ΟΚ, η υπόθεση δεν ακούγεται ενδιαφέρουσα. Κάτι σούπερ ήρωες Β διαλογής σε μια εποχή που δεν τους χρειάζεται. Τους κόβουν την χρηματοδότηση, τους βρίζουν στον δρόμο.
Αλλά η εκτέλεση είναι όλα τα λεφτά. Low budget στα καλά του. Εφέ σχεδόν μηδενικά. Απλά καλές ερμηνείες και κολλάν. Σαν να έγινε ένα “Juno” με κόμικ κάπως. Όταν μπεις λίγο στο στυλ της θυμίζει το Clerks ή αντίστοιχες απλές ταινίες που είχαν αυτό το κάτι.
Το όλο εγχείρημα βασίζεται στο πραγματικά εξαιρετικό σενάριο και τις ερμηνείες. Ο ένας ήρωας είναι κυριολεκτικά σχιζοφρενής και μπερδεύει τις δυο διαφορετικές ζωές του. Ο πατέρας του – επίσης σουπερ ήρωας – είχε πεθάνει μυστηριωδώς με άδικες κατηγορίες και τώρα κρατείται ο άνθρωπος που το έκανε. Η ταινία παίζει με τα κλισέ αλλά δεν απαιτεί λεπτομερείες ιστορικές 
γνώσεις από κόμικ για να την χαρείς.
Όλα τα στοιχεία της ταινίας συνάδουν με το στυλ που θέτει ο σκηνοθέτης. Η μουσική αλλάζει στυλ χαμαιλεοντικά με αναφορές από Τζον Γούλιαμς σε ιταλικό σινεμά και σάτυρες ή b movies ταινιών του είδους. Κάτι ανάμεσα σε Twin Peaks και Batman ζήτησε ο σκηνοθέτης. Ε, το πέτυχε! Τα κοστούμια είναι απλά ένα κλικ προς το γελοίο διακριτικά.
Δεν το χορταίνω! Μετά το Rosencrantz and Guildenstern Are Undead ο άνθρωπος κατάφερε κάτι εξίσου φρέσκο. Προφανώς κάνει κοιλιές. Θα ήταν δύσκολο να μην κάνει. Μοιάζει πιο πολύ με τηλεοπτική σειρά παρά ταινία μεγάλου μήκους. Αν δεν έχεις όρεξη θα σε κουράσει.
Οι παγίδες είναι παντού σε ένα τόσο ταλαιπωρημένο θέμα. Θα μπορούσε απλά να κάνει αστεία, να διαλέξει από τις άπειρες καζούρες σχετικά με σούπερ ήρωες. Οι σκηνές με την επιλογή ονομάτων ή οι ανόητες υπερδυνάμεις … Αλλά στο τέλος σε αφήνει με την χαζοχαρούμενη γεύση μιας καλής σαπουνόφουσκας.