/…Δε μου έταξες ποτέ τη θάλασσα.
Μαζί σου ερμήνευα εξαρχής ένα βουνό…/
(Θάνος Λουμπρούκος, Κρατάς άμυνες, από τη συλλογή Η Εκδίκηση της Ιθάκης, Εκδ.Εντευκτήριου, Θεσ/νίκη 2015)
Μέτραγα ανάποδα διακόσια
Να’ χεις πάντα χρόνο να κρυφτείς…
Μέτραγα κι ας μου χες κάνει τόσα
Για να βγαίνεις πάντα νικητής…
Μέτραγα τα βράδια που αργούσες
Μέχρι να’ρθεις είχα κοιμηθεί
Κι αν καμιά φορά δε μου γυρνούσες
Έλεγα απλά έχεις κρυφτεί
Κρύψου για να μη σ’ ανακαλύψω
Κρύψου μη σε δω να μ’ αγνοείς
Κρύψου να μπορώ να εξηγήσω
Που’φυγες και δε θα ξαναρθείς…
Θα σε βρω…
Μ’ αν θέλεις, κρύψου…
*Κύλησε το nutshell και βρήκε τη στήλη του.
Ό,τι είχα να πω, το υπέθεσα, απώθησα, προσέλκυσα, άκουσα, είδα, έγραψα…
Απλά, λιτά και απέριττα…
