Όλα είναι πολύπλοκα αν δεν σου τα εξηγήσει κάποιος. Τις βρισιές δεν τις μαθαίνεις σταδιακά. Τις μαθαίνεις όλες μαζί όταν κάποιος μεγάλος χτυπήσει το πόδι του στην πόρτα. Όπως στα κινούμενα σχέδια, που τα τέρατα μοιάζουν απέξω τρομαχτικά αλλά από εμέσα είναι όλο γλύκες. Στον αληθινό κόσμο συχνά γίνεται το ακριβώς αντίστροφο.
Σταμάτησα μετά το μπάνιο να λιαστώ. Σαν ερπετό να ρίξω ήλιο στο δέρμα μου, γιατί ανοιξιάτικο μπάνιο στη θάλασσα όσο να’ναι είναι κάπως έντονη εμπειρία. Πόσο μάλλον που στον κολπίσκο που διάλεξα είχε ένα ποτάμι από την μια μεριά και πήγα στο τέλος εκεί να ξεπλυθώ κιόλα. Πέντε λεπτά αργότερα στο αμάξι ακόμα κρύωνα οπότε το σημείο με δελέασε.
Δεν ξέρω γιατί ήταν εκεί αυτά τα κίτρινα λουλούδια. Αρχικά ξάπλωσα παραδίπλα που είχε πιο πολύ ήλιο. Χαλάρωσα, ζεστάθηκα, γύρισα το κεφάλι και ήταν μπροστά μου. Την ημέρα που γεννήθηκα εκτοξεύθηκε το Apollo 12. Μετά τις περιπέτειες του Apollo 11 κατάφερε μια άνετη και σωστή προσγείωση στο φεγγάρι. Οι δυο αστροναύτες έβγαλαν την έγχρωμη κάμερα για να μεταδώσουν εικόνα στην Γη. Ο Alan Bean κατά λάθος όμως την γύρισε προς τον ήλιο και η κάμερα κάηκε. Τον σκέφτομαι τον καημένο καμιά φορά, πως θα νιώθει να βλέπει τώρα θεωρίες συνωμοσίας ότι δεν πήγαν καν ποτέ στη Σελήνη.
Όλα είναι απλά, εκτός αν σου τα εξηγεί κάποιος. Δεν ξέρω ποιος άφησε το λουλούδι. Ούτε καν το ακούμπησα αλλά θα το κουβαλάω για πάντα. Μια καμένη κάμερα είναι η μνήμες μας, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να είναι λαμπρές, ζεστές και υπέροχα ανοιξιάτικα κίτρινες σαν τον ήλιο και τα λουλούδια μου.
