“Θα σου φέρνει κι ένα ποτήρι νερό όταν γεράσεις” μου λένε συχνά όσοι μαθαίνουν ότι μετά από δυο αγόρια, ήρθε και κορίτσι. Και πραγματικά, αν και είναι σκάρτα 4 χρονών, ήδη με βοηθάει στο σπίτι περισσότερο από τους αδελφούς της. Αλλά το ουσιαστικό θέμα είναι άλλο: λόγω οικονομικής κρίσης, πολλοί αναβάλλουν την τεκνοποιία. “Ας μείνουμε με το ένα παιδί καλύτερα…” λένε με νόημα. Σαν να είναι επαρκής δικαιολογία.
Δεν είναι.
Ο λόγος που πρέπει να κάνουμε παιδιά δεν είναι για να μας γηροκομήσουν. “Ένας γονιός μπορεί να φροντίζει πέντε παιδιά, αλλά πέντε παιδιά δεν μπορούν να φροντίσουν έναν υπερήλικα γονιό.” (Αν δεν είναι παροιμία αυτό, πρέπει να γίνει!) Ούτε βέβαια θα κάνουμε παιδιά “για να μην μας φάνε οι Τούρκοι“.
Παντελώς ανώμαλη μου φαίνεται επίσης και η επιχειρηματολογία ότι “θα συνεχίσει στον κόσμο ένας μικρός Εγώ όταν πεθάνω “. Ή ότι θα τους περάσουμε αξίες που θα σώσουν τον πλανήτη στο μέλλον. Eξίσου άστοχη η δικαιολογία ότι τα περισσότερα παιδιά μας θα τον καταστρέψουν από ότι δείχνει η πορεία της Γης ως τώρα.
Κάνουμε όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε, επειδή έχει πλάκα. Μας διασκεδάζουν. Δεν έχει να κάνει με το ταίρι σου. Δεν υπάρχει “σωστή στιγμή”, ποτέ δεν θα είναι “όλα τέλεια”. Αν κάνουμε ένα, θα γίνει δυο χρονών και θα ζήσουμε μόνο μια φορά αυτή την κωμωδία. Θα μας τρελαίνει με τα πρώτα του λόγια μόνο μια φορά. Θα μας ξαφνιάζει με τις σκέψεις του καθώς μεγαλώνει μόνο ένα. Κάνουμε όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε όπως πάμε σινεμά, θέατρο ή για χορό όσο περισσότερο μπορούμε. Γιατί μαθαίνουμε.
Για να περνάμε καλά.*
* πιο αναλυτικά επιστημονικά δεδομένα από μετρήσεις σχετικά με την ευτυχία που προκαλούν ή όχι τα παιδιά σε αυτό το άρθρο.
Comments are closed.