Βρέθηκα νωρίτερα σε φιλικό σπίτι, καλεσμένος για φαγητό. Οι οικοδεσπότες είχαν πρόσφατα επιστρέψει από ταξίδι στο Λονδίνο και, αναπόφευκτα, η συζήτηση περιστράφηκε γύρω απ’ τα αξιοθέατα που επισκέφτηκαν και τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που παρακολούθησαν όσο παρέμειναν στην πάντοτε ενδιαφέρουσα πρωτεύουσα της Βρετανίας. Η οικοδέσποινα, φανατική φιλότεχνη και μανιακή με τις γκαλερί και τους νέους καλλιτέχνες, συνήθως γυρίζει με βαλίτσες γεμάτες πράγματα που της κίνησαν το ενδιαφέρον καθώς και δεκάδες καταλόγους από τα μουσεία, τις εκθέσεις και τις συναντήσεις με τους ιμπρεσάριους. Περίμενα να εμφανιστεί η τελευταία “σοδειά” λοιπόν, να χαζέψω πού πάει η Τέχνη την σήμερον ημέραν εις τας εσπερίας ―μάταια όμως. Δεν παρουσιάστηκε απολύτως τίποτα.
Φαντάστηκα προς στιγμήν ότι η Κρίση και η Ανάλγητη Τρόικα με τα Μνημόνια είχαν χτυπήσει και την πόρτα του σπιτιού που με φιλοξενούσε, σκέψου να κοπήκανε μαχαίρι τα “έξοδα πολυτελείας” και τα ακριβά χόμπι; Μπα, θα είδανε οι άνθρωποι τον ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται και σου λέει παίξ’ το low profile μην πλακώσει κανένας Σκουρλέτης και μας ζητάει πίνακες και γλυπτά να μοιράσει σε ΚΑΠΗ και Αυτοδιαχειριζόμενα Κέντρα Πολιτισμού. Ντράπηκα να το συζητήσω και το βλέμμα μου κύλησε νωχελικά (είχε παίξει και καλό κρασί) σε μια εταζέρα γεμάτη με μπιχλιμπίδια. Και τότε …ΤΗΝ ΕΙΔΑ!
Η Ελισάβετ, η Βασίλισσα της Αγγλίας, με χαιρετούσε χαμογελαστή κάτω απ’ το τεράστιο αγγλικούρα-καπέλο της, φορώντας ένα από τα χαρακτηριστικά βασιλικά φορέματα-τσουβάλια σε ασορτί χρώμα. Κρατούσε τη σωστή τσάντα-θησαυροφυλάκιο! Ακόμα και τα παπούτσια ήταν τα γνωστά βασιλικά χοντροπάπουτσα! Έσκυψα και συνοφρυώθηκα για να δώ καλύτερα και, πράγματι, στο λαιμό και το στήθος της Μεγαλειοτάτης έλαμπαν τα πετράδια του Στέμματος (τα καθημερινά, όχι εκείνα του Πύργου του Λονδίνου): τεράστια, ακανθώδη και όσο γκόθ έπρεπε.
Μαγεμένος, σηκώθηκα και πήρα το κουκλάκι στα χέρια μου, σχεδόν μουκανίζοντας από άδολη ηδονή… Ποιοτικό, προσεγμένο και λεπτομερέστατο: το γαντοφορεμένο δεξί χέρι, όχι απλώς σε στάση χαιρετισμού του πλήθους, αλλά με απλό παλινδρομικό μηχανισμό πραγματικά κινούμενο! Το κουκλάκι-Ελισάβετ χαιρετάει κουνώντας την παλάμη του, όπως ακριβώς δηλαδή και στην πραγματικότητα. Το ΑΠΟΛΥΤΟ σουβενίρ. Ω, ήθελα κι εγώ ένα τέτοιο ΕΠΙΚΟ κομμάτι, έλα μου όμως που με διέπουν, τον παλιογκαντέμη, δημοκρατικά πιστεύω. Μα, όσο δύσκολο κι αν σας είναι να το πιστέψετε, ήμουν ταυτόχρονα και τυχερός. Η σύζυγός μου αναχωρεί αύριο το πρωί για Λονδίνο! Στράφηκα λοιπόν με επισημότητα προς την ομήγυρη που είχε πάψει να με παρακολουθεί, αδυνατώντας να κατανοήσει τι στο καλό είχα πάθει μ’ αυτό το κουκλάκι και της είπα με σοβαρή φωνή: «Αγάπη μου, περνώντας αύριο απ’ το duty free, θυμήσου σε παρακαλώ να μου πάρεις δύο Παπούλιες».