Κατ’αρχάς πρέπει να επικροτούμε οποιονδήποτε στο Hollywood ασχολείται με την περιοχή μας. Για …ζέσταμα. Αυτή η ταινία όμως αρχίζει με μερικά τεράστια μειονεκτήματα για εμένα: πρώτον την σκηνοθετεί η Αντζελίνα Τζολί και δεύτερον έχει θέμα την Βοσνία. Συνταγή για μελό μπούρδα μου μύριζε. Φοβόμουν ότι θα παίξει και η ίδια για να ανεβάσει την απήχηση στο αντρικό κοινό.
Τα ξεχνάω και αρχίζει. Και τα δυο στοιχεία κάνουν αισθητή την παρουσία της. Ωραίες πινελιές στην εκτέλεση, σοβαρά μειονεκτήματα την ιστορία. Για εμάς που δεν είμαστε Αμερικανάκια και ξέρουμε που είναι η χώρα και τι έγινε. Αρχίζω να φοβάμαι ότι ξέρω ακριβώς τι θα γίνει και πως.
Ίσως νόμιζαν ότι το ερωτικό στοιχείο ήταν σημαντικό. Ότι θα φέρει γυναικείο κοινό στις αίθουσες. Οι τακτικές βραδυνές συναντήσεις των ηρώων όμως είναι ανόητες και δεν πείθουν. Μετατρέπουν την ταινία σε αίσθηση σήριαλ. Οι χαρακτήρες δεν έχουν βάθος και η σειρά των συναντήσεών τους αντανακλά την σχιζοφρένεια της ταινίας.
Αν έχει ταλέντο στην σκηνοθεσία (λίγο παλιομοδίτικη αλλά σταθερή) η διάσημη ηθοποιός, ίσως χρειάζεται περισσότερη βοήθεια στο σενάριο. Στα ατού της ότι δεν προσπαθεί να το γυρίσει ούτε σε ντοκιμαντέρ, ούτε σε διδακτική ταινία με εύκολα συμπεράσματα. Ο ρυθμός είναι καλός και με προσοχή κάποιος έχει μοντάρει όλα αυτά που φοβόμουν πριν αρχίσει. Αποφεύγει τις περισσότερες σκηνές που περίμενα, τις παγίδες στο στυλ που θα με έκαναν να ενοχληθώ. Έχει ιστορικές αναφορές αλλά ποτέ με κούνημα του δάχτυλου. Έχει ταξιδέψει τον κόσμο αρκετά για να ξέρει τι να μην πει.
Τελικά η ταινία από σχιζοφρένεια καταλήγει στο είδος της αναρχίας που πολλοί βλέπουν σε έναν πόλεμο. Ναι, είναι παράλογη υπόθεση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε το νόημά του.
Η ταινία πάσχει ακριβώς επειδή η Κα Τζολί δεν έχει αρκετό βάθος να καταλάβει την ανάγκη να σπρώξει το έργο πέρα από μια νοητή γραμμή όπου το παράλογο βγάζει νόημα. Οι διαβαθμίσεις του γκρι που ορίζουν την τέχνη. Μόνο ο πατέρας του ήρωα, τον οποίο έχουμε δει σε παρόμοιες ταινίες σε παρόμοιο ρόλο, έχει την δύναμη να μας τραβήξει στην σωστή κατεύθυνση αλλά και αυτός είναι επικίνδυνα κοντά στο γελοίο. Οι προσποιητές προφορές των πρωταγωνιστών στα Αγγλικά δεν βοηθάνε την κατάσταση. Αν ξαφνικά η ταινία το γύρναγε σε σάτυρα δεν θα μου έκανε εντύπωση, να σκάσει μύτη και ο Μάρτιν Σιν με ένα F16 και να ξεφύγει τελείως.
Όσο συγκλονιστικές κι αν είναι κάποιες σκηνές (πχ όταν παίρνουν μερικές μουσουλμάνες για να κρατάνε μπροστά τους στην επίθεση κατά του σπιτιού) δεν αρκούν από μόνες τους για να μας αγγίξουν. Οι αληθινές ιστορίες είναι συγκλονιστικές. Οι δραματοποιημένες όχι πάντα.