Όχι σε κόσμους που φτιάχνονται με λόγια αλλά με χάδια, λέει η Φλούο
ΕΧΩ ΧΟΡΤΑΣΕΙ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ. Και δεν εννοώ μόνο των άλλων. Μη βιάζεσαι. Τα δικά μου ιδιαιτέρως. Και τώρα τι κάνω πάλι; Λόγια-φτερά, «έπεα πτερόεντα».
ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ. Με στατιστικές και πειραματόζωα. Μετρήσιμα, προβλέψιμα, άρα ασφαλή για το επισφαλές του λάθους, για τις ανασφαλείς υπάρξεις μας. Οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους με τον λόγο 8%, με τον τόνο της φωνής τους 35% και με τη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις, τα βλέμματα, 57% (και τα χάδια δώρο). H γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκ\καλα τσακίζει, υποκλίνεται σε ένα σου βλέμμα. Και στα πιο βαθιά σκοτάδια τον διακόπτη θα τον βρεις με την αφή, όχι με τις οδηγίες προς ναυτιλλoμένους.
ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΞΑΛΛΟΥ. Επικοινωνώ πιο βαθιά με ένα νήπιο που ο λόγος του είναι σε πρωτόλεια μορφή, επικοινωνώ εξαιρετικά με ένα βρέφος και νομίζω ότι με τους σκύλους μιλάμε σχεδόν την ίδια γλώσσα, την ά-λογη. Κι αν λόγος και λογική έχουν κοινή ρίζα, τότε μάλλον έχουμε κατέβει κάποιους ορόφους πιο κάτω από το ρετιρέ του Νου.
Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΓΝΟΣ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ. Ο τρόπος που φιλτράρουμε τις λέξεις, τις επιλέγουμε, τις συνδυάζουμε, τις εκφέρουμε και τις πασάρουμε στον άλλο είναι διαδικασία άκρως σαγηνευτική και περιπετειώδης. Εμπεριέχει ίσως κάτι από μας, ίσως κάτι από εκείνο που νομίζουμε για μας, ίσως κάτι που δεν έχει καμία σχέση με μας. Όπως και να έχει, το μήνυμα πρέπει να περάσει. Και συνήθως περνάει… Συνήθως λέω. Όσο πιο κοντά μας ο άλλος ο σημαντικός, όσο πιο βαθιά η ανάγκη μας για ουσιαστική επαφή, τόσο πιο πολύ εξασκείται το μάτι να πιάνει και τις πιο αχνές αποχρώσεις. «ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;» «Καλύτερα δεν θα μπορούσα να είμαι». Και το μάτι κενό…
«ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΧΩ ΗΡΕΜΗΣΕΙ». Μόνο που κάθεσαι σταυροπόδι μπας και καταφέρεις να σταματήσεις το νευρικό σου άκρο που έχει αποκτήσει δική του υπόσταση.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΕΙΡΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ. Γνωρίζουμε άλλους και βγάζουμε έκτακτο ανακοινωθέν. Λογύδρια. Να προλάβουμε τις λανθασμένες εντυπώσεις και εκτιμήσεις. Είμαι αυτό, έχω κάνει τούτο, αυτό δεν το σηκώνω, εκείνο δεν το θέλω. Ξέρεις ποια είμαι εγώ, ρε; Μην τολμήσεις να το ξεχάσεις και να με αμφισβητήσεις… Λόγια, λόγια, λόγια. «Είσαι ο κόσμος μου». «Θα σε αγαπάω για πάντα». «Δεν πρόκειται ποτέ να σε προδώσω, να σε ξεχάσω, να σε αφήσω…». «Λεφτά υπάρχουν!». «Αδυνάτισες!». Ό,τι και να πεις, ό,τι και να πω, φτάνει μία κίνηση, ένα βλέμμα, ένα σηκωμένο φρύδι, ένα τρέμουλο, ένα σήμα κινδύνου για να σαμποτάρει σε βαθμό εξευτελιστικό το μεγαλείο του λόγου σου. Για να ξυπνήσεις από τον βαυκαλισμό των λέξεων.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ με έκανε να συνειδητοποιήσω στην πράξη την αναπηρία του λόγου μου. Παιδί αγρίμι, με προκλητική συμπεριφορά, δεν έπαιρνε από λόγια. Το ‘χα βάλει σκοπό να τον κερδίσω, ένα προσωπικό στοίχημα. Είχα δοκιμάσει τα πάντα. Φωνές και απειλές, νουθεσίες, επιβράβευση, ανταμοιβή, αδιαφορία. Άκουγε τα λόγια μου αλλά δεν έπαιρνε το μήνυμα γιατί δεν του το έδινα εγώ όλο, για εκείνον. Έφτασε μία κίνηση, όταν δεν το περίμενε, ένα χάδι στα αχτένιστα μαλλιά του -τέτοια παιδιά δεν χαϊδεύτηκαν ποτέ- και μια κλασματική στιγμή που ενώθηκαν οι χαμογελαστές, παιχνιδιάρικιες ματιές μας για να κάνουμε ανακωχή για πάντα.
ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ. Όταν με χαϊδεύεις, με αγγίζεις, η οξυτοκίνη με πλημμυρίζει. Χαίρομαι και ηρεμώ. Γι’ αυτό μη μου μιλάς. Χάιδεψέ με…
*Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.
γράφει η Δήμητρα Χατζημαγιόγλου
Πηγή: www.doctv.gr