Είναι πλέον ένα δικό του είδος. Η χαριτωμένη χιουμοριστική ταινία στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν της Αγγλίας, δεκαετία ’50 ή ’60. Έχω χαρεί πολλές ταινίες του είδους. Είναι φρέσκες, ειδικά μετά από υπερβολική δόση Hollywood. Μερικές φορές είναι συγκινητικές. Για εμένα που είμαι μισός Άγγλος είναι και εκπαιδευτικές καθώς βλέπω την Αγγλία στην οποία μεγάλωσε η μητέρα μου. Μπορεί τώρα να ξέρει να φτιάχνει μουσακά καλύτερο και από Ελληνίδα, αλλά οι ρίζες ρίζες.
Αυτή ξεκινάει όμορφα με φροντισμένους τίτλους. Στημένη όμορφα από φωτογραφία και ντεκόρ. Συμπαθητικοί χαρακτήρες. Μπαίνει γρήγορα στο ψητό. Δυο μικροαπατεώνες κατά λάθος βρίσκονται με ένα πολύτιμο φορτίο ουρανίου. Αφού θα πεθάνουν που θα πεθάνουν από την επαφή με αυτό, αποφασίζουν να το πουλήσουν. Βολτάρουν ανά την Αγγλία και την Ευρώπη για να το κάνουν αυτό.
Χαρακτήρες έχει, σενάριο (μέτριο) έχει, όλα τα έχει αλλά δεν φτουράει. Δεν έχει αυτό το κατιτίς παραπάνω, οι ηθοποιοί είναι επαρκείς αλλά δεν συναρπάζουν. Το στήσιμο είναι …στημένο. Και ο μουσακάς της μαμάς μου δεν είναι πάντα τέλειος εδώ που τα λέμε.