Όσο αντικειμενικός και καλοπροαίρετος να είναι ένας παρατηρητής της σύγχρονης Ελλάδας, αντιλαμβάνεται ότι μόνο η φυγή απ τη χώρα, μπορεί ν’ αποτελέσει λύση για τον καθένα χωριστά απ’ τους κατοίκους της και τα προβλήματα που συνεχίζουν να του φορτώνουν… Η μόνη ερώτηση είναι αν μόνοι μας εγκαταλείπουμε ή απλώς μας διώχνουν…
γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε λοιπόν, την καθημερινότητα ενός μέσου Έλληνα όπως διαμορφώθηκε σήμερα. Ελεύθερος επαγγελματίας που ξεκινά απ το σπίτι του αφού έχει προγραμματίσει τις οικονομικές υποχρεώσεις του σπιτιού, των παιδιών και στη συνέχεια της επαγγελματικής δραστηριότητας.
Βγαίνει στον δρόμο που σίγουρα θα έχει κακοτεχνίες λόγω έλλειψης κονδυλίων να κλείσουν οι τρύπες απ’ τις βροχές και μποτιλιάρισμα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, είτε από φανάρια που δεν έχουν συντηρηθεί σωστά είτε από αυτοκίνητα που έμειναν στη μέση του δρόμου λόγω κακής συντήρησης. Για να μην αναφέρουμε τα τρακαρίσματα που δεν βρίσκεται άκρη λόγω ελλιπούς ασφάλισης…
Φτάνει κάποια στιγμή στην εργασία του όπου με το άνοιγμα πλακώνουν τα προβλήματα λόγω έλλειψης κίνησης και ρευστού που πρέπει να εισπράξει και στη συνέχεια ν’ αποδώσει. Κι επειδή δεν περισσεύουν, κάτι θα καθυστερήσει ώστε να καλυφθούν άλλες υποχρεώσεις καλλιεργώντας έναν φαύλο κύκλο που έμαθε να ζει πλέον.
Κάθε φορά που έρχεται ένας φάκελος, η ταχυπαλμία επιτείνεται κι όταν ανοίξει, αρχίζουν οι αλχημείες για την κάλυψη του λογαριασμού που αποτυπώνεται. Κι έτσι περνούν οι ώρες, με προσπάθεια για είσπραξη και σχεδιασμό για πληρωμές, μέχρι να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Εν τω μεταξύ οι ειδήσεις του μαυρίζουν την ψυχή κι όλοι οι γνωστοί και φίλοι που επικοινωνεί, του επαναλαμβάνουν απλώς, αυτά που κι ο ίδιος ζει. Και το απόγευμα, άλλα προβλήματα με τα παιδιά να έχουν απαιτήσεις που κάποτε ήταν φυσιολογικές αλλά τώρα φαντάζουν απίστευτες κι όλες τις άλλες υποχρεώσεις να δείχνουν ασήκωτες!
Και πέφτει το βράδυ για ύπνο και προσπαθεί να ονειρευτεί. Τι όμως; Για ταξίδι δύσκολα, για εξωτερικό ούτε λόγος! Για καινούργιο αυτοκίνητο ή σπίτι, ούτε σκέψη! Για μια βόλτα στο λιβάδι ίσως, ανέξοδη κι εύκολη θεωρητικά, που τη βαρέθηκε όμως να τη σκέφτεται…;
Κι εκεί είναι που ψάχνει διέξοδο και τρόπο να δει όλα του τα προβλήματα από μακριά, ν’ αποστασιοποιηθεί λίγο μήπως κι ανασάνει. Και τότε σκέφτεται μήπως να βγει έξω, σε άλλη χώρα, να ψάξει δουλειά κι επιτέλους ν’ αμείβεται για όσο δουλεύει και να ‘χει δικαίωμα στο όνειρο.
Κάποιος γνωστός του όμως είχε φύγει κι επέστρεψε σε λίγους μήνες, δύσκολα έξω, πολλή δουλειά, κούραση και καθόλου ελεύθερος χρόνος. Ο καιρός χάλια, χωρίς τον ελληνικό ήλιο που δεν τον βρίσκεις αλλού έτσι κι αλλιώς. Κι η οικογένεια πώς θα εγκλιματιστεί; Το παιδιά πώς θα μάθουν τη γλώσσα;
Πάει κι αυτή η εναλλακτική… Οπότε, το μόνο που μένει είναι να συνεχίσει να προσπαθεί, στους ίδιους ρυθμούς, χωρίς ελπίδα όπως κάποτε αλλά με ψήγματα ελπίδας και κουράγιο που θα παίρνει απ’ τους γύρω του που όλοι είναι στην ίδια κατάσταση. Κι όσο πάει…
Εκτός βέβαια αν, όπως τώρα τελευταία διαπιστώνει, γεμίζει η χώρα απ’ τους «πρόσφυγες» και τελικά αναγκαστεί να φύγει, μετανάστης εκείνος, ώστε να επιτρέψει στους «¨ανθρωπιστές» που ψηφίστηκαν, να γεμίζουν τη χώρα αναξιοπαθούντες που κανείς δε θέλει και βολεύει όλους να μείνουν εδώ…
Τότε, όχι πολύ μακριά απ’ το σήμερα, όταν αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα όπως φόβος να κυκλοφορήσει το παιδί του έξω ή ασθένειες που θα κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα, οι όποιες αναστολές θα εξαφανιστούν κι η λύση της φυγής θα ‘ναι ο μόνος δρόμος…
Πλησιάζει η μέρα… όσο κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε…
Τώρα επιλέγουμε αν θα φύγουμε, σε λίγο θα μας διώχνει η χώρα όπως την καταντάνε…
πηγή: www.polispost.com
