Ο τίτλος σίγουρα σας βάζει σε σκέψεις. Θα μιλήσω για τις φιλίες, για εκείνες τις φιλίες που έγιναν ένας απλός καφές, για εκείνο τον καφέ που έγινε: ‘’Να κανονίσουμε κάποια στιγμή ε;’’. Και αυτή η στιγμή δεν ήρθε ποτέ!
Η φιλία είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Οι φίλοι είναι αυτοί που τοποθετούν το δικό τους κομμάτι στο παζλ της προσωπικότητάς μας. Μέσω αυτών διανύουμε μία από τις σημαντικότερες διαδικασίες στην πορεία της ζωής μας, την κοινωνικοποίηση.
Άλλοι κάνουμε περισσότερους φίλους, άλλοι λιγότερους. Άλλες φιλίες διαρκούν στο πέρασμα του χρόνου, άλλες είναι τόσο σύντομες όσο ένας καφές. Το σίγουρο πάντως είναι πως τους φίλους μας τους επιλέγουμε ή τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε πως τους επιλέγουμε. Όταν είμαστε παιδιά αυτό που μας συνδέει μαζί τους είναι τα κοινά ενδιαφέροντα. Καθώς μεγαλώνουμε αυτό αλλάζει. Όπως οι περισσότερες σχέσεις, έτσι και οι φιλίες έχουν ημερομηνία λήξης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν φιλίες που διαρκούν μία ζωή.
Όσο μεγαλώνουμε οι ανάγκες και οι απαιτήσεις μας αυξάνονται. Αλλάζουν οι ζωές, οι προτεραιότητες, τα ενδιαφέροντά μας. Δεν είσαι το ίδιο πρόσωπο που ήσουν στο σχολείο και στην εφηβεία. Και εκεί που μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι ωριμάζεις, έρχονται αυτές οι μικροκρίσεις πανικού για τον ανύπαρκτο χρόνο για τους φίλους σου. Και αναλογίζεσαι….Γιατί παλιότερα έβρισκα χρόνο για τους φίλους μου και τώρα δεν βρίσκω; Και γιατί στην τελική δεν με στεναχωρεί και τόσο αυτό;
Γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι αλλάζουν. Ένα νέο επάγγελμα, μία νέα ιδεολογία, μία καινούρια σχέση, η μητρότητα αποτελούν μόνο κάποιους από τους λόγους που μπορούν να απομακρύνουν τους φίλους, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι φταίει κάποιος από τους δύο.
Στην αρχή η συνειδητοποίηση της απομάκρυνσης είναι λογικό να σε θλίβει. Οι φιλίες πόσο μάλλον αυτές που κρατούν από τα σχολικά χρόνια, αποτελούν πάντα μία σταθερά για το άτομο. Αναπόφευκτα, λοιπόν όταν κλονίζονται οι σταθερές σου κλονίζεσαι και εσύ.
Μήπως όμως, θα έπρεπε να αλλάξουμε λίγο την οπτική μας; Ναι, είναι απολύτως λογικό. Θα περάσουν κάποια χρόνια όπου ο ένας φίλος θα κυνηγάει τον άλλον για έναν ‘’ρημαδοκαφέ’’. Άλλες φορές θα είμαστε εμείς οι κυνηγοί, ενώ άλλες οι κυνηγημένοι. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ένα ατελείωτο κυνηγητό. Κάπου το χάνουμε, κάπου το ξαναβρίσκουμε, κάτι μας ξεφεύγει πάλι στο τέλος. Και κάπως έτσι καταλήγουμε πληγωμένοι. Και χάνουμε αγαπημένα πρόσωπα από κοντά μας και δυσκολευόμαστε να πάμε παρακάτω, να επενδύσουμε σε καινούριες φιλίες και να εμπιστευτούμε νέους ανθρώπους. Και κάθεται ο καθένας και αναλογίζεται το δικό του μερίδιο ευθύνης. Δεν έχει σημασία πόσο έδωσες και πόσο πήρες.
Αυτό που έχει σημασία είναι όσο καιρό διαρκέσει μία φιλία και όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνουμε, να στοχεύουμε στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Ένα φαγητό με μία ήρεμη συζήτηση, αντί για ατελείωτες ώρες χαζοκουβέντας στο τηλέφωνο, μία ταινία στο σπίτι με ένα ποτήρι κρασί αντί για ατελείωτο ξενύχτι σε κλαμπ. Πρέπει να στοχεύουμε στην ποιοτική επικοινωνία.
Χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Να απολαμβάνουμε τις λίγες στιγμές με τους φίλους μας, να πίνουμε αυτόν τον καφέ όσο και αν αργεί και να μη θυμώνουμε για το πόσο έχει αργήσει. Αν δώσουμε σημασία στην ποιότητα δεν θα θυμώνουμε ποτέ με τους φίλους μας, δεν θα τους επικρίνουμε και θα είναι πάντα λες και δεν πέρασε μία μέρα από τότε που έχουμε να τους δούμε.
Μην τεμπελιάζουμε, να ασχολούμαστε με τις σχέσεις μας. Ας μην τις αφήνουμε να χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Και αν χάνονται να νιώθουμε ότι κάναμε ο,τι καλύτερο μπορούσαμε!
Και να θυμάστε…δεν υπάρχει καλύτερη επένδυση και ψυχοθεραπεία από την φιλία!!
Γεωργία Κανελλοπούλου – Ψυχολόγος
πηγή : enallaktikidrasi.com
