συνδετήρες. Η εταιρεία δημοσίων σχέσεων του λέει άλλα. Το τμήμα marketing του δεν το εμπιστεύεται, γιατί έχει απολύσει τους πάντες και έχουν μείνει κάτι κορτσόπουλα συνήθως. Οπότε, πάω εγώ να βγάλω άκρη. Να βρω το περιεχόμενο που έχει (γιατί κάπου το έχει, πάντα) να το βάλουμε κάπως στο διαδίκτυο και να του φέρει πελάτες. Να τον πείσω ότι πρέπει να ασχοληθεί με το εξωτερικό. Ότι πρέπει να αλλάξει την εταιρεία του. Από δεινόσαυρος των 60s να γίνει κάτι άλλο. Δεν δουλεύουν πια τα παλιά κόλπα.
“Και γιατί να σε ακούσω εσένα;”.
Χαίρω πολύ. Αλέξανδρος Χαλκίδης. Όχι Αλέξης, Αλέξανδρος. Και τα ξέρω όλα.
Comments are closed.