Χθες κατέβηκα με το ποδήλατο στο κέντρο. Μια ωρίτσα, είκοσι χιλιόμετρα, σχεδόν όλα με τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα γύρω μου. Οι μόνοι εκπρόσωποι της τροχαίας που συνάντησα ήταν όπου η διαδρομή μου συναντούσε ιδιωτικά σχολεία. Ζω σε βουνό. 528 μέτρα υψόμετρο, το λες και λόφο, αλλά φεύγοντας έχει μια μεγάλη κατηφόρα. Θεωρητικά Λεωφόρος (κατ’όνομα) πρακτικά μια λωρίδα σε κάθε κατεύθυνση. Και σε αυτή τη Λεωφόρο κάθε πρωί και κάθε απόγευμα κινδυνεύουμε συστηματικά από πούλμαν ιδιωτικών σχολείων που σταματάνε στη μέση και δεν βλέπεις τίποτα.
Πέρυσι μου έτυχε η στραβή. Κατέβαινα με το αμάξι από το αντίθετο ρεύμα και πετάχτηκε ένα παιδί. Που να το δεις από πίσω από το τεράστιο πούλμαν που με το ζόρι χωράει στη μια λωρίδα του δρόμου; O πατέρας του από την άλλη μεριά του δρόμου, καλός βλάκας κι αυτός δεν πήγε βοηθήσει. Αλλά μετά αισθάνθηκε την ανάγκη να με βρίσει. Δεν κατέβηκα να του εξηγήσω τον κάλο στον εγκέφαλό του, ας πάει σε ειδικό. Έγραψα στην Τροχαία, ήρθαν 2-3 μέρες, νόμιζα λύθηκε το πρόβλημα. Αμ δε. Χειρότερα φέτος. Τα ιδιωτικά σχολεία ζουν και βασιλεύουν και μια από τις υπηρεσίες που χρυσοπουλάνε είναι η μεταφορά.
Ιδανική περίπτωση να αναδείξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον σωστό τρόπο που παντρεύουμε ιδιωτική πρωτοβουλία και δημόσιο καλό. Τα πούλμαν αυτά πρέπει να σταματάνε μόνο σε υπάρχουσες στάσεις λεωφορείων. Πάλι θα έχουμε θέμα με τα δεκάδες τεράστια πολυτελή τζιπ των γονιών τους που μαζεύονται αλλά θα αυτό λύνεται πιο εύκολα. Ας αναγκάσει τα ιδιωτικά σχολεία να πληρώσουν να κατασκευαστούν με δικά τους έξοδα κανονικές στάσεις αν θέλουν να σταματάνε αλλού, με συγκοινωνιολογική μελέτη όμορφα και παστρικά. Απλό δεν είναι;