Να γιατί είμαστε τόσο κομπλεξικοί ως λαός. Γιατί νιώθουμε κατατρεγμένοι. Χθες συζητούσαμε (σύμφωνα με την ίδια εγώ φώναζα και δεν έγινε συζήτηση) με μια φίλη σχετικά με τα Ελληνοτουρκικά. Σήμερα έσκαβα στον κήπο δυο ώρες και άκουγα την ιστορία της διπλωματίας των αρχών του αιώνα καθώς έκανα replay για λάθη μου σε όσα είπα. Αλλά κατάλαβα το ΓΙΑΤΙ οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούν να καταλάβουν καν το θέμα.
“Καμία χώρα δεν δικαιούται πια να την αποκαλεί mare nostrum” δήλωνε ο Ιταλός πολιτικός το 1912. Δεν υπάρχει Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, πρέπει να συνεννοηθούμε όλες οι χώρες σε άλλο πλαίσιο για να βολέψουμε όλους. Ήταν η εποχή που η Ελλάδα έτρεχε να πιάσει ότι μπορούσε. Όλα ήταν στο τραπέζι. Με τους Βούλγαρους λέγαμε να τους δώσουμε πρόσβαση στην θάλασσα. Ο Βενιζέλος είχε σε φάση και σχέδιο να τους αφήσει 14χλμ από την Σαλονίκη για να είναι με το μέρος μας ίσως. Στους Ρουμάνους να δίναμε κάνα νησί γιατί βοήθησαν. Η Θάσος αλλού, η Ρόδος και η Κρήτη ήταν μακρινά όνειρα να ενωθούν με την Ελλάδα τότε. Η Αδριανούπολη μια ήταν Ελληνική (στα χαρτιά) μια όπου αλλού βόλευε στη σκακιέρα του κάθε πολιτικού και διπλωμάτη. Αν διαβάσεις εκατό βιβλία για εκείνη την εποχή θα έχεις χίλιες απόψεις. Είμαστε μια χώρα που κατασκευάστηκε από τις Ξένες Δυνάμεις κόντρα στους Οθωμανούς και η συλλογική μας συνείδηση πλάστηκε στη λογική “τι θα δώσουμε και τι θα μας δώσουν, ότι αρπάξουμε”.
Ποια Ελλάδα ρε χαϊβάνια; Από τις πόλεις-κράτη πήγαμε σε Ρωμαϊκή επαρχία, μετά Οθωμανικά εδάφη και μόλις πριν διακόσια χρόνια σκέφτηκαν κάποιοι στο εξωτερικό να φτιάξουν κάτι και να το πούνε Ελλάδα. Για αυτό δεν μπορώ να συζητήσω ήρεμα με Έλληνες τέτοια θέματα. Γιατί ακούω τον πρωθυπουργό μας προχθές να την αποκαλεί πάλι “mare nostrum” γλείφοντας τους Ευρωπαίους και βγάζω μπιμπίκια. Κατηγορούμε την Τουρκία για αυτά που κάνουμε χειρότερα. Πως μπορεί να είναι “ευρωπαϊκή” η Μεσόγειος; Μόνο αν θεωρήσουμε ότι όλες οι Αφρικανικές χώρες (που βρέχονται κατά το ήμισυ από την ίδια θάλασσα) είναι απλά δορυφόροι της Γαλλίας. Σαν να ξαναζούμε τις αρχές του αιώνα πολιτικά. Οπότε τώρα όταν ακούω στο βιβλίο μου για τον “ενθουσιασμό στη Ρόδο να ενωθούν με την Ελλάδα” ή το “πάθος των Κρητικών” αντίστοιχα, ε, κρατάω μικρό καλάθι. Αυτή η χώρα χτίστηκε πάνω σε εισαγόμενα παραμύθια με γαρνιτούρα από καιροσκόπους ντόπιους πολιτικούς.
Κρατήστε τα πάθη σας για αλλού, εγώ δεν μασάω. Η Μεσόγειος ανήκει στα ψάρια. Ο ξεκάθαρα επιθετικός λόγος των Τούρκων σήμερα είναι πολύ πολύ πιο σταθερός και αξιόπιστος από τα χιλιάδες πολιτικά παιχνίδια που έχουμε παίξει εμείς από το 1821 και μετά. Ακόμα και σήμερα που έχει πακτωθεί πολύ πιο στέρεα η περιοχή πολιτικά, ο κάθε Έλληνας θα έβαζε αλλού τα σύνορά μας. Γιατί; Γιατί είμαστε σούργελα. Καλά κάνουν και δεν μας παίρνουν στα σοβαρά.
Mare nostrum Μητσοτάκη να πεις την πισίνα σου και μόνο. Χορτάσαμε από εθνικιστικές κορώνες, πάντα σε μπελάδες μας βάζουν.
