Λέω συχνά στον εαυτό μου ότι όλοι μας σε υγρά σκοτάδια γεννιόμαστε και ίσως σε παρόμοια υγρά σκοτάδια να επιστρέφουμε πεθαίνοντας. Eνδιαμέσως, κι όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, σταθμεύουμε στην υγρασία του έρωτα, που ξύνοντας την πληγή μάς ανακουφίζει προσωρινά…Β.Ραπτόπουλος
Το σύμπαν συνωμοτεί. Ο αέρας αλλάζει. Η αίσθηση. Η μυρωδιά. Η κίνηση. Κανείς δεν το παρατηρεί. Το αισθάνεται όμως.
Δυο μετεωρίτες μπαίνουν στην ίδια τροχιά.
Με μαθηματική ακρίβεια κινούνται ο ένα προς τον άλλον με ιλιγγιώδη ταχύτητα με σκοπό εν αγνοία τους να συγκρουστούν.
Έκρηξη.
Τα κομμάτια που πέφτουν κάτω, δεν ξεχωρίζουν πλέον και ψάχνουν να ενωθούν με τα υπόλοιπα και να πάρουν μορφή.
Έρωτας.
Τα κομμάτια του ενός ψάχνουν τα κομμάτια του άλλου. Απεγνωσμένα. Να κολλήσουν. Να γίνουν ένα. Ο ιδρώτας. Η μυρωδιά. Τα σώματα.
Σέρνονται στα τυφλά με απλωμένα χέρια και ζητούν την ένωση.
Φόβος για το άγνωστο. Είναι σκοτεινά. Η σύγκρουση ήταν δυνατή. Ανασυγκρότηση.
Και τότε μέσα στο σκοτάδι, τα κομμάτια ενώνονται μεταξύ τους. Κάτι νέο δημιουργείται. Τα κομμάτια που προέρχονται από δύο διαφορετικούς πλανήτες ενώνονται και δημιουργούν κάτι διαφορετικό.
Μια νέα ζωή. Ένα νέο σκοπό.
Ο έρωτας γεννιέται μέσα στο σκοτάδι και προέρχεται από μια έκρηξη.
Γι αυτό είναι έντονος. Σκοτεινός. Σου δημιουργεί ίλιγγο. Πόνο και απόλαυση ταυτόχρονα. Τραντάζεται συθέμελα το μέσα σε κάθε ένωση.
Είναι τα κομμάτια που διψασμένα ζητούν να έλθουν κοντά το ένα στο άλλο. Να γίνουν θρύψαλα και μετά πάλι να ενωθούν από την αρχή.
Όταν δύο ανόμοια πράγματα αποζητούν την ένωση, ξύνουν την επιφάνεια του άλλου με σκοπό να δημιουργήσουν μια εσοχή, να χωθούν μέσα και να μην μπορούν να ξεκολλήσουν. Γι αυτό πονάει κάποιες φορές.
Δε γίνεται εύκολα το ανόμοιο ένα.
Χρειάζεται κόπος, ιδρώτας και πόνος. Ανησυχία. Φόβος. Υπομονή και επιμονή.
Να σκάβει ο άλλος στις πληγές του άλλου. Να δημιουργεί χώρο για να εισχωρήσει μέσα σου.
Όταν το ξεπεράσεις αυτό το στάδιο. Αλώβητος. Πιο δυνατός. Τότε μπορείς να απολαύσεις.
Οι περισσότεροι δεν το αντέχουν. Οπισθοχωρούν. Φοβούνται ή δεν αντέχουν τον πόνο.
Κάποιοι άλλοι όμως πεισμώνουν. Σφίγγουν τα δόντια και χώνονται όλο και περισσότερο μέσα στη δύνη που ονομάζεται έρωτας. Περνούν μέσα από τις συμπληγάδες και αισθάνονται απειλητικά τους βράχους να πλησιάζουν με σκοπό να τους συνθλίψουν. Και λίγο πριν βγουν από εκεί μέσα αισθάνονται τις κοφτερές άκρες από τα βράχια να μπήγονται στο δέρμα τους. Δεν σταματάνε όμως.
Γνωρίζουν ότι αν υποκύψουν θα αφανιστούν. Συνεχίζουν να προχωράνε. Να ακολουθούν το φώς που υπάρχει στην έξοδο.
Κάποιοι το καταφέρνουν. Και περνάνε στην άλλη διάσταση. Στην ηδονή που ο έρωτας χαρίζει.
Ρουφάνε το αίμα από τις πληγές τους. Έχουν αρχίσει να στεγνώνουν. Η ένωση έχει επιτευχθεί.
Και τότε……
Βρίσκεσαι απέναντι του και κοιτάζεστε με το ίδιο βλέμμα.
Αυτό είναι έρωτας.
Να σε κοιτάξει. Να είναι αμοιβαία ακαριαίο. Να σου κλείσει το μάτι με νόημα και να σου πει. Είμαι μαζί σου μικρή μου φύγαμε. Και τότε να απλώσει το χέρι του. Να το αρπάξεις και να εξαφανιστείτε μαζί στο άπειρο της ζωής.
Έχεις περάσει στην άλλη όχθη. Με γρατζουνιές αλλά ζωντανός.
Και αφήνεσαι απολαμβάνοντας αυτή την εναλλαγή από φως σε σκοτάδι και μετά πάλι φως.
Προσοχή στη σειρά των εναλλαγών….το αντίθετο δεν είναι έρωτας αλλά οδύνη…
