/…αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να βρω μια γλώσσα για τη ζωή…/
(“I loved to dance because I was scared to speak. When I was moving, I could feel.”)
Pina Bausch
PINA BAUSCH “CAFE MULLER” (http://annawloch.com/section/254215-Pina-Bausch.html)
“Η Πίνα Μπάους, μία από τις σπουδαιότερες χορογράφους, διακρινόταν για την αμεσότητα και την ειλικρίνεια που μιλούσε στην καρδιά του θεατή, κάνοντας ορατή την ουσία πίσω από το φαίνεσθαι… Μεγάλωσε τριγυρνώντας ανάμεσα στους πάγκους και τα τραπέζια της ταβέρνας του πατέρα της. Μία ανάμνηση που αργότερα θα τη δούμε να ζωντανεύει και στη σκηνή καθώς υπήρξε η απαρχή για το έργο της «Καφέ Μύλλερ».
PINA BAUSCH “CAFE MULLER” (http://annawloch.com/section/254215-Pina-Bausch.html)
“Η μικρόσωμη, λεπτοκαμωμένη Πίνα Μπάους με το μελαγχολικό και οξύ βλέμμα ήξερε να «διαβάζει» την ανθρώπινη ψυχή. Άφησε μια σπουδαία κληρονομιά και τα ίχνη της ανεξίτηλα…
Δημιουργούσε χαρακτήρες, έδωσε χώρο και χρόνο σε χορευτές όλων των ηλικιών από τριάντα έως και πάνω από εξήντα. Μια πραγματική επανάσταση σε ένα χώρο που η εικόνα μοιάζει συχνά πιο σημαντική από την ουσία. Χορευτές και χορεύτριες από όλο τον κόσμο, άλλοι λεπτοκαμωμένοι και άλλοι όχι, άλλοι ψηλοί και άλλοι κοντοί, κάποιοι νέοι και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποτελούν τον θίασο. Όλοι όμως «όμορφοι» μέσα από την αλήθεια της διαφορετικότητάς τους.”
*Πηγή
**Διαβάστε επίσης: Η Πίνα Μπάους «διάβαζε» την ψυχή
…Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.
Το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι-θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται γύρω απ’ την καταβόθρα
–κίνηση του κόσμου–
στ’ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στους δρόμους
κι υποφέρει·
χάνει τα δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.
(Στίχοι από το ποίημα “Το σώμα είναι η νίκη και η ήττα των ονείρων”, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, “Μαγδαληνή το μεγάλο θηλαστικό”, Εκδ. Ερμής-Ιστός, 1974)
https://www.youtube.com/watch?v=WZd2SkydIXA
” …Café Müller leaves you with the heart wounded and bandaged, bathed in an emanation of tears…It is not Pina Bausch who wounds the heart; it was already hurt, but the wound had been forgotten, written off as foolish, romantic or narcissistic, and Pina Bausch, through the bodies of her dancers, reminds us of the reality and the vitality of that wound. (77)”
Herve Guibert
*Κύλησε το nutshell και βρήκε τη στήλη του.
Ό,τι είχα να πω, το υπέθεσα, απώθησα, προσέλκυσα, άκουσα, είδα, έγραψα…
Απλά, λιτά και απέριττα…