Περπατώ σε ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί. Δε θέλω να φτάσω απέναντι.
Απολαμβάνω τον ίλιγγο που μου προσφέρει η προσπάθεια μου να ισορροπήσω ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Πιάνομαι από τις στιγμές και συνεχίζω.
Προκαλώ την αδρεναλίνη μου να ανέβει στα ύψη.
Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά σε κάθε βήμα.
Την ανάσα μου να κόβεται.
Και αν πέσω; Δε θέλω να το σκεφτώ. Ρίχνω το γάντι στις αντοχές.
Θα τα καταφέρω; Ματαιότητα. Αφού εγώ επέλεξα να ισορροπώ ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Έχω επίγνωση της επιλογής μου. Οι δυο πλευρές – του εαυτού μου – με εκλιπαρούν να επιλέξω.
Να κατέβω κάτω.
Εγώ πεισμώνω.Ένα ακόμα βήμα.
Χάνω για λίγο την ισορροπία μου. Ζαλίζομαι.
Ανοίγω τα χέρια μου. Ένας ατέρμονος χορός με τον εαυτό μου πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί..
Ευτυχώς δεν έπεσα, ή δυστυχώς; Who cares. Εγώ συνεχίζω.
Δύο κόσμοι και ανάμεσα τους εγώ.
Εκεί που ενώνονται η τρέλα με τη λογική. Οι αισθήσεις με τις παραισθήσεις.
Η φαντασία με την πραγματικότητα.
Να παραπαίω. Να τρικλίζω. Να ισορροπώ.
Και οι παλμοί να ανεβαίνουν. Νιώθω την ένταση σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ρίγος.
Συνεχίζω όμως να προχωράω.
Εκεί πάνω στο τεντωμένο σκοινί.
Η ρομαντική πλευρά μου ταΐζει τα όνειρα μου. Ζεσταίνει τις σκέψεις μου κάποιες παγωμένες μέρες για να διατηρήσει το παιδί που κρύβεται μέσα μου, ανέπαφο.
Με ακουμπάει τόσο όσο.
Μια γλυκεία ανατριχίλα εξαπλώνεται σε όλο μου το κορμί.
Εκεί κρύβεται η φαντασία, η προσμονή…
Ο ρεαλισμός από την άλλη τραβάει το τεντωμένο σκοινί.
Ξέρει ότι τον γουστάρω πιο πολύ.
Το μεγαλείο της πραγματικότητας αυτής καθεαυτής.
Διαθλάται μέσα από τα μάτια μου. Την κάνω σύμμαχο μου.
Πιστεύω στο αληθινό, το απτό, το καθημερινό.
Αποδέχομαι, δε συμβιβάζομαι με αυτό που μου προσφέρει.
Και ο έρωτας. Θέλω αυτόν που βγαίνει από τα σπλάχνα του ρεαλισμού.
Έχει υπόσταση.
Είναι αληθινός. Τον αισθάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις. Δεν υπάρχουν παραισθήσεις.
Έχει πάρει τα ηνία η χημεία. Και αυτή δεν παίζει. Βάζει και τους δύο στο παιχνίδι. Δύο κορμιά ενώνονται Επικοινωνία. Και το νιώθεις σε όλο του το μεγαλείο. Δυναμική. Αλληλεπίδραση.
Όλες σου οι αισθήσεις τότε υποκλίνονται στο μεγαλείο της πραγματικότητας.
Αυτό είναι ρεαλισμός. Όπως ένα γλυκό. Αυτό με το σιροπιαστό παντεσπάνι και την κρέμα σαντιγί.
Το αγγίζεις.Το γεύεσαι. Πασαλείβεσαι. Γλύφεις κάθε σταγόνα από τη γλύκα του που έμεινε στα χείλη σου.
Nιώθεις. Aγγίζεις. Bιώνεις.
Και αυτό είναι ρομαντισμός. Όταν το γλυκό αυτό παραμείνει στη βιτρίνα. Τόσο όσο για να το βλέπεις αλλά να μην το αγγίζεις. Να προσπαθείς να το γευτείς αλλά να μην μπορείς.
Δεν το απολαμβάνεις.
Ομορφαίνει απλώς το τοπίο.
Και εγώ συνεχίζω να περπατάω σε αυτό το τεντωμένο σκοινί.
Δεν αμφιταλαντεύομαι. Δε θέλω να επιλέξω. Η μια πλευρά τροφοδοτεί την άλλη.
Ο ρεαλισμός κρατάει τα πόδια κολλημένα στη γη. Ο ρομαντισμός αφήνει τις σκέψεις να δραπετεύουν όταν οι συνθήκες γίνονται θηλιά στο λαιμό.
Το ένα γεμίζει τις στιγμές μου με ένταση και το άλλο τις πασπαλίζει με ζάχαρη άχνη για να τις ομορφαίνει όταν το χρειαστώ.
Αυτό που θέλω είναι απλά να γεύομαι την κάθε στιγμή. Μόνο η πραγματικότητα μπορεί να το προσφέρει.
Να παραμείνω ζωντανή. Μόνο η προσπάθεια μου να ισορροπήσω το κάνει. Εγρήγορση.
Να ονειρεύομαι και να γελάω σαν μικρό παιδί. Μόνο η ρομαντική μου πλευρά μπορεί να το καταφέρει.
Κλυδωνίζονται οι αισθήσεις μου σε κάθε στραβοπάτημα.
Οι στιγμές όμως δε με αφήνουν να πέσω…
Γίνονται δίχτυ. Γύρω από εμένα. Για εμένα.
Και συνεχίζω να προχωρώ και να περπατώ πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί… ανάμεσα σε δύο κόσμους!