Ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος που παίζει και χάνει σε παιχνίδια χρηματοοικονομικά. “Θα έχει σχέση με την κρίση”, σκέφτομαι, “ας του ρίξω ένα βλέφαρο”. Καθώς προσπαθώ να λύσω τον γρίφο σε επικοινωνιακό επίπεδο, κάθε ιδέα ή διαφορετική προσέγγιση είναι ευπρόσδεκτη.
Αρχίζει με τον κυριλέ Ρίτσαντ Γκιρ, να κάνει αυτό που κάνει καλά. Τον ζάμπλουτο, προσεγμένο, νταντεμένο γκομενάκια. O οποίος έχει εξωσυζυγική σχέση με την Λετίσια Κάστα αλλά δεν μας δείχνει καθόλου από το εξωφρενικά σέξυ κορμί της. Σχεδόν κλέβει την παράσταση η Σούζαν Σάραντον και σε αυτόν τον τομέα αν και δεν την αφήνει να πάρει πάνω της πολλά ο σκηνοθέτης. Σε όλο το έργο πρέπει να το παίζει συγκροτημένη και προσεκτική και τα ρίχνει όλα μαζί σε μια σκηνή στο τέλος μπας και ξεσκάσει υποκριτικά. Το έργο ούτε έχει τον παραμικρό προβληματισμό γύρω από τα πλούτη του και τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ούτε κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο σαν αστυνομικό και ντετεκτιβικό παρατράγουδο. Μέχρι και ο Τιμ Ροθ πάει χαράμι με τέτοια υπόθεση.
Για πολλοστή φορά τρακαράει με Μερσεντές. Κάποιο προσωπικό βίτσιο θα είναι, το έκανε, πάλι σε αργή κίνηση και σε άλλη ταινία με την ίδια μάρκα. Κυνηγάει την ουρά του και ο σκηνοθέτης ομοίως. Το τέλος είναι το αντίθετο του κρεσέντο.
Δυστυχώς.