Για μια στιγμή μόνο έκλεισα τα μάτια…
Ήμουν, λέει, πίσω κάποιες εποχές σε εκείνη την παραλία στο Ναύπλιο.
Ψηνόμουν, όπως πάντα, κάτω από τον ήλιο μετά την ψυχρολουσία που πήρα, όταν αποφάσισα να βουτήξω αρχές Μάρτη στην παγωμένη θάλασσα. Έψαχνα να αποκτήσω αισθήσεις στο δέρμα που είχε τσιτώσει και πόναγε.
Εσύ άκουγες, όπως πάντα, ρετρό Elvis και μου τραγούδαγες Love me tender παράφωνα, παίζοντας με το δαχτυλίδι στο μικρό μου δάχτυλο, που είχες δώσει να χαράξουν πριν μου το χαρίσεις.
Τα πάντα ήταν απόκοσμα ακίνητα και λογικό, γιατί στους δρόμους δεν είχαν βγάλει ακόμα τα μακρυμάνικα… ποιος θα ερχόταν προς παραλία μεριά, εκτός από την τρελή, τον τρελό και κάτι γλάρους που πέταγαν αμέριμνοι κοντά μας;
Στο μυαλό μου στριφογύρναγαν οι Στατιστικές και τα σκονάκια, που έπρεπε να φτιάξω έγκαιρα, καθώς δεν έπαιζε και αυτό το εξάμηνο να στρωθώ, να διαβάσω. Μισούσα τους πολλούς αριθμούς, το ξέρεις και με κούραζαν οι πίνακες. Οι παπαγαλίες με γονάτιζαν και για χιλιοστή φορά σκάλιζα και παίδευα σε αποκόμματα αυτόν τον στίχο, που δε μου καθόταν καλά. Περίσσευαν συλλαβές και μου έσπαγαν τα νεύρα. Εκεί αναλωνόταν η σκέψη μου για μέρες… Εκεί και στα σχέδια για το καλοκαίρι που ερχόταν καυτό.
Το παρατσούκλι μου, ηλιακός θερμοσίφωνας, μου έφτιαχνε το κέφι. Η μυρωδιά καρύδα με έκανε να νιώθω αέρινη σχεδόν άυλη, όσο κρατιόνταν οι ακτίνες έντονες επάνω μου.
Για μια στιγμή και τότε έκλεισα τα μάτια…
Η γεύση του φιλιού σου είχε αλμύρα και τρικυμία, σαν τον αγαπημένο μου στίχο από τη «Μαρίνα των Βράχων»… ποτέ δεν το ξεπέρασα…
Δεν ήθελα να το ξεπεράσω.
Είμαστε μια συλλογή από αναμνήσεις που πετάγονται τις πιο άκυρες στιγμές. Μια συλλογή από στίχους και στιγμές. Μια συλλογή από οξειδωμένες ώρες που δεν θα έρθουν αποδεικνύοντας τη μοναδικότητά τους.
Η μόνη απόδειξη ότι περάσαμε από το Ναύπλιο εκείνη τη μέρα είναι το σημάδι στη γάμπα μου, όταν ξυλιασμένη από τον ύπνο και τον ήλιο, που μου την έκανε νωρίς, γδάρθηκα σε εκείνη την πέτρα που κράταγε το ψαθάκι μου κοκαλωμένο κάτω.
Είμαστε μια συλλογή από σημάδια, που δίνουν το στίγμα μας ο ένας στο χωροχρόνο του άλλου. Μια ανταλλαγή αισθήσεων που χάνεται στην παραίσθηση της καθημερινότητας που μας κυνηγάει. Μια πληγή που έκλεισε με ράμματα και έμεινε εκεί σαν ελαφρά κοκκινίλα εμπειρίας.
Για μια στιγμή μόνο έκλεισα τα μάτια…
Έρχεται ο Μάρτης σύντομα. Κι εγώ ακόμα γουστάρω να οδηγώ γρήγορα με προορισμό το Ναύπλιο, ακούγοντας στο τέρμα Love me tender…
