Στα σκαριά μιας επικείμενης ανακαίνισης αποφάσισα να κάνω ξεκαθάρισμα πραγμάτων που πιάνουν πολύ χώρο στα ντουλάπια και λίγο στην καρδιά μου.
Έκατσα λοιπόν στο πάτωμα, άνοιξα συρταριέρες και κομοδίνα και βρήκα ένα σωρό φωτογραφίες, γράμματα, κάρτες, ενθύμια που ούτε καν θυμόμουν πως υπήρχαν. Τα κοίταξα ένα ένα και συγκινήθηκα με κάποια. Φωτογραφίες με αμφιέσεις μόδας 80’s με κοκοράκια, σκισμένα τζιν, βάτες και γκέτες, 90’s με dr martens, stan smith, timberland ορειβατικό, σιδεράκια, άλλες από την πενταήμερη στη Ρόδο έτοιμες να πάμε στα μπουζούκια με μαύρα μικρά φορέματα και μαύρες γόβες σαν το βίντεο κλιπ του Robert Palmer, Addicted to love, συνωστισμένοι στη γαλαρία του πούλμαν φορώντας σχεδόν όλοι φούτερ fruit of the loom, παλιά γενέθλια με λεοπάρ κολάν, κόκκινο κραγιόν και μαλλί τοστιέρα (άραγε αυτό το λεοπάρ κολάν το ‘χω πετάξει; Είναι στη μόδα πάλι φέτος γαμώτο).
Φωτογραφίες υπερπαραγωγή από μπουζούκια σε χάρτινη θήκη που απ’ έξω απεικονίζονταν Νατάσα Θεοδωρίδου με το παλιό σαγόνι, Πέγκυ Ζήνα περίπου η ίδια με τώρα, Γιώργος Μαζωνάκης καστανός και αντρουά. Εμείς τα κορίτσια να χορεύουμε πάνω στα τραπέζια με μίνι, ιριδίζοντα καλσόν και ψηλά χοντρά απαίσια τακούνια. «Μα γιατί θέλαμε πάντα να φαινόμαστε μεγαλύτερες;» Η μοναδική απορία μου.
Ξέθαψα παλιά λευκώματα με στιχάκια κλισέ που θεωρούσαμε γνωμικά με άπειρη σοφία του στυλ «μέσα στο βούρκο της ζωής στην τόση αδικία υπάρχει κάτι όμορφο που λέγεται φιλία!!» Από κάτω αντί για like οι φίλες έγραφαν συμφωνώ με την challenger1976. Ξέθαψα ερωτικά γράμματα που ποτέ δεν είχα στείλει, κιτς δώρα αγίου Βαλεντίνου από τη Ρεζέρβα, το περιοδικό Diva τεύχος νούμερο ένα, Βαβούρα, Πάττυ, Μανίνα, Κατερίνα και Κλικ. Κάρτες που εγώ και τα αδέλφια μου γράφαμε στον Άγιο Βασίλη αραδιάζοντας τα δώρα που θέλαμε να μας φέρει, τα πρώτα μου ημερολόγια που είχαν κλειδαριά η οποία άνοιγε και με συνδετήρα, ένα κουτί καρδιά γεμάτο αμέτρητες μικρές καρδούλες και αποξηραμένα τριαντάφυλλα που μου ‘χε δωρίσει ο πρώτος μου έρωτας. Κασέτες γραμμένες και σβησμένες δεκάδες φορές και παλιές βιντεοκασέτες που έγραφα από την τηλεόραση το «χτυποκάρδια στο Beverly hills» και «Σάντα Μπάρμπαρα»…
Γέμισα κούτες ολόκληρες και τις ανέβασα στο πατάρι. Αισθάνθηκα ότι σε λίγες ώρες είχα αναβιώσει πολλές ολόκληρες ζωές. Σαν να υπήρξα κάποια άλλη, σα να μη θυμάμαι πια πολλά από τα πρόσωπα των φωτογραφιών, από τα ψευδώνυμα των λευκωμάτων, από την πρώτη μου συναυλία Δευτέρα λυκείου στους Deep Purple. Λίγοι οι άνθρωποι που υπάρχουν στην καθημερινότητά μου ακόμα, ακόμα πιο λίγοι αυτοί που σκέφτομαι συχνά, πολλά όμως, αμέτρητα θα έλεγα, τα συναισθήματα. Τόσο ανάγλυφα που μ’ έχουν στοιχειώσει, τόσο έντονα σαν φρεσκοχτυπημένο τατού. Κι αυτά τα συναισθήματα είναι η μεγάλη μου περιουσία, ο μοναδικός μου πλούτος. Ανεκτίμητη αξία να ξέρεις πως όσα έχεις νιώσει θα γέμιζαν πολλές ζωές. Πως αναπολώντας τα πάντα θα γελάς, πως ποτέ δεν φοβήθηκες να βγεις εκεί έξω και να ζήσεις, να νιώσεις στο μεδούλι σου τη γλύκα και την πίκρα της μιας μικρούλας ζωής που σου προσφέρθηκε.
Ο Θεός να μας φυλάει από τους στερημένους ανθρώπους. Ο Θεός να μας φυλάει από τους νηστικούς πόθους…
