Μετά τις εκλογές και πριν τα γενέθλιά μου έψαχνα να βρω μια άλλη συγκλονιστική εορτή που θα έσπαγε τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο: ημέρα των απανταχού ερωτευμένων 14 Φλεβάρη. Είπα λοιπόν να γιορτάσω τα προεόρτια του έρωτα μ’ αυτό εδώ το κείμενο – πρόσκληση και ιδού φίλοι μου:
Ήταν 14 Φλεβάρη του 1980 something, όταν στο προαύλιο του σχολείου με περίμενε μια έκπληξη. Ο Κωστάκης Κ., καλή του ώρα όπου και να ‘ναι, με περίμενε με τη μαμά του κρατώντας ανά χείρας μια πολύ χαριτωμένη ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα τυλιγμένη σε ξαναχρησιμοποιημένο αλουμινόχαρτο. Δειλά, δειλά με πλησίασε με την παρότρυνση της μαμάς του, πρότεινε με τα χεράκια του την ανθοδέσμη και ψέλλισε: «για σένα». Μια ακατανίκητη λύσσα με κυρίευσε και αφότου είχα σιγουρέψει τα λουλούδια στην αγκαλιά μου τα πέταξα κάτω με μανία και άρχισα να τα τσαλαπατώ με δύναμη. Ο Κωστάκης με κοιτούσε έντρομος και καταντροπιασμένος με τα μεγάλα γουρλωτά υγρά του μάτια.
Αν με ρωτήσετε τώρα δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό, ήταν ίσως μια αυθόρμητη αντίδραση λόγω ντροπής ή η σπίθα του αντιβαλεντίνου που σιγόκαιγε μέσα μου από τότε. (Σημ. Στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου κυκλοφόρησε η είδηση πως ο μπαμπάς του Κωστάκη είχε κερδίσει πολλά εκατομμύρια δραχμές στο λότο. Ήταν η μοναδική στιγμή που λίγο μετάνιωσα το τσαλαπάτημα της ανθοδέσμης εκείνης).
Στα νεότερα χρόνια τα δώρα Βαλεντίνου που έχω λάβει ήταν πολλά και σχεδόν όλα θα μπορούσαν να συμμετέχουν επάξια σε διαγωνισμό κιτς. Αγαλματίδιο φτερωτού θεού από τη Ρεζέρβα σαν αυτά που στολίζουν κάτι γύψινα σιντριβάνια σε εκθέσεις κήπου-κατοικίας, τεράστιος αρκούδος με καρδιά ο οποίος έχει αποβεί εξαιρετικά χρήσιμος στη σεξουαλική εκτόνωση του σκύλου μου, κάρτες γίγαντες με στίχους υποσχέσεις αχ και βαχ και ένα σωρό άλλα τα οποία δεχόμουν ευγενικά και συγκαταβατικά και με τη σειρά μου τα δώριζα στα παιδάκια της γειτονιάς. Μια χρονιά, μπόμπιρας γειτονιάς αποφάσισε να μου εκδηλώσει την αγάπη του ζωγραφίζοντας με κηρομπογιές καρδιές και λουλουδάκια στο κίτρινο seicento που είχα. Χρειάστηκαν τρία πλυσίματα στο βενζινάδικο για να φύγει εντελώς το αποτύπωμα της μπογιάς.
Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι γιατί χρειάζεται μια μέρα για να γιορτάζουμε τον έρωτα. Και ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά συγκινούνται από τη γιορτή αυτή. Θεωρώ κανένας. O Άγιος Β. μας πυροβολεί από παντού, σαν κάτι mail που αν δεν τα έστελνες σε εκατό φίλους θα πάθαινες γάγγραινα και θα σάπιζες. Οι γυναίκες το παίζουν chill out και καλά «αγάπη μου τι αηδίες είναι αυτές εγώ είμαι πάντα ερωτευμένη μαζί σου μωράκι μου ματςςς» οι άντρες δε τις ακούν και χαίρονται, αλλά βαθιά μέσα τους μια τσιριχτή φωνούλα τους αποκαλεί κάφρους, αναίσθητους και ανέραστους. Και η ζωή συνεχίζεται… με κακόγουστα δώρα, βεβιασμένες υποσχέσεις, ρομαντικά δείπνα υπό το φως των κεριών, κόκκινα τριαντάφυλλα, σαββατοκύριακα με το έτερον ήμισυ κάπου με χιόνι, τζάκι και μάσα…