Έντονο soundtrack, beatάτη σκηνοθεσία, all star σύνολο ηθοποιών με κέφι. Καλούτσικη υπόθεση με διαρκείς αλλαγές σκηνικών ανά τον κόσμο. Μια νέα, σέξυ και ικανή στο ξύλο ηθοποιός. Έχει όλα τα συστατικά να γίνει ένα αποτυχημένο φέσι. Ο Σοντερμπέργκ όμως το κρατάει. Σε στιγμές φοβήθηκα ότι πάει να το παίξει Ταραντίνο. Αλλά το κρατάει.
Οριακά.
Γιατί είναι σκηνοθέτης για ταινίες με νοημοσύνη. Και αυτό εδώ είναι μια ταινία δράσης κυρίως με ξύλο. Όσο όμορφα κι αν στήσεις μια σκηνή, όσο καλά κι αν παίζουν οι ηθοποιοί, δεν κρύβεται η έλλειψη ουσιαστικής πλοκής. Είναι απόλαυση να βλέπεις γνωστούς ηθοποιούς σε κάπως ασυνήθιστες καταστάσεις (κυρίως να ρίχνουν και να τρώνε σκληρό ξύλο) αλλά συνήθως έρχεται η πρωταγωνίστρια σαν από μηχανής θεός να τους σώσει.
Και εκεί τρώει τα μούτρα της. Είναι επαρκής αλλά όχι και ηθοποιός. Και το έργο δεν πάει να γίνει εμφανώς φέσι για να μην σε πειράζει. Όπως πολλοί b movie ηθοποιοί, δεν μπορεί να σηκώσει τις ατάκες και τις σκηνές, τις εκτελεί υπερβολικά στυλιζαρισμένα. Όταν φτιάχνεις έναν σούπερ ήρωα σε μια ταινία είσαι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν είναι πράγματι η καλύτερη, τότε δεν ανησυχούμε ποτέ, δεν έχει σασπένς. Αν τις φάει, τότε δεν είναι η καλύτερη.
Αν δεν το πολυσκεφτείς θα το απολαύσεις. Κάτι σαν το Ocean’s 11 δηλαδή.