Hugo 2011 – Η εκδίκηση του 3D

Με τις τρισδιάστατες ταινίες υπάρχει θέμα.   Άλλοι τις βλέπουν σαν σωτηρία του σινεμά, άλλοι σαν ένα ακόμα γκάτζετ που θα περάσει η μόδα του.   Το Hugo δεν το είδα σε 3D.   Και το μετάνιωσα.   Θα πάω το συντομότερο.    Θα αγοράσω 3D TV για αυτό.   Γιατί αν υπήρχε μια ταινία που ταιριάζει τέλεια στο πνεύμα και στην αισθητική του νέου μέσου είναι αυτή.  O Σκορτσέζε παραδίδει μαθήματα (που καλό θα ήταν να τα λάβουν υπόψη κάτι σνομπαρίες ψευτοκουλτουριάρηδες υποτιθέμενοι Έλληνες κινηματογραφιστές) τρόπου να περιλάβεις ένα νέο μέσο και να μεγαλουργήσεις.

Ακόμα και χωρίς 3D τα πλάνα φωνάζουν ότι τα έφτιαξε ένας μέγιστος μερακλής.   Ακόμα και αν δεν ήταν τόσο καλός ο ρυθμός, τόσο άψογες οι ερμηνείες, τόσο…Σκορτσέζε όλα, θα ήταν εντυπωσιακά.  Το casting είναι απλά ονειρικό με αποθέωση για εμένα βέβαια τον (Μπόρατ – Μπρούνο) Σάσα Κοέν ως φύλακα του σταθμού να αποδεικνύει ότι είναι (και) ηθοποιάρα.

Η πλοκή χτίζεται σαν γλυκός λαβύρινθος, χωρίς να σε αγχώνει πως θα βγεις.   Ούτε ότι θα κάνει την κλασσική κοιλιά που συνήθως κάνουν τέτοιες ταινίες όταν παραέχουν δράση στην αρχή τους.   Την ταινία την είδα με τα παιδιά μου αμέσως μετά από τον Κουασιμόδο και οι ομοιότητες στην αρχή ήταν περίεργες.   Γρήγορα όμως ο Hugo (Son of Rambow – άψογο παιδάκι!) μας παρέσυρε σε άλλα μονοπάτια.    Και χωρίς τις ψευτοπαιδικές γλυκουλιές που με ενοχλούν σε άλλα έργα και χωρίς την σκοτεινή ανωμαλία του Μπάρτον.   Ούτε το τετράχρονο δεν ενοχλήθηκε και όλοι περάσαμε τέλεια.

Βέβαια καθώς προχωράει το έργο, σαν το πάθος στα μάτια του εκπληκτικού Κίνγκσλεϊ ξετυλίγεται και το πάθος του σκηνοθέτη.   Ένας περίπλοκος και άψογα χορογραφημένος φόρος τιμής στον ίδιο τον κινηματογράφο και την ιστορία του.   Είναι σαν να καθόταν στην καρέκλα του ενώ έβλεπε το “Avatar” ο Σκορτσέζε και να σκεφτόταν:  “Τώρα θα δείξω στον κόσμο πως να κάνεις ένα πραγματικό κινηματογραφικό έργο με αυτή την τεχνολογία.”

Tι έγραψε το Αθηνόραμα;