Το γεγονός ότι ο σεναριογράφος είναι ο ίδιος με το The Curious Case of Benjamin Button λέει πολλά. Αλλά δυστυχώς αυτό το έργο έχει όλα τα άσχημα του Button και τίποτα ενδιαφέρον σαν τον Forest Gump. Βαρετά συνεπές στην έλλειψη φαντασίας δραματουργικά. Ένα παιδί του οποίου ο πατέρας έχει πεθάνει. Τι κι αν ήταν 9/11 ο λόγος που πέθανε, πάλι δεν βρίσκει κάτι να μας πει. O όρος “ρηχό” του ταιριάζει γάντι. Παντελώς άχρηστα flashback στην ημέρα του θανάτου του πατέρα του παιδιού δεν πείθουν.
Ο τρόπος με τον οποίο ξεπερνάμε τραυματικές εμπειρίες έχει μεγάλη σημασία. Αλλά είναι βαρετό θέμα για ταινία. Πολύ βαρετό. Επιπλέον το τέχνασμα με το κλειδί που βρίσκει για να λύσει το μυστήριο του “BLACK” καθηλώνει την ταινία σε μια “μη δράση”. Δεν μας ενδιαφέρει από την αρχή το τι θα βρει. Η Sandra Bullock παίζει πολύ καλά την μητέρα σε κατάθλιψη. Δηλαδή ψυχομπούκωμα. Ακόμα κι ο μικρός είναι κυρίως αντιπαθητικός. Και όταν εμφανίζεται ο Von Sydow πάνω που λες “επιτέλους, ένας ηθοποιός με χιούμορ σε αυτή την ταινία” αποκαλύπτεται ότι δεν μπορεί να μιλήσει. Οπότε το ενοχλητικό αγοράκι μιλάει ακόμα περισσότερο!
Είναι και κακός. Λέει απίστευτα bitchy πράγματα στην μητέρα του και τον γέρο. Και μας σπάει τα νεύρα βαρώντας συνέχεια το ντέφι του επειδή είναι κατά βάθος νευρωτικός και φοβάται τα πάντα. Αν θέλετε να βλέπετε για δυο ώρες τέτοιους ανθρώπους καλή διασκέδαση…