Το ημερολόγιο γράφει 2016. Τι δουλειά έχει ένα παλιομοδίτικο μιούζικαλ στις αίθουσες; Η Χολιγουντιανή μηχανή απλά αναμασάει τα πάντα, ε, έπιασε και αυτό το είδος γιατί καιρό είχαμε να κάνουμε κι απ’αυτό. Εδώ θυμήθηκαν τις επικές ταινίες με Αιγύπτιους και Ρωμαίους, κατακλυσμούς με Νώε και ρετρό διαστημικές ταινίες, το μιούζικαλ θα άφηναν;
Προσοχή: περιέχει spoiler, δηλαδή σας λέω τι βλακώδες τέλος έχει η ταινία
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Σας έχουν πρήξει όλοι ότι είναι “αριστούργημα” και “ταινίας της χρονιάς”. Υπόθεση δεν έχει πάντως. Μιούζικαλ γαρ, κατά το έθιμο χρειάζεται απλά μια πρόφαση υπόθεσης. Πιανίστας που έχει ξεπέσει να παίζει τα κάλαντα, ηθοποιός που κάνει την γκαρσόνα. Περιέργως κι οι δυο ασκούν τα προσωρινά επαγγέλματα σε Χολιγουντιανά στέκια. Συναντιούνται σε μποτιλιάρισμα και κάνουν ένα νουμεράκι γεμάτο κλεμμένες κινήσεις από άλλες ταινίες. Πάνε σινεμά και μετά χορεύουν σε παγκάκια και όπου αλλού βρούνε με κινήσεις κλεμμένες από ακόμα πιο παλιές κλασσικές ταινίες. Αυτός βέβαια είναι σχεδόν παράφωνος και αυτή ε, δεν την λες και χορευταρού. Αν ήταν παραγωγή στο Λύκειο του γιου μου θα χειροκροτούσα.
Να πεις ότι κάνει κοιλιά στη μέση η ταινία, είναι πλεονασμός. Βέβαια κάνει κοιλιά! Αφού δεν έχει καν υπόθεση, απλά σκαρίφημα για να πέφτουν τραγούδια και χοροί. Να πεις ότι έχει γλυκανάλατο τέλος είναι επίσης άχρηστο. Έχει απαίσιο γλυκανάλατο τέλος. Αυτή παντρεύεται με άλλον, βρίσκονται στο μπαρ που πάντα ήθελε να ανοίξει αυτός, κλείνουμε με ένα χαμόγελο και μια ματιά…ο σεναριογράφος πρέπει να βαριόταν πολύ και απλά το έκλεισε για να τελειώνει και να πληρωθεί. Στα πρώτα 3/4 της ταινίας σκέφτεσαι “θα πάει πουθενά αυτό το παραμύθι επιτέλους;” και στο τέλος λες “ω, ρε π@@τη μου, δυστυχώς πήγε κάπου. Στο χειρότερο πήγε!” Αν είστε γυναίκα και πάτε για να θαυμάσετε τον Ryan Gosling, ΟΚ, καλύτερα δείτε το “Drive” βέβαια. Όσοι τον είδαμε στο “United States of Leland” ή το “Fracture” ξέρουμε τι μάπας είναι ο άνθρωπος. Μια λεπτή γραμμή είναι η επιτυχία στο Hollywood και αυτός δεν είναι ότι πάει καλά επειδή είναι ταλέντο. Αν είστε άντρας και σας αρέσει η πρωταγωνίστρια, ε, δεν έχω κάτι να πω, καλά να πάθετε. Εγώ την προτιμούσα στο “Croods” (ναι, μόνο ακουγόταν εκεί. ; ) Αν έμπαινε τώρα τις γιορτές σε ελληνικό καφέ, δεν θα γυρνούσε κανείς να την κοιτάξει, μιλάμε σεξιστικά μόνο για την εξωτερική εμφάνιση, αλλά πάνω από 5/10 δεν της δίνει κανείς φυσιολογικός Έλληνας άντρας νομίζω.
Η ταινία αισθητικά είναι μια χαρά. Βρωμάει “κλασσικίλα” που είχαμε καιρό να δούμε. Α, ναι, ξέρω γιατί! Επειδή αν θέλαμε κλασσικό μιούζικαλ, θα βλέπαμε ένα παλιό, μια χαρά στέκουν τα περισσότερα. Και τότε όταν είχαν πρωταγωνιστές παράφωνους τους ντουμπλάρανε τουλάχιστον. Ο σκηνοθέτης προφανώς είναι “μαγεμένος από την μαγεία του μαγικού Χόλιγουντ”. Κι εμείς πήγαμε απεκεί κάποτε, τράβηξα κι εγώ πλάνα με φοίνικες και διάσημες γειτονιές, ε, δεν μου έμεινε κουσούρι όμως! Σε αυτή την ταινία οι παραγωγοί μου φαίνεται δεν είχαν αποφασίσει τι ακριβώς ήθελαν. Πάει να αντιγράψει κλασσικά μιούζικαλ και μετά μετανιώνει. Θα είναι σύγχρονη ματιά ή αντιγραφή τύπου “παράσταση Γυμνασίου στις γιορτές” που λέγαμε πριν; Έριξαν στο DVD ότι βρήκαν στο βίντεο κλαμπ στην κατηγορία μιούζικαλ ένα Σαββατοκύριακο και έκλεψαν ότι να’ναι, από όπου να’ναι για να ξεμπερδεύουν.
Έχετε μπερδευτεί κι εσείς μάλλον. Όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου σας λένε να πάτε γιατί είναι η ταινία του αιώνα αλλά τα τραγούδια που έχετε ακούσει είναι ΜΑΠΑ με κεφαλαίο “Λ”. (Της μαλακίας το “Λ”) Βασικά δεν ακούγονται και δεν έχει καν τον κλασσικό ρυθμό του παλιού μιούζικαλ στην εκτέλεση, τύπου “τραγούδι-διάλογος-υπόθεση-άντε πάλι ένα τραγούδι” και χοροί. Εδώ πας για δυο ώρες στο σφαγείο της παραφωνίας με μετριότατα τραγούδια τα οποία ούτε μεθυσμένος δεν θα άκουγες κανονικά. Η ταινία είναι τα McDonalds της Χολυγουντιανής εμπορικότητας. Ναι, πολλοί που πάνε περνάνε καλά. Αλλά και στα φαστφουντάδικα πάνε πολλοί. Προσωπικά αν έχω κάνα χρόνο να φάω BigMac το απολαμβάνω πάρα πολύ. Αλλά δεν χάνω δυο ώρες της ζωής μου, τρία λεπτά κάνω.
(Ακούστε το τραγούδι, έτσι χωρίς εικόνα. Αντέχετε 120 λεπτά τέτοιας μπούρδας;)
Α και η απόλυτη αναίδεια. Αυτό εδώ το τελείως ξενέρωτο, ξεγάνωτο, ξεφούσκωτο τραγούδι λένε είναι υποψήφιο για Όσκαρ. ΕΛΕΟΣ!
Αν δεν σας πήρε ο ύπνος με αυτά τα δυο κλιπάκια και ακόμα θέλετε να πάτε να το δείτε, μην ξεχάσετε να πάτε και για McDonalds μετά. Φάτε ένα BigMac από εμένα.
