Τα έχω διαβάσει όλα. Εφηβική αρρώστια. Ο Σέρλοκ Χολμς σίγουρα δεν ήταν έτσι. Αλλά ο συνδυασμός του Ρίτσι (στο πρώτο slow motion τον καταλαβαίνεις αν δεν ήσουν σίγουρος…) και του συγκεκριμένου καστ δουλεύει. Το βασικό δίδυμο είναι σφιχτό σαν παντρεμένο ζευγάρι ή τους γεράκους στο Μάπετ σώου και ο Στίβεν Φράι απολαυστικός.
Η αναπαράσταση εποχής άνετη. Αλλά το έργο χάνει επειδή είναι ανισόρροπο. Η υπόθεση είναι μεν κάπως καλύτερη από την πρώτη ταινία της σειράς αλλά οι σκηνές δράσεις πολλές και διαρκείς. Έχουν μεν ευρήματα αλλά και πάλι πιστεύω ότι αν κατάφερναν να του κόψουν ένα τέταρτο θα ήταν σχεδόν σίγουρα καλύτερο το έργο.
Από την άλλη σε αυτή την έκδοση αρχίζει να χτίζεται ένας πιο συγκροτημένος Χολμς του Ρίτσι. Ο τρόπος που βλέπει τις καταστάσεις, ο τρόπος που βγαίνει από αυτές. Σχεδόν τεκμηριώνεται σαν προπομπός για video game.
Ο καλός: Ο Χολμς Downey Jr είναι αθλητικός, μαχητής, γρήγορος…σχεδόν υπερ ήρωας. Και με χιούμορ! Καμία σχέση με Χολμς των βιβλίων και εντελώς σύγχρονος.
Ο κακός: Αποκάλυψη και επιτυχία ότι καταφέρνουν να φτιάξουν ένα νέο, αρκετά πειστικό και τρομακτικό καλούπι για τον Μοριάρτι.
Θα έλεγα ότι είναι καλή ταινία δράσης. Όχι μυστηρίου. Δεν χτίζει κάποιο μυστήριο. Απλά πάμε από μια σκηνή δράσης στην άλλη. Και όποτε σκεφτόμαστε ότι μπορεί να εξερευνήσουμε σε βάθος τους χαρακτήρες…τελικά αποφασίζει απλά να μας ρίξει άλλη μια σκηνή δράσης.
Βλέποντας την ταινία όμως με φίλο που δεν είχε δει την πρώτη ταινία της σειράς ξαναθυμήθηκα πόσο ιδιαίτερη φωνή έχει σκηνοθετικά ο Ρίτσι και πόσο μεγάλο ταλέντο έχει ο Downey. Τους τα συγχωρώ όλα τα άλλα…