Ήταν το μόνο βιβλίο στη ρεσεψιόν. Το πήρα για την πισίνα. Κάπως πρέπει να περάσει αυτή η μέρα διακοπών, κάτι να με απασχολήσει για να μην σκέφτομαι τα άλλα. Ευτυχώς δεν ήταν Άρλεκιν. Αυτά τα ψευτοκουλτουριάρικα ψευτοιστορικά αντέχονται καλύτερα. Πέρασε μια ώρα πριν το καταλάβω. Ζεστάθηκα. Ώρα για βούτα. Καθώς πήγα να αφήσω το βιβλίο ανοιχτό για να μην χάσω τη σελίδα μου, έπεσε από μέσα ένα χαρτί. Πολύ βολικό. Το έκανα σελιδοδείκτη, ακούμπησα το βιβλίο στο τραπεζάκι. Είδα μόνο ότι ήταν από την αεροπορική Emirates λίγο πριν πέσω στο νερό.
Τι το’θελα;
Μικρός ήμουν σε ομάδα κολύμβησης. Ώρες ατελείωτες πάνω κάτω. Μόνοι ήχοι η ανάσα σου, το νερό που παφλάζει και στο βάθος ότι άλλο γίνεται στην πισίνα. Είναι μορφή διαλογισμού και αλίμονο στη σκέψη που έχει αγκιστρωθεί πιο πολύ. Στην καλύτερη περίπτωση είναι στίχοι, σα μάντρα διαλογισμού σπάνια αλλάζουν ή εξελίσσονται. Στη χειρότερη είναι ανόητο ποπ τραγουδάκι ή το χείριστο λαϊκό που έπαιζε στο ταξί, καρκινώματα του μυαλού. Τώρα ήταν ο σελιδοδείκτης μου. Απόκομμα από κάρτα επιβίβασης. Κάποτε με τον μικρό μου αδελφό, όταν ήμουν συνέχεια σε αεροπλάνα για τη δουλειά, το έκανα για πλάκα, να τα κρύβω στα περιοδικά της αερογραμμής σα μήνυμα σε μπουκάλι που άφηνα στον ωκεανό της ανωνυμίας στα δέκα χιλιάδες μέτρα από τη Γη. Αλλά τώρα δεν άντεχα να είμαι ο αποδέκτης και όχι ο πομπός. Βγήκα, σκουπίστηκα βιαστικά και άρπαξα το βιβλίο.
DXB-DAC
GEO MATOPOULOU
05:15 GATE 7A
Το DXB το ξέρω, έχω πάει. Ντουμπάϊ. Το DAC το βρήκα. Ντάκα, Μπαγκλαντές. Η κυρία Γεωργία (μάλλον) Ματοπούλου γιατί πήγαινε εκεί πρωί-πρωί όμως; Ήταν σε ανθρωπιστική οργάνωση; Φιλανθρωπία ή για να χτίσει κάτι με Αραβική εταιρεία ίσως; Μπορεί να είναι αθλήτρια και να πήγε για αγώνα εκεί. Στο Facebook τζίφος. Δεν υπήρχε ούτε μια Ματοπούλου Γεωργία. Την γκούγκλαρα. Ασυνήθιστο όνομα ευτυχώς. Μήπως είναι αυτή που βλέπω στην “ΕΣΤΙΑ ΡΟΥΜΛΟΥΚΙΩΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ”; Κάπου στη Γερμανία έπαιζε σε θεατρικό συλλόγου. Είναι η ίδια άραγε που δείχνει και στον Εύοσμο; Έχω πάει εκεί, είναι κοντά στα Πομακοχώρια, μήπως είναι Μουσουλμάνα; Όσο είχαν βαλτώσει στο κολύμπι οι σκέψεις μου κολλημένες στο μυστήριο, τώρα έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξέλεγκτα. Τρίτο αποτέλεσμα μια Γεωργία Ματοπούλου μαθήτρια της Α” τάξης στις 2 Δεκεμβρίου του 2016, χλωμό να πήγαινε στο Μπαγκλαντές εκτός αν ήταν κάποια πολύ προηγμένη πολιτιστική ανταλλαγή μεταξύ σχολείων. Τελικά αυτή στον Εύοσμο είναι ποδολόγος, ίσως είναι μπλεγμένη με Ανατολίτικα κόλπα και πήγε για μετεκπαίδευση. Α όχι, εκείνη είναι Ελένη Ματοπούλου. Η Γεωργία Ματοπούλου πιο κάτω στα αποτελέσματα ήταν αθλήτρια και την βρήκα στα αποτελέσματα της επίσημης σελίδας της Ελληνικής Φίλαθλης Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης, νομίζω είχε μαζέψει έτσι μόρια για τις Πανελλαδικές το 2004. Υπολόγισα την ηλικία της τώρα.
Την είχα δαγκώσει για τα καλά τη λαμαρίνα, με ένα άγνωστο ένα κορίτσι που άφησε μια κάρτα επιβίβασης σε ένα ανόητο ευπώλητο βιβλίο για την πολιτική ζωή στο Βυζάντιο.
Καλό καλοκαίρι.
Μερικοί άνθρωποι ντύνονται λέει “μπίζνες κάζουαλ”. Εγώ πιο πολύ “μπιζ κουζουλό” θα το έλεγα όταν το προσπαθώ. Τα’χα μου ατημέλητο αλλά βασικά θες να εντυπωσιάσεις. Ήταν η πρώτη Γεωργία Ματοπούλου που θα συναντούσα. Έφερα και λουλούδια. Λέει ο καλύτερος τρόπος να μείνεις αξέχαστος σε γυναίκα είναι ένα μεγάλο μπουκέτο τριαντάφυλλα. Κατά προτίμηση όταν δεν είναι παρούσα και η γυναίκα σου.
“Πιστεύεις ότι η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη;” με ρωτάει πριν καν κάνουμε χειραψία.
-Ε, εεεεε, έχω επιλογή;
“Ααααακριβώς!” χαμογελάει πολύ. Πιο πολύ από ότι θα ήταν φυσιολογικό για κάποιον που δεν είναι μανιακός δολοφόνος. Τέτοιο χαμόγελο έχω δει μόνο στον τρίχρονο γιό μου όταν τάιζε σοκολάτες τον μικρό του αδελφό. Αλλά δύο λεπτά πιο πριν τον είχε κλειδώσει στη ντουλάπα βέβαια και του φώναζε ότι έρχεται δεινόσαυρος να τον φάει.
Την κοίταξα στα μάτια και μου φάνηκε κάπως ανομοιόμορφο το eyeliner.
“Έχει κάτι το eyeliner μου;” γαύγισε.
-Ε, όχι πολύ. Αν σε σχεδίασε δηλαδή ο Πικάσο, μια χαρά είσαι.
Δεν γέλασε.
“Εσύ τα ρούχα τα βρήκες στο ντουλάπι με τη σαβούρα;”
-Α, άκου να σου πω, είμαι πενήντα χρονών. Δεν έχω ντουλάπι με σαβούρα. Ολόκληρο το σπίτι μου είναι σαβούρα!
Αν ισχύει το φαινόμενο της πεταλούδας, φέτος πρέπει κάποιος εξωγήινος στην άλλη άκρη του Γαλαξία να κάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο νομίζω. Δεν ξεκίνησε καλά το ραντεβού κι ήταν κρίμα. Είχα πει να βρεθούμε σε έναν βράχο που τον χώριζε στη μέση ένα πολύ μικρό δεντράκι που κάπως μαγικά είχε αγκιστρωθεί πάνω του. Την εντυπωσίασε που ήξερα τόσο καλά τη γειτονιά της αλλά λίγο πριν πρωτομιλήσουμε είχε πέσει μια αράχνη από τον πλάτανο στο κεφάλι της. Την έπιασα αμέσως εγώ αλλά αυτή απαίτησε πιστοποιητικό θανάτου, φωτογραφία και διευθύνσεις των συγγενών της πριν συνεχίσουμε. Νομίζω ήταν από αυτές τις γυναίκες που κάθε φορά που τους έρχεται περίοδος όλοι λένε “α, έτσι εξηγείται!” Μετά κατεβήκαμε στο ρέμα για πιο ρομαντικά, έπιασα ένα καβούρι και της το έβαλα στο αυτί να ακούσει τους ήχους του ποταμού.
Κάθε φορά που της έλεγα κάτι με κοιτούσε με ύφος που με έκανε να θέλω να βρω ασπροπίνακα και χρωματιστούς μαρκαδόρους να της εξηγήσω κάνα δυο βασικά. Δε νομίζω είναι η Γεωργία Ματοπούλου που ψάχνω αλλά δεν θα ρωτήσω έτσι ευθέως. Έκανα τόσο δρόμο ως την Αγιά και έχει κάτι βαθύτατα αντιπαθητικό αυτός ο άνθρωπος. Αν μου πέσουν καραμέλες στην κουζίνα κι είναι δίπλα θα φωνάξω “μην έρθεις! Έσπασαν γυαλιά!”, τόσο αντιπαθητική. Ξεκινούσα διάφορα θέματα πολιτικής, φιλοσοφίας, τέχνης και ποίησης κι αυτή απαντούσε τα πιο άσχετα.
“Λες να αρέσει στα γουρούνια ο ήχος που κάνουν;”
-Δεν ξέρω. Κάνουν πολλούς ήχους. Εσένα σου άρεσε το τελευταίο Star Wars;
“Κερδίσαμε; Ήταν σαν τον πόλεμο με τους Ιταλούς η φάση;”
Είχαμε πει να πάμε ως το καφέ στην πλατεία του χωριού αλλά δεν πρόλαβα. Με χτύπησε direct:
“Ξέρεις Αλέκο όταν επικοινώνησες μαζί μου έτσι στο άσχετο, δεν πίστεψα το παραμυθάκι με την κάρτα επιβίβασης. Νόμιζα ότι απλά ήθελες σεξ.”
-Λες να οδήγησα από Αθήνα ως τη Λάρισα έτσι για πλάκα για ένα πήδημα;
“Εντάξει λοιπόν, άσε τον καφέ και πάμε στο χωράφι να με καβαλήσεις.”
Το 2020 έχει βάλει dark mode μου φαίνεται. Ευτυχώς είχα παρκάρει κοντά, το αμάξι μου είναι γρήγορο και ξέρω να παίρνω σωστά τις στροφές. Κάπου λίγο πριν την Εθνική την έχασα από τους καθρέφτες μου.
Οι ιστορίες του Αλέκου Γκονζαλεζίδη είναι σχεδόν τελείως αληθινές. Υπάρχει στην Αγιά τέτοιο δέντρο σε βράχο και πράγματι μια εποχή άφηνε κάρτες επιβίβασης σε περίεργα σημεία. Μόνο τα σημεία με το σεξ τα κρύβει για να μην του την πέφτουν τόσο πολλές γυναίκες.