Άλλαξε μου τη ζωή όχι εμένα! – Άννα Μουσογιάννη

Σήμερα λέω να πιάσω τον Έρωτα από την ανάποδη. Τι εννοώ; Σε αυτό που νομίζουμε ότι είναι και όχι σε αυτό που είναι. Την οφθαλμαπάτη.

Προσοχή! Όχι τον έρωτα το γνήσιο, αυτόν που σε εκτοξεύει.

Η οφθαλμαπάτη του Έρωτα, λοιπόν, μου θυμίζει κάποιες φορές την ταινία ” Κορίτσια στον ήλιο”.

Για τις στιγμές που ξύνουμε τις πληγές και ας πονάμε!

Την όαση που νομίζουμε ότι βλέπουμε αλλά όταν πέφτουμε να ξεδιψάσουμε καταλήγουμε να τρώμε άμμο.

Ξεκινάει σταδιακά με το ένστικτο να τρέχει από πίσω μας σε στυλ Βόγλη και να φωνάζει : “Στάσου πού πάς μύγδαλα“.

Εσύ τρέχεις για να του ξεφύγεις. Κλείνεις και τα αυτιά σου να μην ακούς.

Ωραία μέχρι εδώ.

Αλλά με τόση τρεχάλα λαχανιάζεις βρε αδερφέ. Κουράζεσαι. Κάτι δε θα προσέξεις. Πάρτον κάτω. Χτυπάς! Άουτς πόνεσε έτσι;

Τρέχει και αίμα.  Αμάν, τότε βλέπεις το “Βόγλη” να σε πλησιάζει. Σιγά μη δώσεις σημασία στην πληγή. Αγριάνθρωπος αυτό το ένστικτο ε;  Σηκώνεσαι πάνω και συνεχίζεις το τρέξιμο. Βρε δεν πάει να πονάει η πληγή. Εσύ θα πας εκεί που θέλεις. Στον τοίχο πάνω να φας τα μούτρα σου. Αμε! Λίγο το πείσμα. Λίγο ο εγωισμός. Λίγο το μαζοχιστικό που μας διακρίνει όλους. Σιγά μη σταματήσεις.

Εξάλλου ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο! Έτσι δε λέει και το άσμα;

Ωραία δικαιολογία για να υπομένουμε καταστάσεις που δε μας αξίζουν.

“Στάσου μύγδαλα”  λοιπόν φωνάζει το ένστικτο. Τρέχεις να του ξεφύγεις εσύ. Δε βλέπεις τις προθέσεις του που  είναι καθόλα φιλικές.

Το ‘χετε ;

Γενικά πονάμε όταν χτυπήσουμε.  Σωστά;  Ο οργανισμός μας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι κάτι δεν πάει καλά προκειμένου να δείξουμε τη δέουσα προσοχή και να περιποιηθούμε το τραύμα μέχρι αυτό να επουλωθεί. Το πολύ πολύ να παραμείνει κάποιο σημαδάκι. Ανάμνηση  ίσα να μας θυμίζει την επόμενη φορά να μην το ξανακάνουμε. Αλλά ο πόνος και η πληγή εξαφανίζονται.

Έτσι συμβαίνει και με την ψυχοσύνθεση μας. Ή κάπως έτσι. Ψυχολόγος δεν είμαι. Την άποψη μου λέω….

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα είναι σύμμαχοι μας. Το ναρκοπέδιο λίγο πριν κάτι επικίνδυνο (λέμε τώρα) ακουμπήσει τα όρια μας. Να διαλυθεί πριν μας διαλύσει.

Πονάς; Πιέζεσαι; Αγχώνεσαι; Alarm! Κάτι δεν πάει καλά….

Ό,τι μας πιέζει, ό,τι μας πονάει σημαίνει ότι τροχίζονται τα όρια ανοχής μας.

Λυπάμαι αλλά δεν πιστεύω στον  πόνο του έρωτα. Για μένα ο πόνος είναι δικλείδα ασφαλείας. Το φρένο για τη φόρα που έχω πάρει. Η εσωτερική εκείνη φωνούλα : “εεεε πού πας βρε καραμήτρο”!

Δεν πιστεύω στον μονόπλευρο έρωτα. Ο ένας είναι η σπίθα και ο άλλος το λάδι που θα τα κάψει όλα συθέμελα. Αμοιβαιότητα. Αλλιώς  όπως λέει και το άσμα: “Φαντασία μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα”.

Δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος που δε μας αφήνει να είμαστε ο εαυτός μας και δε σέβεται τη ζωή μας, κοιτάζοντας κυρίως να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ,είναι ερωτευμένος μαζί μας! Η φωτιά θέλει οξυγόνο. Η έλλειψη του όχι μόνο τη σβήνει αλλά προκαλεί και ασφυξία.

Τι πιο όμορφο να είσαι απλά εσύ;

Δεν πιστεύω στον συμβιβασμό σε μια σχέση αλλά στην αποδοχή. Αποδέχεσαι τον άλλον με τα προτερήματα και τα ελαττώματα του. Τα λάθη και τα σωστά του. Είναι πακέτο που είτε μας ταιριάζει είτε όχι. Το βλέπεις και το αποδέχεσαι . Κάθε αρνητικό – όπως και θετικό -είναι κομμάτι του ανθρώπου που επέλεξες να είναι στη ζωή σου.

Δεν πιστεύω στα καλούπια μιας σχέσης αλλά στο χτίσιμο της. Δύο άνθρωποι άγνωστοι μέχρι πρόσφατα μεταξύ τους, κουβαλάει ο καθένας τα μπαγκάζια του από το παρελθόν. Θέλει δουλειά το ανόμοιο να γίνει ένα. “Το βαρύ το πηλοφόρι το μυστρί”.

Μα πάνω από όλα δεν πιστεύω πως ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο. Οι θησαυροί μπορεί να είναι δύσκολο να βρεθούν αλλά λάμπουν και δίνουν φως στη ζωή μας όταν τους έχουμε.

“Σ’ αγαπώ γι αυτό που είμαι όταν βρίσκομαι μαζί σου” ,όπως λέει και ένα ποίημα.

“Γιατί είμαι απλά εγώ και μέσα από σένα αγαπώ και εμένα” συμπληρώνω εγώ!

Γι αυτό όταν το ριμάδι το ένστικτο φωνάζει “στάσου μύγδαλα“. Να κοντοσταθούμε λιγάκι. Ίσως μας σώσει από ένα σωρό ταλαιπωρίες.

Όχι άλλες δικαιολογίες πια. Νισάφι.

Όλα βρίσκονται πίσω από την επιλογή. Το λέω εγώ αλλά ποιός να με ακούσει. Ούτε εγώ εμένα!

Μουσική παρακαλώ…

Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα.
Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ’ αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις.