Το τελευταίο διάστημα έχει αυξηθεί ο αριθμός των νέων που εγκαταλείπουν τη χώρα προκειμένου να βρουν μια καλύτερη τύχη, γιατί περί τύχης πρόκειται, σε μια νέα πατρίδα.
Γεμίζουν τις βαλίτσες τους με όνειρα και αναμνήσεις. Με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης αποφασίζουν να κάνουν το επόμενο βήμα. Μια τέτοια απόφαση δεν είναι ποτέ εύκολη.
Είναι μια επίπονη διαδικασία, η οποία προκύπτει ύστερα από αρκετή σκέψη. Πολλές φορές δεν είναι καν επιλογή, ή μάλλον είναι από τις χειρότερες η καλύτερη επιλογή σου. Ένας άνθρωπος πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση τα αφήσει τη χώρα του κάνει μια εκτίμηση των δυνατοτήτων του, των προσόντων του και των ευκαιριών που έχει στην Ελλάδα σε σύγκριση με τις ευκαιρίες που θα έχει στο εξωτερικό. Στην προσπάθεια του για αναζήτηση εργασίας στην Ελλάδα βρίσκει κλειστές πόρτες. Η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα με την ανεργία να φτάνει στο ζενίθ, αυξάνει το αίσθημα ανασφάλειας όχι μόνο για την τωρινή ζωή αλλά και για τη μελλοντική. Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων έχουν κορνιζάρει τα όνειρα τους στο τοίχο του σπιτιού τους μαζί με τα πτυχία τους. Πλέον η μοναδική θέση των πτυχίων είναι οι κορνίζες, και τα όνειρα μοιάζουν με ουτοπία.
Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που οι πόρτες έχουν μια χαραμάδα, από τις οποίες με δυσκολία μπορείς να μπεις. Τότε αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο να μπεις. Αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις τόσο πολύ και το αποτέλεσμα να μην είναι ισάξιο των προσόντων και των δυνατοτήτων σου; Κάπως έτσι, σιγά σιγά αρχίζεις να αναλογίζεσαι τις επιλογές που θα έχεις σε μια άλλη χώρα. Ξεκινά η αναζήτηση εργασίας, η αναζήτηση κατοικίας, η αναζήτηση νέας ζωής… Κανένας δεν σου εγγυάται πως η ζωή σου σε μια άλλη χώρα θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά αναμφισβήτητα σου προσφέρει τη δυνατότητα να ελπίζεις. Να ελπίζεις πως δεν έχουν χαθεί όλα, πως υπάρχει ακόμα χώρος για όνειρα και ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν ορισμένοι νέοι οι οποίοι παλεύουν να κρατηθούν, παλεύουν να πείσουν τον εαυτό τους πως δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Μπαίνουν από την χαραμάδα και ανοίγουν ορθάνοιχτα την πόρτα χωρίς να τους σταματά κανείς και τίποτα. Η ιδέα της μετανάστευσης για αυτούς δεν είναι λύση, αλλά μάλλον φυγή. Ίσως φταίει η ιδιοσυγκρασία τους για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα, ίσως πάλι, φταίει η τύχη.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως η μετανάστευση είναι σαν τα νομίσματα, έχει δυο όψεις. Για άλλους είναι λύση και για άλλους φυγή. Η όψη που επιθυμούμε κάθε φορά εξαρτάται από το εάν επιλέξαμε κορώνα ή γράμματα πριν στρίψουμε το νόμισμα. Ας αφήσουμε τον καθένα να έχει το δικαίωμα να επιλέξει όποια όψη τον κάνει να ονειρεύεται και να ζει.
Γράφει η Χριστίνα Μπούτσκα
πηγή : www.polispost.com
