Έχω να γράψω κοντά στις 45 μέρες. Κυκλοθυμία…
Εσωτερική διαμάχη για πράγματα, που μου δημιουργούν απορία, με προβληματίζουν και δεν έχω μάθει, ακόμα, να τα ξεπερνάω σε χρόνο dt. Όταν, μάλιστα, αυτά τα πράγματα και οι καταστάσεις αγγίζουν προσωπικές χορδές της κιθάρας, τότε το solo δυσκολεύει.
Έχοντας, εδώ και καιρό, αποφασίσει ότι η μόνη γκόμενα που δε γουστάρω στη ζωή μου είναι η κατάθλιψη, βλέποντας ότι life is too short to stay inactive, έχοντας ανθρώπους που αξίζουν το χαμόγελό σου, την παρέα σου, που θέλουν να σε βλέπουν καλά, συνειδητοποιείς (όσες φορές κι αν πιστεύεις ότι το έχεις κάνει ήδη) ότι η ζωή είναι σαν την πέτρα. Always rolling, αλλιώς χορταριάζει…
Αν υπάρχει ένα λάθος που γίνεται κατά κόρον στις μέρες μας, είναι ότι αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις πράξεις. Μιλάμε, αναλωνόμαστε σε κουβέντες ατέρμονες και όταν έρθει η ώρα να μετουσιώσουμε τα λεγόμενα σε πράξεις, βάζουμε το προσωπείο και κινούμαστε με το επιχείρημα της ανασφάλειας.
Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν, κάπου εκεί που τελειώναμε το σχολείο και ακόμα η μόδα των κινητών δεν είχε κάνει login στη ζωή μας. Μας άρεσε κάποια. Βρίσκαμε μια αφορμή. Κάποιο χορό του σχολείου, κάποια εκδρομή, μια απορία σε κάποια άσκηση, ένα διάλειμμα και πιάναμε την κουβέντα. Τότε, που δεν ξεχωρίζαμε τα σημάδια, που δεν ερμηνεύαμε τη στάση του σώματος, που δεν διακρίναμε τη σπίθα στο βλέμμα. Τότε, το μόνο που αρκούσε ήταν ένας απογευματινός καφές πριν το φροντιστήριο (αν ήσουν τυχερός και μένατε κοντά) ή ένα σαββατιάτικο cinema.
Τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά, οι καταστάσεις είναι πιο σύνθετες. Ή θέλουμε εμείς και τις κάνουμε πιο σύνθετες. Σταματήσαμε να είμαστε αυθόρμητοι κι εξωτερικεύουμε τα πιο σημαντικά στοιχεία του εαυτού μας πίσω από μια LED οθόνη. Αντικαταστήσαμε το γέλιο, το κλάμα και τις εκφράσεις του προσώπου μας με τα emoticons. Χάσαμε, κάπου, τη μπάλα.
Στην προσπάθειά μας να γίνουμε όσο πιο in μπορούμε, ξεχάσαμε ότι η πραγματική ζωή αρχίσει μόλις κάνεις log out.
Σκέψου.
Παλιά, κανόνιζες τα ραντεβού σου με το σταθερό. Και ήσουν εκεί. Στην ώρα σου. Κι ας χρειαζόσουν τον πιο απίθανο συνδυασμό ΜΜΜ για να φτάσεις. Τώρα, έχεις κινητό, GPS, αυτοκίνητο και δεν είσαι ποτέ στην ώρα σου. Επειδή το GPS σε πήγε από αλλού, επειδή δεν βρήκες να παρκάρεις, επειδή…
Παλιά, δεν είχες facebook. Ούτε καν υπολογιστή. Δεν σου χρειαζόταν. Αν είχες κάτι να της πεις, της το έγραφες στο πρώτο κενό που έβρισκες στο βιβλίο της. Ή στο θρανίο της. Ή, ακόμα καλύτερα, της το έλεγες. Τόσο απλά, τόσο καλά.
Μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι θαυμαστής του παρελθόντος. Θύμα, όπως και οι υπόλοιποι, της τεχνολογίας και της αδικαιολόγητης χρήσης της. Εκείνης της τεχνολογίας, που με το πρόσχημα ότι μας φέρνει πιο κοντά, καταφέρνει το αντίθετο.
Connecting people, disconnecting feelings.
Υ.Γ.: Λατρεύω την τεχνολογία γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να έχω πρόσβαση στην πληροφορία από κάθε μέρος του κόσμου. Γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να γράφω όλα όσα σκέφτομαι και να τα μοιράζομαι με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Για πολλούς, ακόμα, λόγους που δεν θα αναφέρω. Την απεχθάνομαι, όμως, όταν λειτουργεί ως υποκατάστατο. Και απεχθάνομαι κι εμένα, που ως χειριστής, της το επέτρεψα.
