Συνέντευξη στην Μ.Σ.
Μια τρανσέξουαλ καταγράφει τις ερωτικές της εμπειρίες. Το ένα ευτράπελο διαδέχεται το άλλο μέσα από έρωτες, πάθη, κωμικοτραγικά γεγονότα, παρεξηγήσεις και εκκεντρικούς χαρακτήρες που παρελαύνουν σε δεκαοκτώ αυτοτελείς ιστορίες, συνθέτοντας ένα βιβλίο με παράδοξες διαδρομές. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που βιώνει ο χαρακτήρας αποδίδονται με δηκτικό χιούμορ, αυτοσαρκασμό, εκρήξεις υπερβολής, ενώ οι ανατροπές στην πλοκή είναι αλλεπάλληλες.
Αυτά διάβασα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Αλαλούμ, ιστορίες μόνο για τρελούς” και αποφάσισα να “γκουγκλάρω” τον συγγραφέα..
“Χάρης Βεραμόν” πάτησα στο search, και τσούπ, να τος. Μπήκα στο προφίλ του στο Facebook για να τον ξεψαχνίσω. Ένας νεαρός με διάθεση, με όρεξη, που απαντάει σε όλους, χωρίς τον αέρα της ντίβας, αλλά με πολύ πάθος για ζωή. Του ζήτησα να συναντηθούμε για να του κάνω ορισμένες ερωτήσεις για το βιβλίο του, και δέχτηκε με χαρά.
Βρεθήκαμε βράδυ Παρασκευής στο συντριβάνι της Πλατείας Συντάγματος. Με χαιρέτησε ένθερμα, ήταν χαμογελαστός και ορεξάτος, παρά την κούραση της ημέρας, όπως μου εξομολογήθηκε.
Είχα 2 σκονάκια με ερωτήσεις μαζί μου, ένα για το βιβλίο του, κι ένα για τον ίδιο. Από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας μας, ήξερα ποιο θα χρησιμοποιήσω.
“Χάρη, θέλω να σου δείξω κάτι”, του λέω και βγάζω ένα κείμενο με τίτλο “Παλιάτσος” που είχε γράψει ο ίδιος σε ένα site, το 2010
“Πού το βρήκες αυτό;” με ρωτάει γελώντας.
“Ή ψάχνω, ή δεν ψάχνω! Όταν το διάβασα, σκέφτηκα να στο φέρω, και να σου πω να το αναδημοσιεύσεις.”
“Αυτό θα σου έλεγα πως θέλω να κάνω, τότε που το έγραψα δεν είχα ούτε χίλιους διαδικτυακούς φίλους, τώρα εχώ πολλούς περισσότερους και θέλω και αυτοί να το δουν, και εγώ με την σειρά μου να δω τι ανταπόκριση θα έχει ένα κείμενο μου γραμμένο μετά απο καιρό.”
“ Πως την έφαγες την πετριά του γραψίματος;”
“Ξεκίνησα να γάφω στο site “αιρετικές θέσεις” όπου έγραφα αλήθειες με καυστικό ύφος. Τώρα, αν ήταν μόνο οι δικές μου αλήθειες ή και άλλων, μόνο ο κόσμος μπορεί να το πει. Έβλεπα οτι το site πήγαινε καλά κι έτσι αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο για να μήν αναλώνομαι μόνο στο ίντερνετ.”
“ Γιατί τρανσέξουαλ ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας του βιβλίου σου;”
“Όλοι γράφουν για ήρωες και ηρωίδες, εγώ έγραψα για μια τρανσέξουαλ για 2 λόγους. Ο ένας είναι γιατί έχει διπλή ψυχοσύνθεση, κι ο άλλος γιατί η τρανσέξουαλ είναι απο μόνη της αιρετικό στοιχείο.”
“Οι περισσότεροι νομίζουν οτι το βιβλίο έχει να κάνει με το σεξ”
“’Εχει τέτοια στοιχεία και περιστατικά, αλλά αυτό είναι το πιπεράκι, το βασικό μενού του βιβλίου αν θες να το πούμε έτσι, βασίζεται σε πολιτικοκοινωνικά ζητήματα, από τη εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, μέχρι την πολιτική, την Βουλή, όλα.”
“Εισαγγελείς έχω ακούσει, Μύκονο έχω ακούσει…”
“Την Μύκονο την έπιασα γιατι κάθε χρόνο πάνε όλοι εκεί, λες κι έχουν βουλιάξει όλα τα νησιά. Τόσα νησιά έχουμε, την Ρόδο, την Πάρο την Κέρκυρα, την Μήλο, που είναι υπέροχη, ειδικά αν έχεις σκάφος. Πήγα για κάτι γυρίσματα πέρσι, και σε διαβεβαιώ πως ήταν μαγικά. Πήρα σαν φόντο λοιπόν την Μύκονο, που δε μ’αρέσει κι όλας, και η συνέχεια στο βιβλίο..”
“Η φωνή σου μου φαίνεται γνωστή…” λέω κι ο Χάρης γελά δυνατά.
“Ισως γιατί δανείζω την φωνή μου, όσο με αντέχουν, για ήρωες κινουμένων σχεδίων όπως ο Lion-o από τους Thunder-cats, ήθελα να κάνω την Chitara αλλά δεν τους άρεσε, τον Max Steel, έπαιξα και σε μια ταινία της Barbie αλλα δεν με άφησαν να κάνω την Barbie!” λέει γελώντας.
“ Τι θα γίνει με το sequel του βιβλίου;”
“ Θα υπάρξει sequel, ήδη έχω γράψει την πρώτη ιστορία”
“ Για πόσες ιστορίες μιλάμε; το “Αλαλούμ” έχει 18”
“Κοίτα, αμφιταλαντευόμουν αν θα΄πρεπε το δεύτερο να ‘ναι μυθιστόρημα, αλλά το φοβάμαι αυτό το είδος, κατέληξα σε 18 αυτοτελείς ιστορίες. Το μυθιστόρημα έχει συγκεκριμένο ύφος και δομή, κι αν δεν το πιάσεις από την αρχή σωστά, ούτε θα σ’αρέσει, αλλά και δεν θα έχει την ανταπόκριση που περιμένεις. Έτσι, θα συνεχίσω με τον ίδιο ήρωα σε εντελώς διαφορετικές ιστορίες, και μια απ’αυτές θα είναι οι μη κερδισκοπικές οργανώσεις αυτοκτονιών, ένα θέμα που πρόσφατα προέκυψε στην Αμερική και είχε και το πρώτο του θύμα-πελάτη”
“ Μας έδωσες μια αποκλειστικότητα λοιπόν.”
“ Βεβαίως!”
“ Άλλο θέμα ιστορίας;”
“Τα εφήμερα χιτάκια των τεσσάρων εποχών στην μουσική σκηνή. Ασχολούμαι με πρόσωπα της επικαιρότητας μεν και τα χρησιμοποιώ για να διακωμωδήσω καταστάσεις, αλλά προς Θεού δεν κάνω gossip λογοτεχνία”
“Για ΄σένα είναι πηγή έμπνευσης αυτά τα πρόσωπα της επικαιρότητας, σωστά;”
“Σωστά”
“Μήν τους το πείς, θα το πάρουν πάνω τους, κι ας τους έχεις σαν μέσο για να εκφράζεις αρνητικά στερεότυπα”
Γελάμε δυνατά κι οι δυό και του ανακοινώνω οτι θα βγάλω το σκονάκι μου.
“Ποιά είναι η εικόνα απόλυτης ευτυχίας;”
“Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία, μόνο στιγμές και περιόδοι ευτυχίας, αν πει κάποιος οτι είναι διαρκώς ευτυχισμένος, είναι ο μεγαλύτερος ψεύτης. Έχω υπάρξει βαθιά ευτυχισμένος μια περίοδο της ζωής μου, όπως και βαθύτατα δυστυχισμένος.”
“Ομολόγησέ μου τον μεγαλύτερο φόβο σου”
“Ο θάνατος, οχι τόσο ο χρόνος, αλλά ο τρόπος. Τον θάνατο σαν γεγονός προσπαθώ να τον αποδεχτώ. Μόνο οι Ταλιμπάν και οι Τζιχαντιστές τον έχουν αποδεχθεί! Ο τρόπος πάντως θά θελα να ναι ανάλαφρος, ή για να ακριβολογώ, θα’θελα να πεθάνω στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Αυτό θέλω.”
“Ποιό εν ζωή δημόσιο πρόσωπο θαυμάζεις;”
“Εκτιμώ και θαυμάζω πολύ τον Γούντι Άλεν, και τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη, Τιμ Μπάρτον. Βρίσκω τον τρόπο που αποδίδει τις ιστορίες του εξαιρετικά εμπνευσμένο”
“Πότε πρόδωσες τον εαυτό σου και μετάνιωσες;”
“Όταν απάτησα τον έρωτα της ζωής μου, έναν άνθρωπο που έκλαιγε για μένα. Μετά απο χρόνια, ακόμη μετανιώνω, και θα μετανιώνω για χίλιες ζωές ακόμη.”
“Ποιά είναι χειρότερη προδοσία για σένα;”
“Στο πλαίσιο μιας φιλίας, και δεν μιλάω για γνωστούς. Μιλώ για πρωταγωνιστές στη ζωή μου, φίλους ζωής.”
“Αγαπημένο απόφθεγμα;”
“Ένα δικό μου, μή φανεί εγωκεντρικό. Μην περιμένεις τον θάνατο, κάνε αυτόν να σε περιμένει. Ένα απόφθεγμα χρώματος Βεραμόν!” λέει και ξεσπάμε σε γέλια.
“Ποιό εν ζωή πρόσωπο σιχαίνεσαι περισσότερο;”
“Την Στικούδη. Έχω θέμα. Σταματήστε την κάποιος ρε παιδιά. Βέβαια έχω λίστα με ανθρώπους που έχω θέμα. Δεν το αντέχω το εποχιακό και το εφήμερο. Είμαι αλλεργικός, σιχαίνομαι ρε παιδί μου.
“Τι νοσταλγείς περισσότερο;”
“Τα ταξίδια, έχω πολύ καιρό να ταξιδέψω μακριά, εκτός Ελλάδος μιλάμε πάντα. Φέτος για παράδειγμα δεν έκανα καθόλου διακοπές”
“Δεν πρόλαβες…”
“Όχι, δεν είχα λεφτά για να κάνω, για να είμαι ειλικρινής.”
“Ποιό είναι το πιό εξωφρενικό πράγμα που έχεις κάνει;”
“Έχω κάνει αρκετά εξωφρενικά πράγματα, αλλά το κριτήριο του εξωφρενικού είναι καθαρά υποκειμενικό. Ένα απο τα πολλά που θυμάμαι, είναι ότι έβαλα κόλλα στην πόρτα του σπιτιού ενός πολύ δικού μου ανθρώπου, για να τον εκδικηθώ, με αποτέλεσμα να μείνει έξω από το σπίτι του για μια ολόκληρη νύχτα. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων…”
“Πραγματικά εξωφρενικό…”
“Κοίτα, είμαι πολύ δοτικός άθρωπος σε κάθε μορφής σχέση με τους ανθρώπους, αλλά άν μου τη φέρεις, πολύ φοβάμαι οτι θα ασχοληθώ μαζί σου. Είμαι Σκορπιός, τι να κάνω.”
“Έχω ωροσκόπο, ξέρω…” συμπληρώνω γελώντας.
“Αγαπημένο ταξίδι ;”
“Αγγλία και έμεινα και για έξι μήνες”
“Σώπα, γιατί;”
“Ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας πήγε Αγγλία για σπουδές. Ήθελε πολύ να πάω μαζί της, κι έτσι την ακολούθησα. Πήγε πρώτα εκείνη κι εγώ ακολούθησα μετά, της έκανα παρέα στις σπουδές της. Αυτές ήταν και οι πιο ευτυχισμένες στιγμές μου, για να επιστρέψω στην πρώτη ερώτηση που μου είχες κάνει. Ήμασταν 4 χρόνια μαζί, θα μπορούσα να περάσω όλη μου την ζωή μαζί της, να κάνω οικογένεια, αλλά έκανα το λάθος και την πρόδωσα.”
“Ποιό θεωρείς το πιο υπερεκτιμημένο αγαθό;”
“Την δόξα. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτός που την έχει είναι και άτομο άξιο λόγου. Πολλοί τα ‘χουν ταυτίσει μέσα στο κεφάλι τους.”
“Ονόμασε ένα κύριο χαρακτηριστικό σου”
“Θα έλεγα οτι είμαι πολύ επίμονος, και ένα δεύτερο αν θέλεις είναι ότι λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι, δεν μ’αρέσει να κρύβομαι, έχω χάσει και αρκετές δουλειές εξ’αιτίας αυτού.”
“Ποιό χαρακτηριστικό προτιμάς περισσότερο σε κάποιον;”
“Δέν θα πω την ειλικρίνεια, γιατι έχω πει κι εγώ ψέμματα στη ζωή μου. Θα πώ την αυθεντικότητα και την αλληλεγγύη, και στο συναισθηματικό αλλά και στο φιλικό επίπεδο.
“Ποιά είναι η καλύτερη συμβουλή που σου ΄χουν δώσει;”
“Είπες συμβουλή και μού ‘ρθαν στο νου ο θείος κι η γιαγιά μου, αυτοί με συμβούλευαν. Μια συμβουλή που θυμάμαι έντονα απο την γιαγιά μου ήταν να μην ξοδεύω τα χρήματά μου.”
“Καί; Την άκουσες;”
“Κοίτα, είμαι στη διόρθωση της κατάστασής μου, αλλά έχω ακόμη δρόμο μπροστά μου” λέει και ξεσπά σε γέλια. “Η νοητική ανακαίνηση δεν έχει ολοκλήρωθεί ακόμη.” συμπληρώνει.
“Θα γίνει κι αυτό στην ώρα του, Χάρη μου, μικρός είσαι ακόμη. Πόσο είσαι;”
“Κατά τας γραφάς είμαι στα 28-30, εκεί υπολογίζω. Στις γυναίκες λέω οτι είμαι 25.”
“Μα για τόσο φαίνεσαι.”
“Ναι, έχω ένα θέμα με την ηλικία. Πάω για μπότοξ, τραβιέμαι..”
“Ω μα βέβαια, στα σπά την βγάζεις όλη μέρα, τέτοιος είσαι, φαίνεσαι” του λέω ειρωνικά και γελάμε.
“Πότε έκλαψες τελευταία φορά;”
“Όταν είδα τον γιό μου, ο οποίος έπεσε από τα σκαλοπάτια της πίσω αυλής του σπιτιού, νά ΄ρχεται μπροστά μου με αίματα στο πρόσωπο. Τρελάθηκα, έχασα τον κόσμο.”
“Έχεις γιο; Καλά, πόσο είναι ο μικρός σου;”
“ Είναι τριών χρονών.” λέει και φωτίζεται το πρόσωπό του.
“Ποιός είναι ο μεγαλύτερος μύθος για την διασημότητα;”
“Καλά, πολύ μ’αρέσουν οι ερωτήσεις σου, πάρα πολύ!” λέει και χαμογελά.
“Σε ευχαριστώ πολύ” απαντώ και πίνω μια γουλιά καφέ, κι εκείνος σοκολάτα.
“Ο μεγαλύτερος μύθος για την διασημότητα, είναι ότι κρατά για πάντα, ένας μύθος και μια ψευδαίσθηση που οι ίδιοι που ζούν μέσα σ’αυτή την δημιουργούν, και για τους ίδιους, και για τους άλλους, που τους ακολουθούν. Και κάτι ακόμη. Η αξία κάποιου, δεν συνάδει απαράιτητα με την διασημότητα. Καλό είναι να εξετάζουμε και τα μέσα που χρησιμοποιεί κάποιος για να φτάσει κάπου.”
“Διάλεξε πέντε λέξεις που σε περιγράφουν”
“Επίμονος, αυθόρμητος, υπομονετικός, ωχαδερφιστής ώρες ώρες, αλλά για δικά μου ζητήματα, όχι των άλλων, και δοτικός.”
“Ποιοί είναι οι δυό καλύτεροί σου φίλοι;”
“Ο Γιώργος Ζαϊνης, και η Μαρία Κυριάκη.”
“ Για πες τώρα, ποιά μουσική θά θελες να παίξουν στην κηδεία σου;”
“Την ιεροτελεστία της Άνοιξης, του Ιγκόρ Στραβίνσκι.
Ένα αιρετικό κομμάτι για τα δεδομένα της κλασσικής εποχής. Θα πεθάνω αιρετικός, δεν πάω με τις μάζες, και τα γενικά πρότυπα, προτιμώ έναν δικό μου δρόμο και τρόπο.”
“Ποιον θεωρείς τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;”
“ Την απραξία, την παραίτηση, να τά ‘χεις αφήσει όλα στον Θεό.”
“Πού θά θελες να ζείς:”
“Στις Μαλδλιβες, ή στις Μαλβίδες, μιας και μου ‘χουν λασκάρει μερικές” λέει, δίνοντάς μου ακόμη μια αφορμή για γέλιο.
“ Αγαπημένη απασχόληση;”
“Να γράφω και να παίζω κιθάρα, να κάνω ραπ και ποδήλατο. Γενικά δεν μπορώ να κάθομαι, αλλά είμαι και λίγο υπναράς.”
“Σε ποιές περιπτώσεις λες ψέματα;”
“ Για να προστατέψω κάποιον απο μια αλήθεια που δεν του είναι χρήσιμη, λευκά ψέματα που λένε.”
“Πες μια λέξη / φράση που χρησιμοποιείς υπερβολικά.”
“Το λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι. ”
“Ποιόν αγαπάς περισσότερο στη ζωή σου;”
“Το παιδί μου αγαπάω περισσότερο, και την γιαγιά μου κι ας μη ζει πλέον.”
“Για ποιο πράγμα μετανοιώνεις περισσότερο;”
“Όταν βλέπω στον δρόμο μια γυναίκα που μου αρέσει και δεν της μιλάω! Ντρέπομαι, κι έχω μετανιώσει πολλές φορές.”
“Πότε ένιωσες πρόσφατα ευτυχισμένος;”
“Όταν βγήκε το βιβλίο. Ξέρεις, η αγάπη του κόσμου είναι ευτυχία σε ενέσιμη μορφή.”
“Ποιό ταλέντο θα ήθελες να έχεις και δεν το έχεις;”
“Να τραγουδάω. Δεν τό χω και πολύ. Δεν είμαι εντελώς φάλτσος, αλλά τραγουδιστή δεν με λες.”
“Αγαπημένοι συγγραφείς;”
“ Πόε, Ιρβινγκ, ο πρώτος συγγραφέας που μελέτησα στη ζωή μου, ο Ζαν Μελλιέ, κι ο Μπαλτάσαρ Γκραθιάν.”
“Αγαπημένος φανταστικός ήρωας;”
“ Ο Lion-o, φυσικά, και οι άλλοι χαρακτήρες στους οποίους δανείζω την φωνή μου. Με εκφράζουν, και το κάνω.”
“Ποιοί είναι οι πραγματικοι ήρωες για σένα:”
“Αυτοί που δεν το βάζουν ποτέ κάτω, κάποιος που έκανε κάτι σημαντικό και μπορεί να μην το μάθουμε ποτέ, όπως ένας πιτσιρικάς που έφτιαξε ένα πιάνο εποχής μπαρόκ με τα χέρια του, μόνο εικοσιδύο ετών παιδί. Επίσης, άτομα με κάποια σωματική αναπηρία, οι οποίοι δραστηριοποιούνται, δεν μένουν στην μή αρτιμέλειά τους και κάνουν πράγματα, αθλούνται, εργάζονται, και μάλιστα περισσότερο από τους φαινομενικά αρτιμελείς.”
“Ποιά ονόματα σου αρέσουν;’
“Το δικό μου εννοείται, το “Ελένη” που ήταν και η πρώτη μου σχέση, το “ Βικτώρια”και το “Κωνσταντίνα”, της γιαγιάς το όνομα, το οποίο και έδωσα στον γιο μου.”
“Τι απεχθάνεσαι περισσότερο:”
“Το να με “φτιάξει” πολύ μια γυναίκα και να με αφήσει, δε μου τό χουν κάνει, αλλά πραγματικά πρέπει να ναι φρικτό. Και τις γυνάικες εκείνες τις “περίεργες” μέρες, για δυο λόγους: Επειδή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μαζί τους και για τα νεύρα τους” λέει και ξεσπά σε γέλια. “Δεν παλεύεστε. Αυτό βάλτο, μην το κόψεις!” μου επισημαίνει.
“Μα τέτοια απάντηση και θα την αφήσω εκτός νομίζεις;” λέω γελώντας.
“Ποιά η παρούσα διανοητική σου κατάσταση;”
“Για ψυχιατρική κλινική, σαν το Αλαλούμ, μόνο για τρελούς!”
“Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, τί θα άλλαζες;”
“Το πουλί μου” λέει και ξεσπάμε σε γέλια. “Πρέπει να το κάνω απο δώ μέχρι τη Βουλή για να μείνετε ικανοποιημένες!” και εξακολουθεί να γελάει ευχαριστημένος.
“Κι αυτό θα γραφτεί!” τον διαβεβαιώνω, προλαβαίνοντάς την επισήμανσή του.
“Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην οικογένειά σου, τί θα ήταν αυτό;”
“Χτύπησες φλέβα τώρα… λες και ζούσες σπίτι μας. Αυτό που θα άλλαζα, είναι οι γονείς μου, να μην είχα αυτούς τους γονείς. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά αυτό θα άλλαζα.”
“Με ποιον ρόλο θα ξαναγύρναγες στη ζωή;”
“Σαν τον Κόμη Μοντεκρίστο, ή σαν τον Λόρδο Μπάιρον. Μου αρέσουν οι καλοί τρόποι, σέβομαι το savoir vivre και θά θελα να γεννηθώ σε εποχές που αυτά είχαν αξία”.
Η κουβέντα μας συνεχίστηκε, για αρκετή ώρα.
Αυτό που έχω να σας πώ για να θυμάστε, είναι να κρατήσετε το όνομά του στη μνήμη σας. Χάρης Βεραμόν. Εγώ πάντως, σας λέω οτι απέκτησα πλέον αγαπημένο χρώμα…
Βρείτε λεπτομέρειες για το βιβλίο του Χάρη Βεραμόν στην σελίδα του βιβλίου στο Facebook “Αλαλούμ, ιστορίες μόνο για τρελούς”
