“Σε ένα κόσμο φανταστικό, όταν γεννιέται ένας άνθρωπος έχει και ένα σύμβολο. Ένα τοτέμ σύμφωνα με τις ινδιάνικες καναδέζικες φυλές. Είναι αυτό που τον προστατεύει και τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Είναι το πνεύμα του. Οι μύθοι λένε ότι για να μπορέσει να ενωθεί με έναν άλλο άνθρωπο θα πρέπει να έχει το ίδιο ή πιο δυνατό”.
Το δωμάτιο σκοτεινό. Η μουσική στο τέρμα. Ένα ποτήρι ουίσκι δίπλα της με δύο παγάκια. Πάντα έβαζε δύο παγάκια το ένα της φαινόταν λίγο και τα άλλα πολλά.
Τόσο όσο για να σπάει το δυνατό οινόπνευμα. Τόσο όσο για να μην αραιώνει πολύ και χάσει τη γεύση του.
Μια ακόμη γουλιά. Της άρεσε να παίζει με τις σκιές στο σκοτάδι. Παραδινόταν στην αγκαλιά του και το άφηνε να την παρασύρει. Χωρίς έλεος.
Τώρα της φάνηκε ότι έβλεπε δύο λιοντάρια να παλεύουν.
Δεν ήταν τυχαίο. Πάλι η φαντασία της έπαιζε παιχνίδια με το μυαλό και τις επιθυμίες της.
Το δικό της “τοτεμ” ήταν το λιοντάρι.
Ποιος μπορεί άραγε να είναι τόσο δυνατός για να το αντέξει; Ανεβαίνει ψηλά ο πήχης. Δεν τον έβαλε καν η ίδια.
Συνήθιζε να στέκεται μέσα από το γυάλινο τείχος της και να παρατηρεί. Η ίδια το δημιούργησε με επιμέλεια εδώ και πολλά χρόνια.
Δούλεψε μερόνυχτα για να το κάνει λεπτό… τόσο όσο. Διάφανο… τόσο όσο. Για να μη γίνεται αντιληπτό.
Μονάχα κάποιοι πιο έξυπνοι ένιωθαν την κρύα υφή του όταν πλησίαζαν.
Τα έντονα συναισθήματα παίρνουν τον έλεγχο στα χέρια τους.
Ερωτεύομαι σημαίνει χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου και γίνομαι ευάλωτος.
Τρόμαζε μόνο και στη σκέψη. Είναι όμως αναπόφευκτο. Ο έρωτας θέλει δύο. Αμφίδρομη κίνηση.
Όταν τα συν-αισθηματα σε κυριεύουν δεν μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις σου.
Κάποιος άλλος έχει ήδη εισβάλλει. Τα μέχρι τότε κεκτημένα σου γίνονται και δικά του.
Αναπόφευκτο.
Το συναίσθημα παίρνει τα ινία του μυαλού και του κορμιού.
Η καρδιά έχει δικούς της νόμους άλλωστε.
Πώς μπορούσε, λοιπόν να επιτρέψει στον εαυτό της να δοθεί….ολοκληρωτικά!
Ήθελε να έχει τον έλεγχο του εαυτού της.
Είναι υπέροχο να ερωτεύεσαι. Να δίνεσαι. Να γίνεσαι ένα με τον άλλο.
Ολοκλήρωση.
Κάποιοι όμως άνθρωποι δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Προτιμούν να κάθονται πίσω από τη γυάλινη βιτρίνα τους.
Επιλογή.
Εκείνη αυτό επέλεξε, ίσως κάπου μέσα της να ήθελε να ήταν όλα αλλιώς.
Κάπου στις πιο τολμηρές της σκέψης ηδονιζόταν να σκέφτεται ότι κάποιος με φόρα θα έσπαγε το τζάμι. Θα το έκανε κομμάτια και θα άρπαζε ό,τι πιο όμορφο είχε μέσα της. Την ίδια.
Δεν μπορούσε όμως ο οποιοσδήποτε. Είχε δυνατό τοτέμ. Έπρεπε να έχει τουλάχιστον το ίδιο.
Δύο λιοντάρια μαζί. Ισοδύναμα. Να παλεύουν, να ενώνονται και να χωρίζουν με τέτοια ένταση που να τα διαλύουν όλα γύρω τους.
Έκρηξη.
Μετά να συναρμολογούν τα κομμάτια και να ξεκινάει μια αέναη ερωτική πάλη.
Εγρήγορση. Επιθυμία. Έμπνευση και κίνητρο. Ισοδύναμοι. Παιχνίδι μυαλού.
Σε κυριεύω και στη στροφή οι ρόλοι αλλάζουν. Τώρα με κυριεύεις. Και μετά πάλι από την αρχή.
Υπέρβαση.
Θέλει τόλμη να κατεβαίνεις από το θωρακισμένο κόσμο σου και να διεκδικήσεις αυτό που θέλεις. Το εύκολο είναι να διαλέξεις από αυτό που σε περιτριγυρίζει. Είναι ασφαλές. Ξέρεις ότι μέχρι εκεί σε παίρνει. Έχεις τον έλεγχο του εαυτού σου.
Όταν όμως δεν υπάρχει έμπνευση, το κίνητρο αργοπεθαίνει. Η αδράνεια παραμονεύει.
Τα όμοια είναι αυτά που έλκονται. Γνωρίζει ο ένας στον άλλο στοιχεία του εαυτού του. Η μυρωδιά, η γεύση, οι κινήσεις.
Όλα σου είναι τόσο γνώριμα και τόσο προκλητικά άγνωστα ταυτόχρονα.
Βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του άλλου.
Attraction is not a choice!
Και τα όμοια μας ελκύουν τόσο πολύ που κάποιες φορές μας τρομάζει η ένωση. Γι αυτό συνηθίζουμε να ανα-ζητάμε το ανόμοιο.
Είναι η ασφάλεια μας. Όλες αυτές οι διαφορές είναι μικρές έξοδοι κινδύνου για να φύγουμε. Αφήσουμε. Ξεχάσουμε.
Το δωμάτιο συνέχιζε να είναι σκοτεινό. Το ποτήρι με το ουίσκι είχε αδειάσει.
Εκείνη είχε αποκοιμηθεί. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο είχε μόνο μείνει στα χείλη της.
Τόσο όσο…για να ζητάνε…..εκείνον…
Δυο λιοντάρια μαζί. Στην ίδια αρένα.
Η μουσική συνέχιζε να παίζει…
Are you ready to play this game…..are you ready to…….
