«Κάποια μέρα, ο άνθρωπος θα νιώσει ότι αυτός που εργάζεται και ξοδεύει για χάρη της δικαιοσύνης ποτέ δεν χάνει»
ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΟΠΟΥ ΟΙ ΠΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ γίνονται πιο μεγάλοι κι από τους μεγαλύτερους ανθρώπους των περασμένων εποχών. Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμιά σημασία. Σκεπάζεται από το πέπλο της αδιαφορίας. Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδησή μας διαλύθηκαν σαν την ομίχλη. Στη θέση τους ήρθαν γίγαντες που τρέχουν σαν τις καταιγίδες, ταράζονται σαν τις θάλασσες, ανασαίνουν σαν τα ηφαίστεια».
ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΣΑΣ, ΛΑΟΙ, ΔΕN ΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ, τη μοίρα του κόσμου που βρίσκεται κάτω από την εξουσία των γιγάντων, που είναι μεθυσμένοι με τα δάκρυα των χηρών και των ορφανών;
ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟN ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ. Πιστεύω ότι οι ιδανικές οντότητες εξελίσσονται όπως και τα απλά όντα, κι ότι οι θρησκείες και οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν σε υψηλότερα επίπεδα.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΥΣΤΗΡΟ και τυραννικό, κι εκείνοι που έχουν περιορισμένο ή φοβισμένο νου τον φοβούνται, αλλά οι αρχές του είναι δίκαιες, κι εκείνοι που τις μελετούν, φωτίζονται. Μέσα από τη λογική του οι άνθρωποι υψώνονται πάνω από τους εαυτούς τους και μπορούν να πλησιάσουν το υπέρτατο. Όλοι γύρω μου είναι νάνοι που βλέπουν τους γίγαντες να αναδύονται, και οι νάνοι κοάζουν σαν βάτραχοι:
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ. ΟΣΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ η επιστήμη κι η εκπαίδευση καταστρέφονται από τους νέους πρωτόγονους. Είμαστε τώρα σαν τους προϊστορικούς κατοίκους των σπηλαίων. Τίποτα δε μας ξεχωρίζει από κείνους εκτός από τις μηχανές μας της καταστροφής και τις βελτιωμένες τεχνικές μας της σφαγής”.
ΕΤΣΙ ΜΙΛΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του κόσμου με τη δική τους. Μετρούν την έκταση της συνολικής Ύπαρξης με το μικρό διάστημα της ατομικής τους ύπαρξης. Ωσάν ο ήλιος να μην υπήρχε παρά για να ζεσταίνει αυτούς, ωσάν η θάλασσα να είχε δημιουργηθεί για να πλένουν αυτοίτα πόδια τους.
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΑΒΑΘΑ του σύμπαντος όπου είναι κρυμμένα τα μυστικά της Δημιουργίας, οι γίγαντες υψώνονται σαν άνεμοι κι ανεβαίνουν σαν σύννεφα και μαζεύονται σαν βουνά. Στους αγώνες τους βρίσκουν τη λύση τους προβλήματα πολύχρονα.
ΑΛΛΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΑΡ’ ΟΛΗ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ του, και παρ’ όλη την αγάπη και το μίσος της καρδιάς του και τα μαρτύρια που υποφέρει, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο στα χέρια των γιγάντων, που το χρησιμοποιούν για να φτάσουν στον σκοπό τους και να πραγματοποιήσουν τον αναπόφευκτο υψηλό στόχο τους.
ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ κελαρυστά ποτάμια κρασιού, και τα δάκρυα που πότισαν τη γη θα γεννήσουν αρωματικά λουλούδια, κι οι ψυχές που έφυγαν από τις κατοικίες τους θα μαζευτούν και θα παρουσιαστούν πίσω από τον καινούργιο ορίζοντα σαν καινούργια Αυγή. Τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι αγόρασε τη δικαιοσύνη και τη λογική στο σκλαβοπάζαρό του. Θα νιώσει ότι αυτός που εργάζεται και ξοδεύει για χάρη της δικαιοσύνης ποτέ δεν χάνει.
Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΓΥΡΕΥΕΙ τον Απρίλη χωρίς τη βοήθεια του Χειμώνα, ποτέ δεν θα τον βρει».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν «Σκέψεις και Διαλογισμοί», εκδ. Μπουκουμάνης.
Ο Χαλίλ Γκιμπράν (6 Ιανουαρίου 1883-22 Αυγούστου 1931) ή «ο άνθρωπος από το Λίβανο», όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος και εικαστικός καλλιτέχνης. Θεωρείται διάνοια της εποχής μας από τους αραβόφωνους λαούς που γνωρίζουν καλά τα γραπτά του. Ήταν μαθητής του γλύπτη Ωγκύστ Ροντέν, ο οποίος συνέκρινε τα έργα του με αυτά του Ουίλιαμ Μπλέικ. Το πιο γνωστό του έργο θεωρείται Ο Προφήτης (1823).
[Πηγή: www.doctv.gr]
