Εξηγούσα πρόσφατα στα παιδιά μου μια από τις τεχνικές που χρησιμοποιούσα μικρός για να κοιμηθώ: “Φαντάζεσαι να είσαι σούπερ ήρωας με σούπερ δυνάμεις και κάνεις ότι θέλεις. Σηκώνεις σπίτια, πετάς…ότι θέλεις….”
Δεν είναι η πρώτη ταινία με πλάνα από υποτιθέμενη κάμερα ενός από τους ήρωες. Οι πιο πολλές δεν πολυστέκουν αισθητικά ή λογικά, πόσο μάλλον σκηνοθετικά. Κουράζουν. Αυτή όμως είναι…η απόλυτη φαντασίωση. Μια παρέα έρχεται σε επαφή με…κάτι που τους κάνει μάστορες της τηλεκίνησης. Κουνάνε lego, μετά αυτοκίνητα, μετά πετάνε.
Στην αρχή φοβόμουν ότι θα ήταν μια αποτυχία του είδους. Ότι θα το γυρίσει σε θρίλερ ή splatter με εξωγήινους. Cloverfield στυλ. Βοηθάει το γεγονός ότι υποτίθεται ότι ελέγχει την κάμερα με 
τηλεκίνηση οπότε μπορούν να δικαιολογηθούν κάποια πιο ενδιαφέροντα πλάνα. Κάθονται στην άκρη ενός ουρανοξύστη και κάνει ένα πανοραμικό…ΟΚ, στο τέλος δεν βγάζει νόημα πως θα προλάβαινε κανείς να ασχοληθεί και με την κάμερα αλλά τους το συγχωρούμε. Και οι τρύπες στο σενάριο δεν έχουν βέβαια σημασία. Αν θα πάγωναν πετώντας στα σύννεφα για παράδειγμα. Πιο ανησυχητικό σαν έλλειψη ρεαλισμού το γεγονός ότι είναι τόσο καλά παιδιά και δεν εκμεταλλεύονται τις σούπερ δυνάμεις τους για λεφτά και γκόμενες περισσότερο.
Είναι ένα ιδανικό παράδειγμα πως μια ανεξάρτητη παραγωγή μπορεί να κερδίσει από την βιομηχανία του Hollywood. Την φιλτράρανε, την κόψανε, την ράψανε, δεν έχασε την φρεσκάδα αλλά γλιτώσαμε τις κοιλιές. (Στο τέλος είναι αναπόφευκτη φοβάμαι.)
Αυτή η ταινία είναι αντάξια των παιδικών μου ονείρων. Εδώ υπάρχει η σκοτεινή πλευρά ενός εκ των ηρώων, εγώ είχα τον “μπαμπούλα”. Οι 26χρονοι δημιουργοί της μάλλον θα μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον.