Είναι πολύ καλός μου φίλος. Διαβασμένος, ταξιδεμένος και έξω καρδιά. Από τους ανθρώπους που σου ανοίγουν πάντα τους ορίζοντες με τις ιδέες και τις πράξεις τους. Αλλά online, ακόμα και η πιο απλή πολιτική συζήτηση είναι δύσκολη.
Δεν είναι θέμα ότι “χάλασε ο κόσμος” ή ότι “έχουμε απομονωθεί πίσω από μια οθόνη”. Στην πολιτική συζήτηση υπήρχε και από πριν πρόβλημα σε μια χώρα χωρίς παράδοση και … debating society στα σχολεία της. Σχολιάζουμε και κοκορευόμαστε για τους εκπληκτικούς λόγους των προγόνων μας αλλά σπάνια μαθαίνουμε παραδείγματα εκπληκτικών συζητήσεων στο σχολείο.
Με κάλεσαν πρόσφατα να συντονίσω μια ηλεκτρονική συζήτηση σε φόρουμ ακτιβιστών σχετικά με αυτό το θέμα. Το κοινό ήταν κυρίως Αμερικανοί, ηλικίας 15-17 χρονών. 450 παιδιά με ανησυχίες. Τα συμπεράσματα της συζήτησης:
1. To διαδίκτυο είναι εξαιρετικό μέσο για την αφύπνιση των πολιτικών αισθητηρίων μας. Το επόμενο βήμα όμως αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο.
2. Ο αυστηρός διαχωρισμός μεταξύ online και offline δραστηριοτήτων είναι πλέον ανόητος για πολλούς ανθρώπους. (Συγκινητικό παράδειγμα ανάπηρου παιδιού που μας έκανε σχόλιο χρησιμοποιώντας καλαμάκι στο πληκτρολόγιο.) Οι περισσότερες πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι οι συζητήσεις σε πραγματικό χρόνο είναι πιο πειστικές.
3. Δεν είναι πάντα καλό να είναι όλα εύκολα. Ακόμα και σε θέματα web design (συζητήσαμε πολύ τις διαφορές μεταξύ facebook chat και σχολίων σε φόρουμ) πολλές φορές είναι καλό να είναι δύσκολο για τον χρήστη, να τον αναγκάσεις να διαβάσει, να επενδύσει στην συζήτηση.
4. Μερικές παγίδες λειτουργούν ακόμα. πχ οι online συγκεντρώσεις υπογραφών. Δεν φέρνουν αποτέλεσμα κι όμως πολλοί ακόμα τις χρησιμοποιούν. Πολύ καλύτερο το http://www.38degrees.org.uk/
5. Στοχοκεντρική προσήλωση είναι απαραίτητη. Δεν πρέπει να μιλάμε για “το site” ή “το Twitter μας” σαν να είναι αυτοσκοπός. “Πόσους ανθρώπους άγγιξε αυτό το μέσο;” είναι το ερώτημα.
6. Ξεχνάμε όρους marketing και Search Engine Optimization. Όπως και με τα παραπάνω σε λογική. Επικεντρωνόμαστε στο καλό περιεχόμενο. Τα Google searches θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα.
7. Αν και αναπτύχθηκε στην συζήτηση αρκετά έντονο ρεύμα υπέρ της ιδέας της ανωνυμίας στα πρώτα βήματα του ακτιβιστή, μακροπρόθεσμα πιστεύω ότι η επώνυμη παρουσία είναι ο μόνος τρόπος.
Solzhenitsyn and Sakharov may have been more effective communicators if they had access to the internet, but it’s not certain they would have been more effective dissidents. It’s not what they said… that awoke Russians from seven decades of a political coma, but rather what they did – bravely defied the authorities, spoke their minds, and faced the consequences.
(The Net Dellusion – Morozov)
8. Ακολουθούμε τον κόσμο, δεν κρίνουμε τις mediaκές συνήθειες τους. Δεν “μισούμε το Facebook”. Αφού είναι όλοι εκεί, πάμε κι εμείς εκεί
Έτσι και ο φίλος μου τελευταία, μάλλον λόγω κρισιμότητας των εκλογών είναι συχνά πυκνά στο Facebook. Καθότι έξυπνος δεν αναλώνεται σε ανόητες προπαγάνδες. Με την ευαισθησία που τον διακρίνει σχολιάζει, αναρτά και απαντά σε διάφορους. To βασικό πρόβλημα (για το οποίο προσπαθώ να σκεφτώ τεχνολογική λύση) είναι ότι αυτά τα μέσα δεν προάγουν την εύρεση κοινού τόπου αλλά εστιάζουν έντονα στις 
διαφορές, όσο μικρές κι αν είναι αυτές.
Οπότε στην λίστα συμβουλών για online συζήτηση προσθέτω και το F5. Refresh. Χρήσιμο όταν θέλεις να δεις αν έβαλε κι άλλο σχόλιο κάποιος, χρήσιμο και όταν έχεις βαρεθεί και θέλεις να βγεις να πάρεις αέρα. Στον αληθινό κόσμο.
Comments are closed.