Το ίντερνετ έχει βοηθήσει τις γνωριμίες μεταξύ ανθρώπων, οι οποίες χωρίς την ύπαρξή του, δεν θα προέκυπταν ποτέ.
Οι γεωγραφικές, κοινωνικές και κάθε άλλου είδους αποστάσεις καταργούνται μέσω του διαδικτύου και η αλληλεπίδραση απαλλάσσεται από περιττά εμπόδια.
Το κατά πόσο μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί μια e-γνωριμία είναι θέμα μεγάλης συζήτησης, με τους πιο τολμηρούς να λένε ότι μπορεί και τους πιο σκεπτικιστές να λένε δεν μπορεί.
Δεδομένο όμως είναι ότι πολλές σχέσεις προέκυψαν μέσω e-γνωριμιών και είδαμε ανθρώπους να αλλάζουν μέχρι και τόπο ή και χώρα κατοικίας, γιατί γνώρισαν τον ιδανικό σύντροφο.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Τι γίνεται όμως με τους e-loves; Τους έρωτες που γεννιούνται και ζουν μέσα σε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης;
Που τροφοδοτούνται από μηνύματα, τραγούδια, likes, posts;
Που τα πραγματικά φιλιά τα έχει αντικαταστήσει το :* και το σ’ αγαπώ το <3 .
Είναι πραγματικοί έρωτες; Έχουν τύχη και μέλλον;
Αν γυρίσουμε στην αρχή της γέννησής τους, θα μπορέσουμε να προβλέψουμε και την κατάληξή τους.
Τα άτομα που δημιουργούν e-loves, είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, με ανάγκη να νοιώσουν συναισθήματα, να βρουν μια διέξοδο στη ρουτίνα τους.
Μπορεί να είναι μόνοι τους για μικρό ή μεγάλο διάστημα και να ψάχνουν για συγκινήσεις ή να βρίσκονται μέσα σε κάποια σχέση και να έχουν ανάγκη από νέα ερεθίσματα.
Σίγουρα πάντως ψάχνουν κάποιου είδους συναισθηματική αλληλεπίδραση.
Το ότι απλά τους ενδιαφέρει η πνευματική επαφή, εμένα δεν με πείθει.
Το θεωρώ δικαιολογία για τη μη αποδοχή του συναισθηματικό κενού που ψάχνουν να καλύψουν.
Το γιατί, θα το εξηγήσω αμέσως.
Οι άνθρωποι που βιώνουν έναν e-love, βιώνουν πραγματικά συναισθήματα για τον e-lover τους.
Ψάχνουν τα ίχνη του αγαπημένου/ης τους μέσα στο διαδίκτυο, χαίρονται με τα ποστς αγάπης, ζηλεύουν με τα likes θαυμασμού που θα δεχτούν από άλλους χρήστες.
Όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι ερωτευμένοι.
Πονάνε, κλαίνε, θυμώνουν, φτιάχνονται, επιθυμούν. Στον ίδιο βαθμό και ένταση όπως όλοι.
Κι ας μην έχουν καν αγγίξει τον άλλο, ας μην ήρθαν ποτέ σε επαφή μαζί του.
Κοιτούν μια φωτογραφία, διαβάζουν μια συνομιλία, ακούν το τραγούδι που τους έχουν αφιερώσει και θεωρούν τον άλλο δικό τους άνθρωπο.
Όλα αυτά βέβαια κρυμμένοι πίσω από την ασφάλεια του υπολογιστή τους, μέσω του οποίου μπορούν να αφήσουν να φανεί μόνο ό,τι θέλουν.
Συνήθως την όμορφη, έξυπνη, καλή τους πλευρά, κρύβοντας περίτεχνα όλα αυτά που κρύβουν και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Μόλις κάτι από αυτά πάει να βγει στο φως, να ‘σου κάτι διακοπές της σύνδεσης ή και σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, πάρε ένα delete και ένα block, για να μάθεις να μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν.
Φυσικά, το excitement γίνεται μεγαλύτερο με το add ξανά και τις δηλώσεις μεταμέλειας και φτου κι από την αρχή.
Τώρα αυτό είναι έρωτας;
E-loves και πράσινα άλογα κατά τη γνώμη μου.
Ένας έρωτας που σέβεται τον εαυτό του, απαιτεί από εμάς να πετάξουμε όλα τα παλιά μας εγωιστικά πανωφόρια, να φορέσουμε τα καλά μας, να σκάψουμε μέσα μας να βρούμε και να καθαρίσουμε όποια σκουπίδια έχουμε ρίξει, να μεταμορφωθούμε σε αυτό που πάντα θέλαμε.
Όταν συναντήσεις αυτό τον έρωτα, αυτό τον άνθρωπο, δεν μπορείς να δεχτείς τίποτα να μπει ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτόν.
Οι υπολογιστές κάνουν πολλά, αλλά να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη επαφή, δεν θα το καταφέρουν.
Αν αντιληφθείς ότι αυτό που αισθάνεσαι για τον e-lover σου ξεθωριάζει με τη σκέψη να βρεθείς πραγματικά μαζί του, τότε να ξέρεις ότι αυτό δεν είναι έρωτας.
Μπορεί να είναι ενθουσιασμός, μπορεί να είναι η αρχή για αλλαγές στη ζωή σου, μπορεί να είναι μια διέξοδος-φάρμακο στην κατάθλιψή σου, μπορεί να είναι πολλά, αλλά έρωτας δεν είναι.
Αν πάλι ο e-lover σου είναι εκείνος που δεν επιτρέπει σε ό,τι ξεκίνησε διαδικτυακά, να πάρει σχήμα και μορφή στην πραγματικότητα, το μόνο που έχεις να αποφασίσεις είναι αν θα επιλέξεις να παραμείνεις κοντά του ως ένα e-person ή μακριά του, ως ένας πραγματικός, υπέροχος άνθρωπος.
