Σου μιλάω… δεν ακούς, λέξη δεν καταλαβαίνεις.
Μιλάω στη σκιά σου, ακούει τα πάντα, ακούει ακόμη κι αυτά που δεν ξεστόμισα.
Σε κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια, τόσο βαθιά που να βρίσκω το βυθό σου.
Με κοιτάζεις και βλέπεις δυο μάτια καστανά να σε κοιτούν.
Κοιτάζω τη σκιά σου και να το νιώθω βλέπει τη ψυχή μου γυμνή, είναι έτοιμη να μπει μέσα της να γίνουμε ένα.
Σε αγγίζω μα νιώθεις μόνο χέρια, δυο χέρια λεπτά και κρύα να πιάνουν τα δικά σου χέρια…
Και να η σκιά σου μου χαϊδεύει το λαιμό, με σφίγγει να νιώσει όλη τη φωτιά και νιώθω πως τώρα τρέμει στο φως τόσο που θα χαθεί.
Επαφή… δεν υπάρχει.
Κάπου σε βρίσκω, κάπου σε χάνω, τι να μου κάνει μια σκιά;
Εγώ όμως αναπνέω για σένα μόνο, οι σκιές είναι παιχνίδια για να περνώ την ώρα.
Εγώ για σένα υπάρχω, μα εγώ για σένα είμαι μόνο μια σκιά.
Έτσι είναι αυτά.
